รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 72

“เดี๋ยวคุณก็รู้” มายมิ้นท์แสยะยิ้มเย็นชา

ไม่นาน ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากลิฟต์ ไม่กี่วินาที เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ในชุดเครื่องแบบสี่คน มายืนตรงหน้าทั้งสามคน

ปีโป้เห็นสถานการณ์ เขารู้ทันทีว่าเป็นเรื่องใหญ่แล้ว เขากลอกตาไปมา และค่อยๆ ถอยไปข้างนอกประตู และเอามือถือออกมาโทรออก

มายมิ้นท์เห็นท่าทางของเขา และเดาได้ว่าเขาโทรหาใคร เธอไม่ได้ห้าม ชี้ไปที่พิศมัยและบอกกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสี่คน “คนนี้มาเคาะประตูห้องฉันตั้งแต่เช้า แถมยังมีท่าทีก้าวร้าว ทำให้ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัย อีกทั้งเธอยังปามือถือฉันจนพัง ทำลายทรัพย์สินของฉัน ฉันต้องการให้พวกคุณคุมตัวเธอ ไปส่งสถานีตำรวจ”

พิศมัยโกรธจนก่นด่าออกมา “มายมิ้นท์ นังชั่ว แกกล้า......”

“ตอนนี้เธอยังด่าฉัน ฉันต้องการให้พวกคุณ ส่งเธอไปสถานีตำรวจเดี๋ยวนี้!” มายมิ้นท์พูดตัดบท

“ครับคุณมายมิ้นท์” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสี่คนรับปาก และเข้ามาจับตัวพิศมัย เดินไปที่ลิฟต์

“แม่!” ปีโป้เห็นว่ายังไม่มีใครรับสาย เขามองไปยังพิศมัย ที่กำลังโดนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคุมตัวไป เขาไม่รู้จะทำยังไงดี

พิศมัยโดนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสี่คน คุมตัวอย่างแน่นหนา ดิ้นไม่หลุด เธอทำได้เพียงหันมามองมายมิ้นท์ ด้วยสายตาเคียดแค้น ปากก็เอาแต่ก่นด่าด้วยคำหยาบคายไม่หยุด

มายมิ้นท์คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคำด่าหยาบคายพวกนี้ จะออกมาจากคุณนายตระกูลไฮโซ

ติ๊ง ประตูลิฟต์ปิดลง

ในที่สุดเสียงก่นด่าของพิศมัยก็หายไป ทางเดินเงียบลงทันที

ปีโป้ตัดสายที่ไม่มีคนรับ เขามองมายมิ้นท์อย่างโกรธเคือง “ทำไมเธอต้องทำแบบนี้”

“ฉันทำอะไร” มายมิ้นท์พิงประตู และพูดอย่างเกียจคร้าน

ปีโป้กำมือถือแน่น “เธอให้คนมาเอาตัวแม่ผมไป”

“แม่นายทำตัวเองไม่ใช่หรือไง” มายมิ้นท์เอามือกอดอก “เมื่อกี้ฉันพูดชัดเจนแล้ว แม่นายมาทุบประตูฉัน ทำให้ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัย แค่นี้ฉันก็สามารถเรียกคนมาจับตัวเธอไปได้แล้ว แต่เธอไม่หยุด ยังปามือถือ และต่อว่าฉันด้วย!”

มายมิ้นท์ชี้ไปที่หูของเขา “สิ่งที่แม่นายด่าฉันเมื่อกี้ นายก็ได้ยินนิ หยาบคายและต่ำช้าเช่นนี้ ฉันผิดเหรอที่ให้คนมาจับแม่นาย ถ้าเป็นนาย นายก็ทำแบบนี้เหมือนกัน”

“ผม......” ปีโป้ก้มหน้า เขาพูดไม่ออก

ใช่ ถ้าเป็นเขา ถูกด่าแบบนี้ เขาก็ไม่ปล่อยอีกฝ่ายไปง่ายๆ แน่นอน

และจะซัดอีกฝ่ายด้วยมือตัวเอง เอาให้ด่าไม่ออกเลย

เมื่อเห็นปีโป้ก้มหน้าสลด มายมิ้นท์แสยะยิ้ม “เพราะฉะนั้นนะปีโป้ ตัวเองยังทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องไปสั่งสอนคนอื่น”

ปีโป้หน้าแดง “ผมเปล่า!”

มายมิ้นท์ขี้เกียจใส่ใจเขา และปิดประตูลง

“เฮ้ย......” ปีโป้เรียกเธอไว้ มือถือในมือก็ดังขึ้น

เขาก้มลงมองหน้าจอ เมื่อเห็นว่าเป็นเปปเปอร์ เขาดีใจมาก และรีบกดรับสาย “พี่ ทำไมเพิ่งโทรมาตอนนี้”

“เงินหมดแล้วเหรอ” เมื่อได้ยินน้ำเสียงร้อนใจของปีโป้ เปปเปอร์เปิดลำโพงมือถือ แล้วโยนมือถือลงบนโต๊ะทำงาน เขาอ่านรายงานในคอมพิวเตอร์ และถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ปีโป้ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ไม่ใช่สักหน่อย การที่ผมโทรหาพี่ คือต้องการเงินหรือไง”

“ไม่ใช่เหรอ”

“.…..” ปีโป้พูดอะไรไม่ออก

จากนั้นเขามองประตูห้องมายมิ้นท์ แล้วสูดหายใจพูดว่า “ผมยอมรับก็ได้ ก่อนหน้านี้ผมโทรหาพี่ เพราะต้องการเงิน แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ เพราะครั้งนี้เกิดเรื่องแล้ว”

“เรื่องอะไร”

“แม่ถูกจับไปสถานีตำรวจแล้ว”

“อะไรนะ” เปปเปอร์หรี่ตาลง เขาพูดเสียงทุ้ม “เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ปีโป้ไม่กล้าปกปิดเขา และเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง “เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ มายมิ้นท์เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาจับแม่”