รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 663

“ไม่ดีขึ้นหรอก......” เปปเปอร์ส่ายหัว

จริงๆแล้วไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าในใจของตนเองเกิดปัญหา

แต่เขาไม่คิดว่า จิตแพทย์จะสามารถเข้าใจสถานการณ์ของเขาได้

มายมิ้นท์เห็นเปปเปอร์พูดอย่างนี้ จึงขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจทันที “จะเป็นไปได้ยังไง? คุณยังไม่เคยลองเลย คุณรู้ได้ไงว่ามันจะไม่ดีขึ้น?”

เปปเปอร์หลับตาลง “แม่ผมเธอ......เสียใจมากๆที่ให้ผมเกิดมา......”

“อะไรนะ?” มายมิ้นท์ตกใจก่อน แล้วถึงมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “คุณบอกว่า แม่คุณเสียใจที่ให้คุณเกิดมางั้นเหรอ?”

เปปเปอร์เงียบ

มายมิ้นท์ส่ายหัว “นี่จะเป็นไปได้ยังไง! นี่ไม่มีทางเป็นไปได้เลย! คุณรู้ได้ยังไงว่าแม่คุณเสียใจที่ให้คุณเกิดมา? ท่านย่าเคยบอกฉันว่า ความสัมพันธ์ของพวกคุณแม่ลูกดีมากๆ แม่คุณเป็นคนอบอุ่นมาก”

ดังนั้น傅母ที่เป็นอย่างนี้ จะเสียใจที่ให้เปปเปอร์เกิดมาได้ยังไง

แต่ดูจากสีหน้าของเปปเปอร์แล้ว ก็ไม่เหมือนกำลังพูดโกหก

ดังนั้น นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เปปเปอร์ยังคงหลับตา ไม่พูดไม่จา

มายมิ้นท์เห็นเขาเป็นอย่างนี้ ในใจก็ยิ่งกังวล

เธอก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆเขา “เปปเปอร์ บอกฉันได้ไหม? มีอะไรคุณบอกฉันได้นะ ฉันจะเป็นผู้รับฟังของคุณเอง คุณไม่ควรอัดอั้นเอาไว้ในใจ อย่างนั้นมีแต่จะทำให้คุณยิ่งเดินออกมาไม่ได้ ท่านย่า ฉัน พวกเราเป็นห่วงคุณมาก พวกเราอยากเห็นคุณเดินออกมา กลับมาเป็นปกติ ถ้าคุณไม่พูดอะไรเลย ไม่ลองเดินออกมา นั่นมีแต่จะทำให้พวกเรายิ่งเป็นห่วงคุณ ยิ่งไม่สบายใจ คุณยอมเห็นฉันกับท่านย่า เป็นกังวลกับอาการของคุณทุกปีจริงๆเหรอ? อย่าลืมนะ ท่านย่า อายุมากแล้ว”

เธอไม่ได้บอกเขา เรื่องที่ท่านย่าเป็นลมไป

สภาพของเขาอย่างในตอนนี้ ถ้าพูดเรื่องท่านย่าออกมา มีแต่จะยิ่งเติมน้ำมันลงไปบนกองไฟ

รอให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นกว่านี้หน่อยแล้วค่อยว่ากันเถอะ

ได้ฟังคำพูดของมายมิ้นท์ ริมฝีปากของเปปเปอร์จึงขยับเล็กน้อย ในใจก็ยอมรับว่า การที่ตนเองเป็นอย่างนี้ ทำให้คนที่รักเขาเป็นกังวลจริงๆ

รวมไปถึงท่านย่า ที่อายุมากแล้วด้วย

โดยเฉพาะสองปีนี้ สุขภาพของท่านย่า ทรุดโทรมลงทุกวัน

หมอบอกว่า มีความเป็นไปได้ที่ท่านย่าจะอยู่ได้อีกไม่กี่ปีนี้แหละ

“คืนนั้นที่แม่ผมฆ่าตัวตาย......” เปปเปอร์ลืมตาขึ้น ในที่สุดก็เอ่ยปากพูด

มายมิ้นท์จ้องเขาเขม็ง “จากนั้นล่ะ?”

“คืนนั้น เธอดื่มเหล้าเยอะมาก ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงดื่มเหล้ามากมายขนาดนั้น จึงอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอด หลังจากที่เธอดื่มจนเมาหัวปักหัวปำ ก็กอดผมเอาไว้แล้วพูดอะไรมากมาย......”

เปปเปอร์มองเพดาน ดวงตาล่องลอย “นอกจากที่แม่ผมร้องไห้คร่ำครวญเรื่องที่เกรียงไกรจะแต่งงานแล้ว ยังบอกผมว่า ถ้าตอนแรกเธอไม่ได้ท้องผม เธอคงหนีไปกับเกรียงไกรอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด แต่เพราะท้องผมอยู่ เธอจึงเลือกที่จะอยู่ต่อไป”

“นี่......” สีหน้าของมายมิ้นท์เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ดังนั้น เป็นเพราะประโยคนี้ของแม่คุณ คุณถึงรู้สึกว่าแม่คุณเสียใจที่ให้คุณเกิดมางั้นเหรอ?”

ขนตาเปปเปอร์สั่นไหวเล็กน้อย “ตอนนั้นผม ไม่รู้ว่าเกรียงไกรเป็นใคร แต่ผมรู้ว่า แม่ผมไม่ได้รักพ่อผม เธอไม่อยากแต่งงานกับพ่อผม แต่เพื่อผม เธอจึงยอมอยู่ที่ตระกูลนวบดินทร์ ยอมให้การแต่งงานกับพ่อของผมดำเนินต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผมถึงยังมีความสุขอยู่เลย จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้น ที่ผมได้เห็นศพของแม่ผม ต่อมา ผมจึงเริ่มฝันร้ายยาวนานมาถึงสิบกว่าปี ในความฝัน ผมมักจะฝันเห็นสภาพของแม่ผมตอนที่ฆ่าตัวตาย ร่างของแม่ผมที่เต็มไปด้วยเลือดกำลังบีบคอผม ถามผมว่าทำไมถึงต้องมาเป็นภาระของเธอ ทำไมถึงต้องมาอยู่ในท้องของเธอ”

มายมิ้นท์กัดริมฝีปาก รีบพูดขึ้น: “นี่เป็นความฝัน มันไม่ใช่เรื่องจริงนะ”