รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 667

ส่วนมายมิ้นท์กับเปปเปอร์ทั้งสองคน กลับจมลงไปในก้นสระอาบน้ำ

มายมิ้นท์รีบกลั้นหายใจเอาไว้ จะได้ไม่สำลักน้ำ

แต่เปปเปอร์ดื่มไวน์ไปเยอะ เดิมทีคงไม่รู้อยู่แล้วว่าตอนนี้ควรทำยังไง ลืมตาด้วยความเซ่อซ่า ยอมให้น้ำเข้าปากเข้าจมูก

มายมิ้นท์เห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ก็รู้แล้วว่าตอนนี้เขาโดนน้ำขัดขวางการหายใจแล้ว หลังจากขมวดคิ้วสวยๆ ก็รีบยื่นมือเข้าไปยกคางของเขา พาเขาโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ

“แค่กๆ......” หลังจากโผล่ออกมาเหนือน้ำ มายมิ้นท์ไอเล็กน้อย แล้วรีบอ้าปากหายใจรับอากาศที่สดชื่นเข้าไป

ส่วนเปปเปอร์ที่อยู่ข้างๆ กลับพาดตัวอยู่ข้างสระอาบน้ำ ไม่ขยับเขยื้อน ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง

มายมิ้นท์สูดหายใจเข้าไปลึกๆหลายครั้ง หลังจากรู้สึกว่าลมหายใจของตนเองกลับมาราบรื่นเป็นปกติแล้ว จึงเข้าไปตรวจสอบสถานการณ์ของเขา

เห็นเขาเอาแต่ลืมตาจ้องมองพื้นห้องอาบน้ำ ท่าทางเหม่อลอย

แม้มายมิ้นท์จะเอามือไปดันๆเขา เขาก็ไม่มีการตอบสนอง ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว

แต่มายมิ้นท์รู้ว่า เขาไม่ได้สูญเสียจิตวิญญาณไปหรอก แต่แค่เกือบจะจมน้ำตาย จึงยังไม่ได้สติกลับมา

ส่ายหัวอย่างจำใจ มายมิ้นท์พลางตบหลังเขา พลางบ่น “เปปเปอร์เอ้ยเปปเปอร์ ชีวิตนี้ฉันติดค้างคุณจริงๆสินะ รีบๆอ้าปาก คายน้ำที่กลืนลงไปเมื่อกี้ออกมาได้แล้ว”

เธอออกแรงตบหลังเขาเล็กน้อย อยากบังคับให้น้ำที่เขากลืนลงไปออกมา

เปปเปอร์โดนเธอตบๆจนได้สติกลับมา แววตาค่อยๆโฟกัส แล้วอ้าปากอย่างเชื่อฟัง

ในทันที เขาก็คายน้ำออกมา

มายมิ้นท์เห็นแล้ว ถึงได้หยุดตบหลังของเขา

ดีแล้ว แค่เขาคายน้ำออกมา เธอก็ไม่ต้องกังวลว่าจะมีน้ำสะสมไว้ที่ปอด จนเป็นเหตุให้ปอดอักเสบอะไรต่างๆนานาอีก

ดูอาการเขาเสร็จ มายมิ้นท์ที่ตัวเปียกโชกพิงอยู่ที่ด้านข้างของสระอาบน้ำ หายใจเข้าลึกๆเล็กน้อย สีหน้าทั้งโมโหทั้งจำใจกำลังมองชายหนุ่มที่พิงอยู่ที่ด้านข้างของสระอาบน้ำเช่นกัน “เปปเปอร์เอ้ยเปปเปอร์ วันนี้ฉันโดนคุณทรมานมาพอแล้วนะ แค่ไม่กี่ชั่วโมงสั้นๆ ทำเอาฉันเหนื่อยกว่าทั้งปีนี้อีก รอให้คุณสร่างเมาก่อนแล้วกัน คอยดูเถอะ”

เปปเปอร์กระพริบๆตา แล้วจู่ๆก็ว่ายน้ำมาข้างๆเธอ กอดเธอเอาไว้ “มายมิ้นท์......”

“คุณยังจำชื่อฉันได้อีกเหรอ?” มายมิ้นท์ดันๆเขา แต่ดันไม่ออก

เปปเปอร์มุดหัวไปบนไหล่ของเธอ แล้วเรียกออกมาอีกครั้ง “มายมิ้นท์......”

“ว่าไง!” มายมิ้นท์ค้อนขวับใส่เขาด้วยความเหนื่อยล้า

“อึดอัด” เปปเปอร์ถูๆอยู่ที่ไหล่ของเธอ

มายมิ้นท์ยกมือขึ้นมาดันหัวเขา ยกหัวเขาขึ้นมา “อึดอัดตรงไหน?”

คงไม่ใช่ว่ายังมีน้ำที่คายออกมาไม่หมดนะ?

เปปเปอร์ถูๆที่ฝ่ามือของเธออีก “อึดอัดตัว มันหนัก!”

มายมิ้นท์ถึงได้เข้าใจ มองเสื้อผ้าที่เปียกโชกบนตัวของเขา เบ้ปากพูดขึ้น: “เสื้อผ้าเปียกโชกจนมันติดตัวไปหมด จะไม่หนักได้ไงล่ะ ฉันยังหนักเลย”

เธอโดนเขาดึงเข้าไปในสระอาบน้ำ เสื้อผ้าที่ใส่อยู่ต้องไม่รอดอยู่แล้ว ตอนนี้ก็แนบติดร่างกายไปหมด อึดอัดจะแย่แล้ว

ถ้าไม่ได้เห็นแก่เขาที่เป็นแค่คนขี้เมาคนหนึ่ง รวมไปถึงไอคิวที่ลดลงมาเหลือสิบขวบล่ะก็ เธอคงถลกหนังเขาไปนานแล้ว

“ทำยังไงดี?” เปปเปอร์ดึงๆเสื้อผ้าบนร่างกาย ถามเธอว่าเสื้อผ้าบนร่างกายหนักขนาดนี้ จะทำยังไง

มายมิ้นท์ถอนหายใจ “จะทำอะไรได้ ถอดออกแล้วอาบน้ำสิ”

เธอออกแรงดันเขา ยืนขึ้นมาจากในสระอาบน้ำ “คุณรีบๆถอดเอาเองแล้วอาบน้ำซะ ฉันจะออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

จริงๆเลย เขาทำให้เธอเปียกไปหมดทั้งตัว เธอก็ต้องใส่เสื้อผ้าเขาน่ะสิ

คิดๆ มายมิ้นท์เพิ่งจะก้าวเท้าข้างหนึ่งออกไปจากสระอาบน้ำ แต่เปปเปอร์กลับดึงมือเธอเอาไว้ ดึงเธอกลับเข้ามาในสระอาบน้ำ

น้ำกระเด็นขึ้นมาสูงเหมือนเดิมอีกครั้ง สาดไปบนหัวของมายมิ้นท์กับเปปเปอร์ทันที

ทำให้ใบหน้าที่แห้งไปแล้วของมายมิ้นท์ กลับมาเปียกโชกอีกครั้ง

มายมิ้นท์หลับตาอย่างแข็งกร้าว หลังจากลืมตาขึ้นมาอีกที ก็คำรามใส่ชายหนุ่มด้วยความโมโห: “เปปเปอร์!”

เธอโมโหจะแย่แล้ว น่าโมโหจริงๆ

ทำไมแต่ก่อนเธอไม่เคยเห็นเขาก่อกวนขนาดนี้เลยล่ะ?

เปปเปอร์ที่โดนเธอแผดเสียงใส่ยังคงหน้าตาใสซื่อ “อะไรเหรอ?”

“อะไรงั้นเหรอ?” หน้าอกของมายมิ้นท์ขยับขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง “คุณยังจะมาถามฉันว่าอะไรงั้นเหรอ? ฉันสิอยากถามคุณว่าสรุปจะเอายังไงกันแน่?”

“ผมอยากอาบน้ำ” เปปเปอร์ก้มหน้าตอบกลับ