รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 657

พวกเขากลัวว่าถ้าเดินช้าไป ก็อาจจะโดนประธานเปปเปอร์เรียกตัวไว้เหมือนกัน

พอถึงตอนนั้น ก็ซวยแน่!

ไม่นาน ที่ระเบียงทางเดิน ก็เหลือแต่เปปเปอร์กับเลขาผู้ชายคนนี้แล้ว

เลขาผู้ชายไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมามองเปปเปอร์ จึงได้แต่ก้มหน้าลงต่ำเอาไว้ ร่างกายก็ค่อย ๆ สั่นเทาขึ้นมา เห็นได้ชัดว่ากลัวเปปเปอร์มาก

เปปเปอร์กลับหรี่ตาจ้องมองเขา แล้วถามเสียงเรียบขึ้นว่า “เมื่อกี้นายบอกว่า เมียนายมอบของขวัญให้นายเหรอ?”

พอได้ยินคำถามของเปปเปอร์ เลขาชายก็อึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วถามกลับอย่างแปลกใจขึ้นว่า “ประธานเปปเปอร์ ที่คุณเรียกตัวผมไว้ เพราะจะถามผมเรื่องนี้เหรอครับ?”

เปปเปอร์ตอบอืมไปคำหนึ่ง

แล้วเลขาขายถึงได้โล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง ความตื่นเต้นและความกังวลในใจ ก็หายวับไปหมดทันที

ร่างกายที่สั่นเทาอยู่ในตอนแรก ตอนนี้ก็กลับมาเป็นปกติแล้ว

เขาถอนหายใจเอาลมพิษออกมาเบา ๆ คำหนึ่ง แล้วถึงได้ตอบกลับไปอย่างสงบเยือกเย็นว่า “ใช่ครับประธานเปปเปอร์ ช่วงนี้เมียผมเพิ่งจะเรียนรู้ทักษะการถักผ้าพันคอมาใหม่ ก็เลยถักผ้าพันคอมาให้ผมผืนหนึ่งครับ”

พูดแล้ว เลขาหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปลูบผ้าพันคอสีชมพูที่ใส่อยู่บนคอเล็กน้อย รอยยิ้มโง่ ๆ บนใบหน้านั้น จะให้ยิ้มกว้างแค่ไหนก็กว้างได้เท่านั้นเลย

จากนั้น เขาก็จับผ้าพันคอไว้แล้วก็ถามเปปเปอร์ขึ้นว่า “ประธานเปปเปอร์ครับ คุณว่าสวยไหมครับ?”

เปปเปอร์ไม่ได้พูดอะไร จ้องมองผ้าพันคอแล้วก็รู้สึกว่าแสบตาเล็กน้อย

คนคนนี้ คงจะไม่ได้กำลังโอ้อวดกับเขาอยู่หรอกนะ?

เหอะ มีอะไรน่าโอ้อวดกัน

ก็แค่ผ้าพันคอที่คนรับมอบให้ก็เท่านั้น ยังจะมายิ้มกว้างขนาดนี้อีก?

เขาก็สามารถให้คนรักของตัวเอง ถักผ้าพันคอให้ตัวเองสักผืนได้เหมือนกัน?

เปปเปอร์เม้มเรียวปากขึ้นมาเล็กน้อย บรรยากาศรอบตัวก็เย็นลงไปอีก “ก็พอใช้ได้ นายกลับไปทำงานเถอะ”

“ครับ” เลขาหนุ่มวางผ้าพันคอลงแล้วก็พยักหน้าเล็กน้อย แล้วหมุนตัวกลับห้องทำงานไป

เปปเปอร์ก้าวเท้าเดินไปทางห้องทำงานของตัวเอง เดินไปด้วย แล้วก็เริ่มส่งข้อความให้มายมิ้นท์ไปด้วย : ผมมีของที่อยากได้แล้ว

มายมิ้นท์กำลังจัดการเอกสารอยู่ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา แล้วก็ยื่นมือไปหยิบขึ้นมาดู

พอเห็นเนื้อหาที่เปปเปอร์ส่งมา คิ้วเรียวที่งดงามก็เลิกขึ้นมาครู่หนึ่ง จากนั้นก็กดโทรศัพท์ออกไปเลย

พอเปปเปอร์เห็นสายโทรเข้าของเธอ นิ้วโป้งก็รูดหน้าจอรับสาย แล้วเอาโทรศัพท์แนบไว้ข้างหู

“คุณบอกว่าคุณมีของที่อยากได้แล้ว อยากได้อะไรเหรอคะ?” น้ำเสียงที่ไพเราะมีเสน่ห์ของมายมิ้นท์ดังลอยมา

เปปเปอร์ดึงเก้าอี้ของตัวเองออกมาแล้วนั่งลง ในหัวสมองมีแต่ผ้าพันคอที่อยู่บนคอเลขาหนุ่มคนเมื่อกี้ รวมทั้งรอยยิ้มที่โอ้อวดของเลขาหนุ่ม แล้วก็เปิดปากพูดขึ้นว่า “ผมอยากได้ผ้าพันคอที่คุณถักเองกับมือ”

ถ้าเขาได้ใส่ผ้าพันคอที่เธอถักแล้ว เขาก็จะได้โอ้อวดกลับไปเหมือนกัน

“ห๋า?” อีกฝั่งของโทรศัพท์ พอได้ยินคำพูดของเปปเปอร์ มายมิ้นท์ก็นิ่งอึ้งไปทั้งตัวเลย

ผ้าพันคอเหรอ?

แถมยังจะเอาที่เธอถักเองกับมืออีก?

เห็นได้ชัดเลยว่ามายมิ้นท์นั้นคิดไม่ถึงเลยว่าสิ่งที่เปปเปอร์อยากได้ จะเป็นแบบนี้ไปได้ ที่ช่างไม่เหมือนคนอื่นเลย

เธอยังนึกว่า ถึงเขาจะนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าอยากได้อะไร แต่สุดท้ายก็จะให้เธอซื้อของประดับตกแต่งอะไรสักอย่าง หรือพวกมีดโกนนวด เข็มขัดอะไรพวกนั้นซะอีก

แต่ปรากฏว่า คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นผ้าพันคอไปได้

พอเห็นว่ามายมิ้นท์ไม่ตอบตกลง แต่กลับเกิดความยากลำบากใจขึ้นมา เปปเปอร์ก็ค่อย ๆ หรี่ตาลง “ไม่ได้เหรอ?”

มายมิ้นท์ส่ายหน้าขึ้นมา “ไม่ ไม่ใช่ค่ะ คือว่า ฉันแค่รู้สึกแปลกใจมาก ทำไมคุณถึงนึกถึงผ้าพันคอขึ้นมาได้ แถมยังจะเอาที่ฉันถักเองกับมืออีก?”

พูดถามหลักแล้ว ของขวัญส่วนใหญ่ที่ผู้ชายทั่วไปต้องการ ไม่ค่อยมีการเสนอออกมาว่าให้แฟนตัวเองถักผ้าพันคอให้ซะเท่าไหร่

แล้วคนอย่างเปปเปอร์ที่มีของกินของใช้เป็นสิ่งของหรูหรามีราคามาตลอด ก็ยิ่งไม่มีทางนึกถึงแน่นอน

ดังนั้นที่อยู่ ๆ เขาก็เอ่ยถึงสิ่งนี้ จะต้องมีเหตุผลพิเศษอะไรอย่างอื่นแน่นอน

ว่าแล้ว เปปเปอร์ก็เปิดปากตอบขึ้นมาว่า “มีคนมาโอ้อวดกับผม”