รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 664

เห็นท่าทีจริงจังที่ไม่ยอมให้ขัดขืนของมายมิ้นท์ เปปเปอร์ก็รู้ว่า ตนเองคงไม่ดื่มไม่ได้แล้ว

เขายกมือขึ้นมานวดๆขมับ แล้วออกแรงยันตัวลุกขึ้นนั่ง รับแก้วน้ำมาดื่มไปหลายอึก ภายใต้การจดจ้องของมายมิ้นท์

มายมิ้นท์ถึงได้เคลื่อนสายตากลับไปด้วยความพอใจ ไม่มองเขาเหมือนกับมองนักโทษอีกแล้ว

ดื่มน้ำเสร็จ เปปเปอร์วางแก้วน้ำไว้ที่ด้านข้าง ส่ายๆหัวที่มึนงงและหนักอึ้ง

มายมิ้นท์เห็น จึงถามขึ้น “ปวดหัวเหรอ?”

เปปเปอร์อืมออกมา

มายมิ้นท์เม้มปาก “สมน้ำหน้า ใครให้คุณดื่มไวน์เยอะขนาดนั้น ไม่อยากอยู่แล้วใช่ไหม?”

เปปเปอร์ก้มหน้าอย่างรู้ตัวว่าทำผิด ไม่พูดไม่จา

ท่าทางนี้ของเขา ทำให้มายมิ้นท์ใจไม่แข็งพอที่จะตำหนิเขาต่อไป สีหน้าจึงอ่อนลง “ช่างเถอะ แต่ยังไงต่อไปอย่าดื่มอย่างนี้อีกล่ะ คุณทำให้ฉันตกใจครั้งเดียวก็พอแล้ว ฉันไม่อยากใจหายใจคว่ำอย่างนี้ทุกปีนะ”

เปปเปอร์มองเธอ “ขอโทษ......”

“คุณไม่ต้องขอโทษแล้ว อันที่จริงคุณก็ไม่ได้ทำผิดอะไร” เสียงของมายมิ้นท์อ่อนลง: “เจอเรื่องอย่างนี้ ที่คุณเลือกวิธีนี้ฉันเข้าใจได้ แต่ฉันก็หวังว่าคุณจะปล่อยวางได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ อย่าลืมที่ฉันเพิ่งพูดไปเมื่อกี้ คุณไม่ใช่ตัวต้นเหตุที่ทำให้แม่ของคุณฆ่าตัวตาย ดังนั้นคุณก็อย่าต่อต้านตัวเอง ถ้าคุณยังต่อต้านตัวเองเลย งั้นใครจะมั่นใจในตัวคุณล่ะ?”

แววตาของเปปเปอร์เปล่งประกายเล็กน้อย ราวกับกำลังครุ่นคิดคำพูดของเธอ

มายมิ้นท์ยกมือมาทาบหน้าผากเขา พูดขึ้นท่ามกลางสายตาที่ไม่เข้าใจของเขา “ไม่มีอะไร ฉันแค่ดูว่าคุณเป็นไข้หรือเปล่า ดื่มไวน์เยอะขนาดนั้น ไม่ได้นอนทั้งคืนอีก ฮีตเตอร์ก็ไม่ได้เปิด กลัวว่าคุณจะเป็นหวัด แต่ยังดี ที่คุณไม่ป่วย”

เธอเอามือลง ถามขึ้นอีก “อยากนอนต่ออีกหน่อยไหม?”

ตอนนี้ทั่วร่างกายของเปปเปอร์ไม่มีเรี่ยวแรงเลย หัวก็มึนๆ ลงเดินไม่ได้อยู่แล้ว

เขาอยากนอนพัก แต่กลัวว่าหลังจากที่ตนเองนอนพักเธอก็จะกลับไป จึงส่ายหัว “ไม่นอนแล้ว ผมไม่ง่วง”

“คุณยังจะไม่ง่วงอีกนะ?” มายมิ้นท์มองท่าทีที่ไม่มีชีวิตชีวาของเขา จึงค้อนขวับใส่เขาไปหนึ่งที

เปปเปอร์ขยับๆริมฝีปากบางๆ กำลังอยากจะพูดอะไร จู่ๆท้องก็ส่งเสียงโครกครากออกมา

เขาก้มหน้ามองท้องของตนเอง กะพริบตาด้วยความงุนงง “มันเรียกแล้วเหรอ?”

ได้ยินคำพูดของเขา มายมิ้นท์จึงกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที “มันเรียกอะไรล่ะ คุณหิวแล้วต่างหาก”

ไม่ต้องพูดถึงเมื่อคืนว่าเขาได้กินอะไรหรือเปล่า แค่พูดถึงตอนนี้ ที่เกือบจะเที่ยงแล้ว อย่าว่าแต่เขาเลย เธอก็หิวขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน

“หิวแล้วเหรอ?” แววตาของเปปเปอร์แสดงความงุนงงออกมาเล็กน้อย ราวกับไม่ค่อยเข้าใจว่าอะไรคือหิวแล้ว

มายมิ้นท์เห็นท่าทางของเขา จึงอดไม่ได้ที่จะกะพริบปริบๆ

ทำไมดูเหมือนคนทึ่มๆเลยล่ะ?

ดูท่าคงดื่มเยอะเกินไป มึนจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ จนทำให้สมองเลอะเลือนสินะ

ถึงทำให้เขาดูเซ่อๆซ่าๆ ผิดกับท่าทางเฉลียวฉลาดในเวลาปกติไปอย่างสิ้นเชิงเลย

แต่ทว่าเขาเป็นอย่างนี้ ก็น่ารักดี หาดูได้ยากด้วย

ที่ยิ่งคิดไม่ถึงก็คือ ตอนที่เขาดื่มเยอะเกินไปแต่กลับไม่เมา ไม่นึกว่าจะมีสภาพอย่างนี้

ส่ายหัวด้วยความจำใจ มายมิ้นท์กดไหล่ของชายหนุ่มไว้ด้วยสองมือ กดให้เขากลับลงไปบนโซฟา “เอาเถอะ คุณนอนอยู่ตรงนี้อย่างว่าง่ายแล้วกัน ฉันจะไปดูในครัวหน่อย ว่ามีวัตถุดิบอะไรหรือเปล่า ที่พอจะทำของกินให้คุณได้”

นี่ดื่มไวน์อย่างเดียว ในท้องไม่มีอาหารเลยได้ยังไง

ไม่ผิดปกติสิถึงจะแปลก

เปปเปอร์ถือโอกาสนอนกลับลงไปบนโซฟา กะพริบตามองมายมิ้นท์อย่างเหม่อลอย ไม่ได้พูดอะไร

มายมิ้นท์ปล่อยมือที่อยู่บนไหล่เขา แล้วจัดๆผ้าพันคอบนคอของเขาเล็กน้อย รวมไปถึงห่มผ้าให้เขาด้วย ถึงได้ลุกขึ้นเตรียมจะออกไป

แต่ทว่าเธอเพิ่งเดินไปแค่ก้าวเดียว มือก็โดนผู้ชายที่อยู่บนโซฟาดึงเอาไว้

มายมิ้นท์จึงหยุดลง หันไปมองชายหนุ่ม “มีอะไรเหรอ?”

“คุณจะไปแล้วใช่ไหม?” เปปเปอร์มองเธอ ไม่ตอบแต่ย้อนถามกลับ