รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 660

พอมายมิ้นท์ได้ยินเสียงเขา ก็รีบออกมาจากห้อง แล้วเดินไปทางห้องหนังสือ

พอมาถึงหน้าประตูห้องหนังสือ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ชี้ไปด้านใน “คุณมายมิ้นท์ครับ ประธานเปปเปอร์อยู่ข้างในครับ”

มายมิ้นท์ตอบรับไปคำหนึ่ง แล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปมองข้างใน แล้วก็มองเห็นเปปเปอร์เลย

เขานั่งอยู่บนพื้น หลังพิงอยู่กับโต๊ะหนังสือไม่ขยับเขยื้อน หน้าก้มลงไปเล็กน้อย มองไม่เห็นปฏิกิริยาบนใบหน้า ไม่รู้ว่านอนหลับไปแล้วหรือตื่นอยู่

มายมิ้นท์เม้มเรียวปากแดงเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไป แล้วก็ค่อย ๆ มองเห็นสภาพในตอนนี้ของเขา

เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวเขายับยู่ยี่ เนกไทคล้องอยู่บนคอหลวมโครก ที่ปกคอเสื้อเชิ้ตสีขาวก็ยังมีคราบสีแดงสีเหลืองอยู่ เห็นได้ชัดว่าโดนเหล้าทำให้เลอะไป แม้แต่ผมตอนนี้ก็ยังดูยุ่งเหยิงไปหมด ทั้งตัวดูไปแล้วทั้งทรุดโทรมและน่าอนาถ เหมือนกับคนเร่ร่อนยังไงอย่างงั้น

เปปเปอร์ที่มีสภาพแบบนี้ ทำให้หัวใจมายมิ้นท์กระตุกขึ้นมาทันที

เธอเร่งฝีเท้าเดินไปอย่างรวดเร็วไปที่ข้างกายเปปเปอร์ กลิ่นเหล้าที่ฉุนอย่างรุนแรงแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาทันที พุ่งตรงเข้ามาในจมูกเธอ ทำให้แสบจมูกอย่างรุนแรง

มายมิ้นท์ค่อย ๆ ขมวดคิ้วขึ้นมา และสะกดกลั้นความคิดที่จะโบกไล่กลิ่นไป แล้วย่อตัวนั่งลงไปด้านข้างและประคองหัวเปปเปอร์ขึ้นมา

เขาหลับตาสนิทอยู่ หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน เหมือนว่ากำลังนอนหลับอยู่ และไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด

มายมิ้นท์ตบหน้าเขาเบา ๆ และร้องเรียกขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “เปปเปอร์คะ? ตื่นค่ะ!”

เปปเปอร์ยังคงไม่มีการตอบสนอง

ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามายมิ้นท์ยื่นมือไปลองแตะจมูกเขาแล้ว คนที่ไม่รู้ ก็คงจะคิดว่าเขาได้ตายไปแบบนี้แล้ว

ที่ด้านหลัง ผู้ช่วยเหมันตร์กำลังมองสำรวจอาการของเปปเปอร์อยู่ พอเห็นสภาพของเปปเปอร์ ก็เปิดปากพูดขึ้นว่า “ประธานเปปเปอร์น่าจะเมาหลับไปแล้วนะครับ”

มายมิ้นท์ตอบอืมไปคำหนึ่ง “น่าจะใช่ เขาดื่มเหล้าไปเยอะขนาดนี้ ไม่เมาก็แปลกแล้ว นี่ยังดีที่ดื่มไปแต่พวกไวน์แดง ที่ระดับแอลกอฮอล์เหล้าไม่ได้สูงมากนัก ไม่งั้นเหล้าเยอะขนาดนี้ คงจะเอาชีวิตเขาไปตั้งนานแล้ว!”

พอนึกถึงพวกขวดเหล้าที่เห็นตอนที่เข้ามาเมื่อกี้ ใจของเธอก็ทั้งเป็นห่วงและโกรธ

เป็นห่วงร่างกายเปปเปอร์ แล้วก็โมโหที่เขาดื่มเหล้าไปมากขนาดนี้ ทำไมถึงได้ไม่รักร่างกายตัวเองขนาดนี้นะ

ผู้ช่วยเหมันตร์ถอนหายใจไปครู่หนึ่ง “ที่จริงเมื่อก่อนเหล้าที่ประธานเปปเปอร์มักจะดื่ม ก็เป็นพวกเหล้าที่มีแอลกอฮอล์สูง อย่างพวกวิสกี้ หลุยส์13อะไรพวกนั้น มีอยู่ปีหนึ่ง ประธานเปปเปอร์ก็เคยแอลกอฮอล์เป็นพิษเพราะเหตุนี้ จนต้องส่งไปช่วยชีวิตด้วยการล้างท้องที่โรงพยาบาลถึงรอดมาได้ เรื่องนั้น ทำให้ท่านย่าตกใจจนเกือบจะตายไปในตอนนั้นเลย หลังจากเกิดเรื่องแล้ว ท่านย่าก็เก็บเหล้าดีกรีสูงทั้งหมดของประธานเปปเปอร์ไปเลย แล้วก็ไม่ให้คลังเหล้าส่งมาให้อีก ประธานเปปเปอร์เองก็คงจะรู้ว่าเหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ท่านย่าตกใจมากเกินไป แล้วก็ไม่ได้ขัดคำสั่งท่านย่าซื้อเหล้าดีกรีสูงอีก แล้วหลังจากนั้น ก็เลยซื้อแต่พวกไวน์แดงเหล้าที่มีแอลกอฮอล์ค่อนข้างต่ำครับ”

“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง” มายมิ้นท์พยักหน้าขึ้นอย่างเข้าใจ

“แต่ว่า……”

มายมิ้นท์เห็นผู้ช่วยเหมันตร์หยุดพูดไป พอเอวหัวเปปเปอร์พิงไว้ที่ไหล่ตัวเองแล้ว ก็ถามขึ้นว่า “แต่ว่าอะไร?”

ผู้ช่วยเหมันตร์นวดหัวคิ้วเล็กน้อย “ที่ประธานเปปเปอร์ต้องดื่มเหล้าในวันนี้ ก็เป็นเพราะว่าอยากจะใช้แอลกอฮอล์มาทำให้ตัวเองชินชาไป เพื่อให้ความเจ็บปวดในใจจืดจางไป ที่ผ่านมามีเหล้าดีกรีสูงที่มีแอลกอฮอล์เยอะ ประธานเปปเปอร์ก็แค่ดื่มจนเมาก็พอแล้ว แต่ว่าต่อมาแอลกอฮอล์ในเหล้าไม่สูงพอ ไม่เพียงพอที่จะทำให้ตัวเองชินชาได้ เพราะเหตุนี้ประธานเปปเปอร์ก็เลยใช้วิธีทำร้ายตัวเอง มาลบล้างความเจ็บปวดที่อยู่ในใจไป”

“ดังนั้นความหมายของคุณคือ เขาไม่ได้ทำร้ายตัวเองมาตั้งแต่แรกเหรอ?” มายมิ้นท์ก้มหน้าลงมองชายหนุ่มที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง

ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าขึ้นมา “ใช่ครับ มันเริ่มตั้งแต่ที่ท่านย่าห้ามไม่ให้เขาดื่มเหล้าดีกรีสูงเป็นต้นมา”

“ฉันรู้แล้ว” มายมิ้นท์กัดริมฝีปากไว้ จากนั้นก็วางตัวเปปเปอร์ให้ราบลงกับพื้น “ผู้ช่วยเหมันตร์ รบกวนคุณช่วยฉันตรวจดูหน่อยว่าบนตัวเขามีบาดแผลหรือเปล่า เดี๋ยวฉันจะไปต้มซุปแกเมาสักหน่อย”

“ได้ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบรับไปคำหนึ่ง แล้วก็รุดหน้ามาตรวจร่างกายเปปเปอร์ดู

มายมิ้นท์จัดผมที่ยุ่งเหยิงของเปปเปอร์ไปครู่หนึ่ง แล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องหนังสือ แล้วเดินไปทางห้องครับ

พอเธอออกไปแล้ว ในห้องหนังสือก็เหลือแค่เปปเปอร์กับผู้ช่วยเหมันตร์สองคนแล้ว

พอผู้ช่วยเหมันตร์ตรวจดูว่าบนตัวเปปเปอร์มีบาดแผลหรือเปล่าแล้ว ก็ประคองเปปเปอร์ขึ้นมา แล้วเอาไปวางไว้บนโซฟาที่อยู่ข้าง ๆ จากนั้นก็จ้องมองเปปเปอร์แล้วก็ถอนหายใจไปทีหนึ่ง

ที่จริง แค่เหล้าไม่กี่ขวดนี้ ด้วยระดับความคอแข็งของประธานเปปเปอร์แล้ว ไม่มีทางทำให้เมาหลับไปได้หรอก

แต่ว่าตอนนี้ประธานเปปเปอร์กลับเมาหลับไปแล้ว สาเหตุส่วนใหญ่น่าจะเป็นเพราะว่า ในใจแบกรับความกดดันไว้ไม่ไหวแล้วมั้ง

ไม่งั้น ในเวลาแบบนี้ประธานเปปเปอร์คงจะทำให้ตัวเองบาดเจ็บไปนานแล้ว แต่ไม่ใช่มานั่งหมดสติอยู่บนพื้นแบบนี้

สิบกว่านาทีผ่านไป มายมิ้นท์ก็ยกซุปแก้เมาเข้ามาแล้ว

พอเห็นเปปเปอร์ที่อยู่บนโซฟา เธอก็วางซุปแก้เมาลง แล้วรีบถามผู้ช่วยเหมันตร์ขึ้นว่า “เป็นยังไงบ้าง? เขาไม่ได้ทำร้ายตัวเองใช่ไหม?”

พอเห็นภาพนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็อ้าปากกว้างเลย

โอ้สวรรค์ แบบนี้ก็ได้เหรอ!

ถึงว่าล่ะ เมื่อกี้อยู่ ๆ คุณมายมิ้นท์ก็ดื่มซุปแก้เมาเข้าไป ที่แท้ก็จะใช้วิธีแบบนี้ มาช่วยให้ประธานเปปเปอร์ดื่มเข้าไปนี่เอง

ถึงแม้ว่าวิธีนี้จะเกินความคาดหมายของคนไปบ้าง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้เลย

อยู่ภายใต้การจ้องมองของผู้ช่วยเหมันตร์ มายมิ้นท์ก็ป้อนซุปแก้เมาที่อยู่ในปากเข้าไปให้เปปเปอร์ได้สำเร็จ

จากนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นมา เรียวปากแดงก็ออกห่างจากปากเปปเปอร์ แล้วเตรียมจะทำต่ออีกรอบ

พอผู้ช่วยเหมันตร์เห็นเข้า ก็รีบยกถ้วยน้ำซุปขึ้นมา แล้วช่วยยื่นไปให้ “นี่ครับ คุณมายมิ้นท์”

มายมิ้นท์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มอย่างเขินอายไปทีหนึ่ง แล้วก็รับซุปแก้เมาไป “ขอบคุณค่ะ”

“คุณไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ ผมทำเพื่อประธานเปปเปอร์ทั้งนั้น” ผู้ช่วยเหมันตร์จ้องมองไปที่เปปเปอร์ แล้วโบกมือเล็กน้อย

มายมิ้นท์คลี่ยิ้มออกเล็กน้อย แล้วตอบอืมไปคำหนึ่ง จากนั้นก็แหงนหน้าดื่มซุปแก้เมาไปคำใหญ่ แล้วก็ก้มหน้าลงป้อนให้เปปเปอร์ดื่มไป

ทำแบบนี้ซ้ำ ๆ อยู่หลายครั้ง ในที่สุดก็ป้อนซุปแก้เมาถ้วยหนึ่งให้กับเปปเปอร์ไปหมดถ้วย

มายมิ้นท์วางถ้วยลง แล้วก็หายใจออกยาว ๆ ไปครู่หนึ่ง

ผู้ช่วยเหมันตร์รีบไปช่วยเหลือ และประคองเปปเปอร์นอนกลับลงไปบนโซฟาใหม่อีกครั้ง

มายมิ้นท์จัดผมไปแล้วก็ถามขึ้นว่า “มีผ้าห่มไหมคะ? เอามาห่มให้เขาหน่อย ต้องรออีกเดี๋ยวซุปแก้เมาถึงจะออกฤทธิ์ ก่อนที่เขาจะตื่น กลัวว่าเขาจะเป็นหวัดไปน่ะ”

“มีครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์รีบพยักหน้าขึ้นมา แล้วก็ลุกขึ้นออกจากห้องหนังสือไป แล้วเดินไปทางห้องแต่งตัวในห้องนอนเปปเปอร์

ไม่นาน เขาก็เอาผ้าห่มกลับมา แล้วยื่นให้กับมายมิ้นท์