รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 677

“ครับ มีเพียงทำเช่นนี้เท่านั้น ถึงจะทำให้ดวงใจสีครามอยู่ในมือของคุณ และไม่ถูกคนอื่นสงสัย”เปปเปอร์จัดเส้นผมบริเวณใบหูของเธอ “ซึ่งในตอนนั้น คุณรับรับช่วงของเทนเดอร์กรุ๊ปต่อพอดี เทนเดอร์กรุ๊ปจำเป็นต้องใช้ทุนจำนวนมาก ผมหวังว่าคุณจะขาย ดวงใจสีครามทิ้งไป เพื่อมาช่วยเทนเดอร์กรุ๊ป และสุดท้ายแล้วคุณก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น”

“ของล้ำค่าขนาดนั้น จะขายตามใจชอบได้ยังไง คุณอื่นจะพูดถึงฉันยังไง สู้นำไปบริจาคดีกว่า อย่างน้อยก็ทำให้ชื่อเสียงดีขึ้นมาหน่อย”มายมิ้นท์พูดขึ้นพลางเล่นมือของเขา

เปปเปอร์ตะลึงงันครู่หนึ่ง“คุณนำดวงใจสีครามไปบริจาคเหรอครับ？”

มายมิ้นท์พยักหน้า รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย“อึม ฉันให้ลาเต้เป็นคนช่วยฉันนำไปบริจาค แต่ลาเต้ไม่ได้ทำเช่นนั้น แต่กลับช่วยฉันเก็บเอาไว้ ดังนั้นก่อนหน้านี้ฉันก็เลยสามารถนำมันมาคืนคุณได้ ไม่เช่นนั้น……ฉันคงนำมันมาคืนคุณไม่ได้”

ดังนั้น เธอโชคดีมาก ขอบคุณลาเต้เป็นอย่างมากที่ไม่ได้ช่วยฉันบริจาค

ไม่เช่นนั้น แหวนกับดวงใจสีคราม ฉันคงนำกลับมาไม่ได้แล้ว

เมื่อเปปเปอร์ได้ยินมายมิ้นท์พูดเช่นนี้ ก็เม้มริมฝีปากเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจเล็กน้อย “นั่นเป็นสิ่งที่ผมให้คุณ ต้องการให้คุณผ่านพ้นวิกฤตไปให้ได้ คุณจะเอาไปบริจาคได้ยังไง？”

“ขอโทษนะคะ”มายมิ้นท์ก็รู้ว่าการที่ตนทำเช่นนั้นไม่ถูกต้องสักเท่าไหร่ พลางจับมือของชายหนุ่มและพูดขึ้นอย่างออดอ้อนว่า：“ตอนนั้นฉันโมโหมาก จึงทำได้แค่นี้ แต่ว่าตอนนี้ผลที่เกิดขึ้นก็ดีไม่ใช่เหรอคะ ดวงใจสีครามก็ยังอยู่”

“แต่แม่ของผมเคยใส่มันแล้ว ผมคงมอบมันให้กับคุณไม่ได้”

เปปเปอร์ลูบที่ลำคอที่ไม่ได้สวมเครื่องประดับของเธอ “เดี๋ยวต่อไป ผมจะมอบให้คุณใหม่ แต่คุณห้ามนำไปบริจาคนะครับ”

“อึม”มายมิ้นท์พยักหน้า“ไม่หรอกค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีครับ”เมื่อเป็นเช่นนี้เปปเปอร์จึงพอใจ แต่ว่ามือที่วางอยู่บนลำคอของเธอกลับไม่ได้เคลื่อนย้ายออกไป แต่กลับลูบไล้ไปมาเบาๆ

ลำคอของเธออุ่นๆ อ่อนโยน ลื่นๆ เมื่อได้ลูบแล้วยากที่จะปล่อยมือ และไม่อยากที่จะปล่อยมือ

เปปเปอร์จ้องมองไปที่ลำคอของเธอ อดคิดไม่ได้ว่า แค่ได้ลูบไล้ยังขนาดนี้ แล้วถ้าได้จูบล่ะ？

เมื่อคิดเช่นนี้ เปปเปอร์ก็จ้องมองมายังลำคอของมายมิ้นท์ ดวงตาเริ่มขรึมลงเรื่อยๆ กระทั่งศีรษะค่อยๆเขยิบเข้าไปใกล้ เห็นได้ชัดว่าพร้อมลงมือปฏิบัติ

มายมิ้นท์ รับรู้ได้ว่าลมหายใจของชายหนุ่มกระทบกับลำคอของเธอ ลมหายใจที่ร้อนระอุ เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มห่างจากตนเองไม่กี่เซนติเมตรแล้ว

เธอมองมายังความเร่าร้อนของชายหนุ่ม สายตาราวกับจะกลืนกินเธอ ในใจตะลึงงัน รีบยกมือขึ้น และกุมใบหน้าของชายหนุ่มไว้ “เปปเปอร์อย่าทำอะไรซี้ซั้วนะ”

เปปเปอร์ตกใจ ทันใดนั้นก็ได้สติ แต่ว่าเมื่อเห็นว่าตนเองถูกขัดขวาง ไม่ยอมให้เข้าใกล้ ใบหน้าที่เย็นชากลับเผยความรู้สึกน่าสงสารออกมา

“มายมิ้นท์ ผม……”

“ไม่ได้ค่ะ”มายมิ้นท์รู้ว่าเขาต้องการอะไร และรู้ด้วยว่าเขาจะทำอะไร ใบหน้าที่แดงก่ำของเธอจึงไม่ได้จ้องมองไปที่เขา “ตอนนี้ยังไม่ได้ค่ะ”

“แล้วเมื่อไหร่ล่ะครับ？ในเมื่อพวกเราก็คืนดีกันแล้ว”เปปเปอร์ยังอยากสู้เพื่อตัวเอง มีใครไม่รู้บ้างว่าเขาอยากได้ตัวเธอมากแค่ไหน

แต่ว่าก่อนหน้านี้พวกเขายังไม่ได้กลับมาคืนดีกัน ดังนั้นเขาจึงต้องอดทน และให้เกียรติ

แต่ว่าตอนนี้พวกเขาคืนดีกันแล้ว ถ้าอย่างนั้นเรื่องบางเรื่อง ก็น่าจะทำได้ไม่ใช่เหรอ？

มายมิ้นท์กระแอม พลางหันศีรษะไป “ช่วงนี้ไม่ได้นะคะ ฉัน……อันนั้นของฉันมา”

เธอไม่ได้พูดโกหก วันนั้นของเธอมาจริงๆ

ในขณะเดียวกัน เธอก็ยังไม่ได้เตรียมใจให้กับเรื่องนั้นมาก่อน

เธอต้องการเวลาเตรียมใจ ไม่งั้นคงทำเรื่องแบบนั้นกับเขาไม่ได้

เมื่อเปปเปอร์ได้ยินว่าวันนั้นของมายมิ้นท์มาแล้ว แววตาก็เผยความหดหู่ออกมา แต่ว่าไม่นานก็จางหายไป และกลับสู่ภาวะปกติ “ได้ครับ รอให้สะอาดก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

เขารอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักสองสามวันจะเป็นอะไรไป？

มายมิ้นท์ไม่ได้รับปากเปปเปอร์ที่พูดว่ารอให้สะอาดก่อนแล้วค่อยว่ากัน เพราะว่าเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่า หากประจำเดือนของเธอหมดแล้ว จิตใจของเธอจะพร้อมหรือยัง

หากเธอยังไม่พร้อม ก็เท่ากับว่าเธอไม่สามารถทำตามที่รับปากเขาไว้ได้？

ดังนั้น ไม่รับปากน่าจะดีกว่า

“กินข้าวกันต่อเถอะค่ะ”มายมิ้นท์เปลี่ยนเรื่องพูด

เปปเปอร์ยกคางขึ้น ดึงเธอมานั่ง จากนั้นก็รับประทานอาหารต่อ

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ มายมิ้นท์ก็เก็บถ้วยชาม แล้วใส่ไว้ในเครื่องล้างจานของห้องครัว

เปปเปอร์เดินตามหลังของเขา ไม่ว่าเธอจะเดินไปที่ไหน เขาก็เดินตามไปด้วย ราวกับเป็นหางของเธอ

ตอนเริ่มแรกมายมิ้นท์ก็รู้สึกว่า การที่เขาทำเช่นนี้น่าสนใจไม่น้อย แต่ว่าต่อมาเธอก็เริ่มรู้สึกรำคาญ เธอไม่ได้รำคาญตัวเขา แต่รำคาญที่เขาเดินตามเธอ เพราะเธอไม่สามารถทำงานได้สะดวก และเขามักจะขวางทางเธอ

หลังจากที่มายมิ้นท์ตากผ้าเรียบร้อยแล้ว เมื่อหันกลับไป ก็มองข้างหลังอย่างจนปัญญา พลางพูดขึ้นกับชายหนุ่มที่เป็นราวกับสุนัขตัวใหญ่ว่า“เปปเปอร์ คุณเดินตามฉันทำไมคะ？”