รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 67

มายมิ้นท์เลิกคิ้วขึ้น “ทำไมนายมาหาคุณส้มเปรี้ยวที่นี่ล่ะ เธออยู่กับนายไม่ใช่เหรอ”

“ใช่” ลาเต้เอามือกอดอก พูดเสริม

เปปเปอร์หลุบตาลง “เธอไม่ได้อยู่กับผม”

“ไม่อยู่เหรอ” ลาเต้อึ้งไป จากนั้นก็หัวเราะอย่างสะใจ “อะไรกัน เธอหายไปเหรอ”

เปปเปอร์ไม่ได้ตอบ

ลาเต้หัวเราะไม่ออก เขาถามอย่างตกใจและสงสัย “หายไปจริงเหรอ”

มายมิ้นท์มองเปปเปอร์ “คุณส้มเปรี้ยวหายตัวไป นายมาหาที่นี่ ประธานเปปเปอร์ คิดว่าเราซ่อนตัวคุณส้มเปรี้ยวเอาไว้เหรอ”

“ส้มเปรี้ยวออกไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็ไม่กลับมาอีก ที่นี่มีแค่พวกคุณที่ขัดแย้งกับเธอ” เปปเปอร์สบตาเธอ

ลาเต้โมโหและหัวเราะออกมา “เราขัดแย้งกับเธอ แล้วต้องซ่อนตัวเธอไว้เหรอ นายไปเอาความคิดนี่มาจากไหน ถ้าเกิดเรื่องขึ้นกับเธอ ทุกคนต้องสงสัยเราเป็นอันดับแรกอยู่แล้ว เราไม่โง่ทำแบบนั้นหรอก”

เปปเปอร์เม้มปากไม่พูดอะไร

จริงๆ เขารู้ว่าน้อยมากที่ส้มเปรี้ยวจะอยู่ที่นี่

การที่เขามา เผื่อว่าจะโชคดีเท่านั้น

“ประธานเปปเปอร์” มายมิ้นท์จับปลายสูทของลาเต้ และดึงเขามาอีกด้าน เธอก้าวขึ้นมามองหน้าเปปเปอร์ “ฉันยอมรับว่าฉันเจอคุณส้มเปรี้ยวในห้องน้ำ แต่ฉันออกมาก่อน ดังนั้นฉันจึงไม่รู้ว่าหลังจากนั้น เธอไปไหน นายดูกล้องวงจรปิดบริเวณนั้นได้”

“ผมดูแล้ว ในกล้องวงจรปิด ไม่มีเบาะแสของส้มเปรี้ยวเลย” เปปเปอร์กำหมัดทั้งสองข้าง และพูดออกมา

ตอนที่ส้มเปรี้ยวยังไม่กลับมาห้องอาหาร เขาโทรหาเธอ แต่โทรไม่ติด และให้ผู้จัดการร้านอาหาร ส่งคนไปหา หาอยู่รอบหนึ่ง ก็หาไม่เจอ

ที่แปลกไปกว่านั้น กล้องวงจรปิดในร้านอาหารทำงานตามปกติ แต่ไม่สามารถจับภาพของส้มเปรี้ยวได้เลย นี่มันผิดปกติเป็นอย่างมาก

ลาเต้เบะปาก “กล้องวงจรปิดไม่สามารถจับภาพเธอได้ งั้นแสดงว่าเธอพยายามหลบเลี่ยง แล้วก็ไปซ่อนตัว ไม่แน่เธออาจจะจงใจก็ได้ อยากให้นายร้อนใจไง ลองเชิงว่าตัวเธอสำคัญกับนายไหม เรื่องแบบนี้ ไม่ใช่ว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างส้มเปรี้ยว จะทำไม่ได้”

สีหน้าของเปปเปอร์เคร่งขรึมทันที ความเย็นชาแผ่ออกจากตัวเขา

มายมิ้นท์ส่งสายตาให้ลาเต้ บอกให้เขาหยุดพูด

พูดว่าเธอเจ้าเล่ห์ ต่อหน้าเขาอย่างนี้ นี่รนหาที่ตายชัดๆ

“ขอโทษนะประธานเปปเปอร์ ลาเต้แค่พลั้งปากพูด นายอย่าถือสาเลยนะ” มายมิ้นท์พูดขอโทษอย่างไม่ค่อยจริงใจ จากนั้นจึงยกนาฬิกาตรงข้อมือขึ้นดู “นี่ก็ดึกแล้ว ฉันกับลาเต้ขอตัวก่อน ประธานเปปเปอร์ค่อยๆ หาคุณส้มเปรี้ยวแล้วกัน ขอให้หาเจอเร็วๆ ไว้เจอกัน!”

พูดจบ เธอก็ยิ้มให้เปปเปอร์ จากนั้นก็เป็นฝ่ายควงแขนลาเต้ เดินออกไป

เห็นท่าทีมีความสุขของทั้งสองคน แววตาของเปปเปอร์นิ่งงัน เขาหงุดหงิดใจ

หกปีมานี้ เธอมีท่าทีซังกะตายกับเขา แต่พอหย่ากัน ก็มีหนุ่มๆ ข้างกายหลายคน แถมยังยิ้มให้พวกหนุ่มๆ อย่างสดใส ผู้หญิงที่รักคนง่ายแบบนี้ จะเทียบกับส้มเปรี้ยวได้ยังไง

คิดถึงช่วงที่ยายไม่ชอบส้มเปรี้ยว รวมไปถึงที่บอกว่าอย่าเสียใจที่หย่ากับมายมิ้นท์ เขารู้สึกตลกชะมัด

เสียใจงั้นเหรอ

ไม่มีทาง!

เขาสลัดมายมิ้นท์ออกจากความคิด เปปเปอร์หยิบมือถือขึ้นมาโทรออกด้วยสีหน้าเย็นชา “ยังหาไม่เจอเหรอ”

“ยังเลยครับ ผมพาคนมาหาแถวร้านอาหารแล้ว แต่ก็ไม่เจอคุณส้มเปรี้ยวเลย ประธานเปปเปอร์ เราแจ้งตำรวจดีไหมครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ยืนอยู่หน้าประตูร้านอาหาร และทึ้งผมพูดเสนอออกมา

เปปเปอร์กำมือถือแน่น เขากดเสียงต่ำพูดว่า “ไม่ได้ผลหรอก ตอนนี้ไม่รู้ว่าการหายตัวไปของส้มเปรี้ยว คืออุบัติเหตุหรือเปล่า ดังนั้นทางตำรวจคงไม่รับเรื่อง ต้องรอให้ครบ 24 ชั่วโมงก่อน”

“งั้นตอนนี้เราจะทำยังไงดีครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์มองซ้ายมองขวา เขาหนาวจนตัวสั่น

เปปเปอร์เงียบไปครู่หนึ่ง “นายพาคนไปสอบถามบริเวณรอบๆ ต่อไปเรื่อยๆ ดูว่ามีใครเจอส้มเปรี้ยวหรือเปล่า”

“ครับ!” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าตอบรับ

เปปเปอร์เก็บมือถือ และออกจากร้านอาหาร เขาขับรถไปที่ตระกูลภักดีพิศุทธิ์

ไม่นาน ก็มาถึงตระกูลภักดีพิศุทธิ์