รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 71

เหมือนคนข้างนอกเป็นศัตรูกับเธอ เอาแต่เคาะประตูอย่างแรง ขนาดอยู่ในห้องนอน ยังรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือน

เหมือนวินาทีต่อมา คนข้างนอกจะพังประตูเข้ามาอย่างไรอย่างนั้น

มายมิ้นท์สลัดผ้าห่มออก ด้วยความหงุดหงิด จากนั้นเธอจึงจัดผมลวกๆ สวมรองเท้า แล้วเดินออกจากห้องนอน เธอกำลังจะออกไปเปิดประตู ดูว่าใครที่ทำนิสัยอันธพาลเช่นนี้

แต่ก่อนที่เธอจะออกไปเปิดประตู เธอเข้าไปหยิบมีดปลายแหลมในห้องครัว และเดินออกมา

เมื่อเธอเดินมาถึงหน้าประตู ได้ยินเสียงคุยดังมาจากข้างนอก

“แม่ หยุดเดี๋ยวนี้!” ปีโป้จับมือพิศมัยที่กำลังกระแทกประตู เขาพูดห้ามอย่างปวดหัว

พิศมัยมองเขาอย่างโมโห “แกมาดึงฉันทำไม ปล่อยนะ วันนี้ฉันต้องสั่งสอนนังผู้หญิงชั่วนี่ให้ได้”

“นี่เป็นเรื่องของพี่สะ……ไม่ใช่สิ เรื่องของมายมิ้นท์กับพี่ส้มเปรี้ยว แม่เข้าไปยุ่งทำไม” ปีโป้ชักสีหน้าอันอ่อนเยาว์ของเขา และเอ่ยขึ้น

พิศมัยส่งเสียงหึ “ฉันจะไม่ยุ่งได้ไง ในอนาคตพี่ส้มเปรี้ยวของแกจะมาเป็นภรรยาของลูกชายฉัน ภรรยาของลูกชายฉันโดนกลั่นแกล้ง คนเป็นแม่ผัวอย่างฉัน จะไม่ช่วยได้ยังไง”

พูดจบ เธอก็สลัดแขนปีโป้ และกระแทกประตูต่อ เธอกระแทกประตู พลางพูดอย่างโอหัง “มายมิ้นท์ นังผู้หญิงชั่ว กลั่นแกล้งส้มเปรี้ยว ไม่กล้าออกมาเจอฉันหรือไง รีบเปิดประตู ฉันรู้ว่าแกอยู่ข้างใน รีบเปิด......”

เธอยังไม่ทันได้พูดคำว่าประตู ประตูตรงหน้าพิศมัย ก็ถูกเปิดออก

มือที่เคาะประตูชะงักอยู่กลางอากาศ เธอสูญเสียการทรงตัว และล้มลงไปข้างหน้า

มายมิ้นท์เห็นว่าคนตัวใหญ่อย่างพิศมัย กำลังจะล้มลงมาโดนเธอ แววตาของเธอฉายแววร้ายกาจ เธอรีบปล่อยมือจากประตู และถอยไปข้างหลัง

ตุ๊บ!

ร่างอ้วนของพิศมัยล้มลงบนพื้น ตรงหน้าของมายมิ้นท์พอดี เธอร้องโอดโอยออกมา

ภาพตรงหน้า ทำให้ปีโป้ที่ยืนอยู่ข้างนอก ถึงกับอึ้งไป

มีเพียงมายมิ้นท์ที่ก้มหน้ามองพิศมัยบนพื้น เธอยกยิ้มมุมปาก “โอ๊ะ เปิดประตูก็มีของชิ้นใหญ่ขนาดนี้มาให้ฉัน ฉันปลื้มใจจนทำตัวไม่ถูกเลย คุณนายตระกูลนวบดินทร์ เกรงใจกันเกินไปแล้ว มาค่ะๆ รีบลุกขึ้นมา!”

พูดพลาง เธอก็แสร้งทำเป็นเอื้อมมือไปประคองพิศมัย

“หลีกไป! ใครใช้ให้แกมาประคอง!” พิศมัยโกรธจนตาแดงก่ำ เธอปัดมือมายมิ้นท์ ด้วยท่าทีรังเกียจ

เธอคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะอับอาย ต่อหน้านังผู้หญิงคนนี้

มายมิ้นท์ไม่ได้โกรธ เธอลุกขึ้นและยิ้ม “งั้นคุณนายตระกูลนวบดินทร์ ลุกขึ้นมาเองก็แล้วกัน”

พิศมัยส่งเสียงหึ เธอเอามือทั้งสองข้างค้ำกับพื้น เพื่อที่จะลุกขึ้นยืน

แต่เพราะรูปร่างที่อ้วน ทำอยู่นานก็ลุกขึ้นมาไม่ได้

มายมิ้นท์ขำพรวด

พิศมัยกัดฟันมองเธอ “แกขำอะไร”

“ไม่มีอะไรค่ะ” มายมิ้นท์โบกมือไปมา “ฉันแค่นึกถึงคางคกที่เห็นในทีวีเมื่อคืน มันตกลงมาจากที่สูง แล้วก็พลิกตัว แต่เพราะตัวมันอ้วนเกินไป พลิกตัวยังไงก็ไม่ได้ มันตลกมาก เลยขำออกมาค่ะ”

“แก......แกกล้าว่าฉันเป็นคางคกเหรอ” พิศมัยชี้มายมิ้นท์ เธอสั่นไปทั้งตัว

มายมิ้นท์โบกมือพัลวัน เธอพูดด้วยหน้าตาใสซื่อ “ไม่ใช่นะคะ ฉันว่าคางคก ไม่ได้ว่าคุณนายตระกูลนวบดินทร์ สักหน่อย ทำไมคุณนายต้องคิดว่าตัวเองเป็นคางคกล่ะ หรือคุณนายคิดว่าตัวเองเป็นคางคก”

เธอยิ้มใส่พิศมัย

พิศมัยโกรธจนพูดอะไรไม่ออก เธอจนปัญญา

ขืนพูดออกไป ก็เท่ากับเธอยอมรับว่าตัวเองเป็นคางคก

พิศมัยไม่สนใจมายมิ้นท์ เธอหันไปมองข้างนอก เห็นลูกชายตัวเองยืนอึ้งอยู่ ไม่รู้จักมาปกป้องแม่ของตัวเอง พิศมัยโกรธมาก “ยังไม่รีบมาประคองฉันอีก!”

“อ้อๆ” ปีโป้ตั้งสติได้ เขาเดินเข้ามาและใช้แรงประคองแม่ของตัวเองขึ้นมา

“คนหนุ่ม แรงเยอะดีนี่” มายมิ้นท์เอ่ยชม

ปีโป้รู้สึกได้ใจเล็กๆ เขาพูดออกมาว่า “หึ ไม่ต้องมาพูด ผมเป็นผู้ชายนะ!”