รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 652

เธอจ้องมองแขนซ้ายของเขา แล้วก็ตบไปเบา ๆ

เปปเปอร์ขยับแขนไปเล็กน้อย แล้วก็พูดอย่างอ่อนโยนขึ้นว่า “ผมได้ยินแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะจำได้หรือเปล่านะ ดังนั้นมายมิ้นท์ ต่อไปนี้คุณมาคอยจับตาดูผมดีไหม?”

“จับตาดูเหรอคะ?”

“อืม” เปปเปอร์เชิดคางขึ้นมาเล็กน้อย “คอยจับตาดูผมอย่าให้ยกของหนัก อย่าให้ออกกำลังกายรุนแรง จะได้ทำให้แขนผมหายดีสนิทโดยเร็วไง”

เรียวปากแดงของมายมิ้นท์ขยับเล็กน้อย กำลังจะเปิดปากพูดอะไรขึ้นมา

การันต์ที่อยู่ด้านข้างก็ดันแว่นเล็กน้อย แล้วพูดอย่างเบาสบายขึ้นว่า “คอยจับตาดูอะไร ความหมายของเขาก็คือ หลังจากนี้ไป จะให้คุณมาคอยอยู่ข้าง ๆ เขาให้มาก ๆ ก็เท่านั้น”

อุณหภูมิบนใบหน้าเปปเปอร์หายวับไปในชั่วพริบตา จนกลายมาเป็นน้ำแข็งเย็นยะเยือกจนทำให้คนหนาวสะท้าน แล้วจ้องมองไปที่เขาด้วยสายตามืดมน “คุณไม่พูดมาก ก็ไม่มีใครหาว่าคุณเป็นใบ้หรอกนะ”

การันต์ยักไหล่ขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวอะไร “ผมก็แค่ไม่อยากให้เธอโดนคุณหลอกลวงไปแบบโง่เขลาเท่านั้น”

เปปเปอร์โมโหจนอยากจะชกเขาไปสักหมัด

นี่คือการหลอกลวงเหรอ?

นี่มันคือการแสดงความรักกันระหว่างคู่รักต่างหาก

เขาเป็นคนโสดคนหนึ่งจะไปรู้เรื่องอะไร!

จ้องมองทั้งสองคนที่โต้เถียงกันไปมา มายมิ้นท์ก็ก่ายหน้าผากขึ้นมาอย่างขำขัน “เอาละค่ะ เลิกทะเลาะกันเถอะค่ะ”

เธอนวดขมับไปเล็กน้อย แล้วพูดกับการันต์ขึ้นว่า “คุณหมอการันต์ ขอบคุณความหวังดีของคุณมากนะคะ แต่ฉันเข้าใจความหมายของเขาค่ะ”

เธอไม่ได้โง่ซะหน่อย ไม่มีทางที่จะฟังไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของเปปเปอร์หรอก ก็แค่อยากให้เธอไปอยู่ข้างกายเขาให้มาก ๆ เท่านั้น

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดชัดเจน แต่กลับใช้คำว่าจับตาดูสามคำนี้มาบังหน้าไว้ แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกว่าโดนหลอกลวงเลยแม้แต่น้อย

เพราะว่าสถานการณ์แบบนี้ ก็เห็นกันอยู่บ่อย ๆ ในระหว่างคู่รักอยู่แล้ว

ในบางครั้ง การพูดตรง ๆ ก็ทำให้จิตใจหวั่นไหวสู้การพูดอ้อมค้อมไม่ได้

นี่แหละคือความสนุก

แต่ว่าการันต์ไม่เคยมีความรัก ดังนั้นจึงไม่เข้าใจความคดเคี้ยวที่อยู่ข้างในนี้

แต่ว่าความตั้งใจที่เขาไม่อยากให้เธอโดนหลอกนั้นเป็นสิ่งที่ดี สำหรับจุดนี้ เธอรู้สึกซาบซึ้งมากจริง ๆ

“คุณรู้เหรอ?” คราวนี้การันต์รู้สึกแปลกใจขึ้นมาแล้ว

มายมิ้นท์ตอบอืมไปคำหนึ่ง “แน่นอนค่ะ”

เปปเปอร์โอบไหล่ของเธอเอาไว้ แล้วส่งสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามไปที่การันต์ทีหนึ่ง “ประจบสอพลอผิดที่นี่มันรู้สึกยังไงบ้างนะ?”

มุมปากของการันต์กระตุกขึ้นทีหนึ่ง แล้วไม่พูดอะไรอีก

มายมิ้นท์ใช้ศอกกระทุ้งชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายเล็กน้อย เพื่อส่งสัญญาณให้เขาอย่าพูดมาก จากนั้นก็ยิ้มอย่างเก้อเขินให้กับการันต์ “ขอโทษด้วยนะคะคุณหมอการันต์ เขา……”

“เอาล่ะ” การันต์โบกมือเล็กน้อย “ใช่ ผมไม่เข้าใจความคิดของพวกคนมีความรักอย่างพวกคุณเอาแหละ มีเรื่องอะไรทำไมไปพูดกันตรง ๆ ไปเลย? ต้องมาอ้อมค้อมกันไปอะไรมากมาย วุ่นวายจริง ๆ ยังดีนะที่ผมไม่มีความรู้สึก ไม่งั้นผมต้องกลุ้มใจตายแน่ ๆ”

ตั้งแต่เด็ก เขาก็ถูกตรวจพบว่ามีอาการโรคบุคลิกภาพผิดปกติ ต่อต้านสังคม รวมทั้งเป็นโรคขาดความสมดุลทางอารมณ์ด้วย ดังนั้นจึงโดนพ่อแม่รวมทั้งผู้คนรอบตัวรังเกียจมาตลอด แถมยังโดนเรียกว่าเป็นปิศาจร้ายที่ไร้ความรู้สึกอีก

เขาไม่เข้าใจ ว่าตัวเองไร้ความรู้สึกยังไง จนเมื่อเติบโตขึ้นมาตามอายุ แล้วในตอนที่มองเห็นว่าในระหว่างผู้คนที่อยู่รอบข้าง มีของอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น มาดึงให้พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้น มาทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีขึ้นกว่าเดิม แต่ตัวเองกลับไม่มีความรู้สึกอะไรเลยนั้น เขาถึงได้รู้สึกตัวว่า ตัวเองไร้ความรู้สึกจริง ๆ และสัมผัสไม่ถึงความรู้สึกด้วย