รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 659

มายมิ้นท์ลุกขึ้นมาจากโซฟาอย่างรวดเร็ว แล้วรีบเดินไปทางห้องนอน “หนูรู้แล้วค่ะท่านย่า ท่านย่าวางใจเถอะค่ะ ถึงท่านย่าจะไม่โทรมาตอนนี้ หนูก็กะว่าจะรีบไปอยู่แล้วค่ะ”

“งั้นก็ดีมากเลย งั้นมิ้นท์เธอรีบไปเถอะ ถ้ามีเรื่องอะไร ก็รีบโทรศัพท์มาหายัยแก่อย่างฉันนะ” ท่านย่าพูดขึ้นมา

มายมิ้นท์รีบพยักหน้าขึ้นมา “วางใจเถอะค่ะ หนูต้องโทรแน่ค่ะ”

“ได้ งั้นย่าฝากเปปเปอร์ไว้กับเธอด้วยนะ” ท่านย่าจับไม้เท้าไว้ด้วยมือหนึ่ง และมืออีกข้างหนึ่งก็ถือโทรศัพท์ไว้แน่น บนใบหน้าที่เหี่ยวย่น เต็มไปด้วยความคาดหวัง “จะต้องห้ามปรามอย่าให้เปปเปอร์ทำเรื่องโง่ ๆ นะ ถ้าเกิดว่าเป็นไปได้ เธอก็ย่าช่วยชี้แนะเขาสักหน่อย ให้เขาหลุดออกมาจากเรื่องที่แม่เขาฆ่าตัวตายให้ได้นะ”

“หนูจะพยายามค่ะ” มายมิ้นท์ตอบกลับไป

ท่านย่าวางโทรศัพท์ไปด้วยความปลาบปลื้มใจ

ป้าแดงเทชามาให้แก้วหนึ่ง พอเห็นท่าทีของท่านย่า ก็ยิ้มตามขึ้นมาด้วย “ท่านย่า วางใจเถอะค่ะ คุณนายน้อยจะต้องไม่มีปัญหาแน่นอน จะต้องทำให้คุณชายใหญ่หลุดออกมาจากภาพฝังใจได้แน่นอนค่ะ”

“หวังให้เป็นเช่นนั้นเถอะ” ท่านย่ารับชามาจิบไปคำหนึ่ง แล้วพึมพำขึ้นว่า “ฉันก็ไม่ได้ไม่เชื่อในตัวมิ้นท์ เพียงแต่ว่าเปปเปอร์ติดอยู่ในภาพฝังใจในการฆ่าตัวตายของแม่เขามานานหลายสิบปีแล้ว ไม่มีทางที่จะทำให้เขาหลุดออกมาได้ภายในครั้งเดียวหรอกนะ”

“แต่ว่าฉันเชื่อค่ะ ขอแค่คุณชายใหญ่สามารถฟังคำชี้แนะของคุณนายน้อยเข้าไปได้ ต่อไปอาการของคุณชายใหญ่ ก็จะมีขึ้นไม่น้อยเลยค่ะ” ป้าแดงเดินมาถึงข้างกายท่าน และบีบนวดไหล่ให้ท่านแล้วพูดไป

ท่านย่าพยักหน้าเล็กน้อย “มันก็ใช่อยู่ หวังว่าวันนี้มิ้นท์จะได้เจอกับเปปเปอร์อย่างราบรื่นนะ ขอแค่ได้เจอกับเปปเปอร์อย่างราบรื่น สิ่งที่พวกเราพูดกันก็จะมีโอกาสเป็นไปได้ แต่ถ้าไม่เจอ……”

“ท่านย่าอย่าคิดมากเลยค่ะ คุณนายน้อยจะต้องได้เจอคุณชายใหญ่แน่นอนค่ะ” ป้าแดงรีบพูดขัดความกังวลของท่านย่าไป “คุณชายใหญ่รักคุณนายน้อยซะขนาดนั้น ไม่มีทางไม่เจอคุณนายน้อยหรอกค่ะ”

“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นนะ” ท่านย่าหรี่เปลือกตาลง แล้วก็เป่าใบชาในแก้วน้ำชาไปเบา ๆ

ที่คอนโดพราวฟ้า มายมิ้นท์เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็กางร่มไว้เตรียมจะออกจากบ้านไป

พอเธอเปิดประตูออก อากาศหนาวเย็นสายหนึ่งก็พุ่งปะทะเข้ามา หนาวจนเธออดมาได้ที่จะตัวสั่นเทาขึ้นมาครู่หนึ่ง

“หนาวจังเลย!” มายมิ้นท์ถูฝ่ามือเล็กน้อย บนใบหน้าก็หนาวจนขาวซีดไปแล้ว

แต่ทำอะไรไม่ได้ ถึงจะหนาวมากแค่ไหน เธอก็จะต้องรีบไปอยู่ดี

มายมิ้นท์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ครู่หนึ่ง พอเป่าไออุ่นใส่มือแล้ว ก็ก้าวเท้าออกจากบ้านไปเลย

แต่ว่าพอเธอก้าวเท้าออกไปได้ข้างหนึ่งนั้น อยู่ ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วก็เก็บเท้ากลับมา แล้วก็หมุนตัวเดินเข้าห้องนอนไป

หนึ่งนาทีให้หลัง ในมือของเธอมีถุงเพิ่มขึ้นใบหนึ่ง แล้วถึงได้ออกจากบ้านไป พอที่เดินไปทางลิฟต์ เธอเดินไปด้วย และโทรศัพท์หาเปปเปอร์ไปด้วย

เปปเปอร์เคยรับปากกับเธอไว้ ว่าวันนี้จะไม่ปิดเครื่องโทรศัพท์

ดังนั้น เธอก็น่าจะติดต่อเขาได้นะ

แต่ว่าความจริงกลับปรากฏว่า โทรศัพท์ของเขาก็ยังปิดเครื่องไปอยู่ดี

นี่ทำให้มายมิ้นท์ทั้งโกรธทั้งเป็นกังวล

ที่โกรธเพราะเรื่องที่เขาเคยรับปากกับเธอไว้ แต่กลับทำไม่ได้

ส่วนเรื่องที่เป็นกังวลคือ เธอติดต่อเขาไม่ได้ และก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง

ไม่มีทางเลือก มายมิ้นท์จึงได้แต่ต้องโทรศัพท์หาผู้ช่วยเหมันตร์แล้ว

แต่ว่าครั้งนี้โชคดีมาก โทรศัพท์ของผู้ช่วยเหมันตร์โทรติดแล้ว “คุณมายมิ้นท์”

“ผู้ช่วยเหมันตร์ เปปเปอร์อยู่ที่ตึกทรีพ็อตหรือเปล่าคะ?” มายมิ้นท์ก็ไม่ได้เป็นแบบตอนปกติ ที่จะกล่าวทักทายคนอื่นก่อน แต่กลับเปิดอกถามออกไปตรง ๆ ถึงเรื่องที่ตัวเองต้องการยืนยันในตอนนี้เลย

ในเมื่อตอนนี้ เธอเป็นห่วงเปปเปอร์มาก ยังจะไปสนใจเรื่องอย่างอื่นได้ยังไงกัน

พอผู้ช่วยเหมันตร์ได้ยินคำถามของมายมิ้นท์ก็รีบพยักหน้าขึ้นมาทันที “อยู่ครับ ประธานเปปเปอร์ไปที่ตึกทรีพ็อตตั้งแต่เมื่อวานแล้ว จนตอนนี้ยังไม่ได้ออกมาเลยครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่ใต้ตึกตึกทรีพ็อต และได้ไปเคาะประตูหลายครั้งแล้ว แต่ประธานเปปเปอร์ก็ไม่เปิดประตูให้เลยครับ เมื่อกี้ผมเพิ่งจะโทรศัพท์หาท่านย่า แต่ไม่รู้ทำไม เบอร์ของท่านย่าก็โทรไม่ติดเลยครับ”

คราวนี้มายมิ้นท์เข้าใจแล้วว่าทำไมท่านย่าถึงบอกว่าโทรศัพท์ของผู้ช่วยเหมันตร์โทรไม่ติด คิดว่าตอนที่ท่านย่าโทรหาผู้ช่วยเหมันตร์นั้น ผู้ช่วยเหมันตร์ก็บังเอิญโทรหาท่านย่าด้วยพอดี สายของทั้งคู่จึงชนกัน

“ได้ ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย” พอมายมิ้นท์ยืนยันตำแหน่งของเปปเปอร์ได้แล้ว ในใจก็พอจะโล่งอกไปได้บ้าง

ขอแค่เปปเปอร์อยู่ที่ตึกทรีพ็อตจริง ๆ และไม่ได้ไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้ก็พอแล้ว

“ได้ครับ คุณมายมิ้นท์มาได้เลย เดี๋ยวผมรอคุณอยู่ทางนี้นะครับ” พอผู้ช่วยเหมันตร์ได้ยินว่ามายมิ้นท์จะมา ก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

พวกเขาเจอกับเปปเปอร์ไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าคุณมายมิ้นท์จะเจอไม่ได้นี่

ในเมื่ออยู่ในใจของเปปเปอร์นั้น ยังไงคุณมายมิ้นท์ก็ยังพิเศษอยู่

“ได้ รบกวนคุณด้วยนะคะ อ๋อ ใช่แล้ว คุณมีกุญแจของอพาร์ทเม้นหรือเปล่าคะ?” มายมิ้นท์ถามขึ้นมาอีก

ผู้ช่วยเหมันตร์ส่ายหน้าขึ้นอย่างเสียใจ “ไม่มีครับ ก่อนหน้านี้ประธานเปปเปอร์ไม่ค่อยได้มาพักอยู่ที่นี่ ดังนั้นผมก็เลยไม่มีกุญแจของที่นี่เลยครับ”