รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 73

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว

เธอลบเบอร์โทรเขาทิ้งเหรอ

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูด มายมิ้นท์เอียงคอสงสัย เธอเตรียมจะวางสาย

ขณะนั้นก็มีเสียงดังออกมาจากมือถือ เป็นเสียงทุ้มของผู้ชาย “ผมเอง”

มายมิ้นท์เบิกตาโพลง ปากกาในมือชะงักไป เธอเอามือถือออกจากหู เมื่อเห็นหมายเลขที่คุ้นเคย ริมฝีปากแดงจึงเม้มเข้าหากัน

เป็นเขาจริงๆ ด้วย!

ถึงแม้เธอจะลบช่องทางติดต่อของเขาทุกอย่าง หลังจากที่เลิกกัน แต่เมื่อเห็นเบอร์โทร เธอกลับจำได้ทันที

มายมิ้นท์สูดหายใจลึก เก็บงำความเศร้า และถามด้วยสีหน้าเย็นชา “ประธานเปปเปอร์มีอะไรเหรอคะ”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงเฉยชาของเธอ สีหน้าของเปปเปอร์เคร่งขรึมขึ้นทันที

ตอนที่เธอยังจำเขาไม่ได้ เธอยังอ่อนโยนกับคนแปลกหน้า

แต่กับเขา เธอกลับเฉยชา

เขาสะกดกลั้นความไม่พอใจเอาไว้ เม้มปากและพูดว่า “ผมมาขอโทษคุณ”

มายมิ้นท์วางปากกา และเอนหลังพิงเก้าอี้ “ขอโทษเหรอ ประธานเปปเปอร์ ทำเรื่องอะไรไม่ดีไว้กับฉันเหรอ”

“แม่ผมทำ ขอโทษจริงๆ ที่สร้างความวุ่นวายให้คุณ” เปปเปอร์หลุบตาลง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

มายมิ้นท์แสยะยิ้มเย็นชา “เรื่องนี้นี่เอง ประธานเปปเปอร์ลำบากแย่เลย ต้องขอโทษแทนคู่หมั้น ตอนนี้ยังต้องมาขอโทษแทนแม่อีก ครั้งต่อไปจะขอโทษแทนน้องชายด้วยหรือเปล่า”

เปปเปอร์พูดอย่างเย็นชา “ไม่มีครั้งต่อไปแล้ว”

“ก็ไม่แน่นะ คนตระกูลนายสร้างเรื่องเก่งแค่ไหน ทำไมฉันจะไม่รู้ โดยเฉพาะแม่ของนาย” เมื่อพูดถึงพิศมัย มายมิ้นท์อดเหลือบตามองบนไม่ได้ “ประธานเปปเปอร์ ฉันถามอะไรอย่างได้ไหม คำถามนี้อยู่ในใจฉันมานานแล้ว”

เปปเปอร์กดบลูทูธตรงหูอย่างสงสัย “อะไรเหรอ”

“นายเป็นลูกแท้ๆ ของแม่ใช่ไหม” มายมิ้นท์เอามือเท้าคาง

พิศมัยคือหญิงปากร้ายตามแบบฉบับ ถึงจะแต่งตัวแบบไฮโซ ก็ไม่เหมือนคุณนายมีฐานะสักนิด ในทางกลับกัน มีแต่ความหยาบคายและชั่วร้าย แผ่ออกมาจากตัวเธอ

เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าผู้หญิงอย่างนั้น จะมีลูกชายแบบเปปเปอร์

แววตาของเปปเปอร์วูบไหว “ทำไมถามแบบนี้”

“แค่สงสัยเฉยๆ” มายมิ้นท์ยักไหล่

เปปเปอร์หมุนพวงมาลัยรถ “ใช่สิ”

เป็นแม่แท้ๆ จริงเหรอ

มายมิ้นท์ถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง

สงสัยคือการเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรมละมั้ง

มายมิ้นท์หยิบปากกาขึ้นมาอีกครั้ง “โอเค ฉันไม่มีอะไรจะถามแล้ว เอางี้ละกัน ต่อไปนายดูแลแม่ให้ดี อย่ามาเห่าหอนใส่ฉันอีก”

เห่าหอนงั้นเหรอ

สีหน้าของเปปเปอร์เย็นชา “มายมิ้นท์ คุณไม่ต้องพูดแรงขนาดนั้นก็ได้”

“พูดแรงเหรอ” มายมิ้นท์หัวเราะ “ประธานเปปเปอร์ อย่าบอกนะว่า นายยังหวังให้ฉันพูดดีกับพวกนาย ทำไมนายไม่คิดบ้างว่าหกปีมานี้ พวกนายทำกับฉันยังไงบ้าง ทำไมฉันต้องพูดดีด้วย พวกนายคิดว่าตัวเองเป็นใคร”

เมื่อพูดจบ เธอก็ตัดสายทันที

เปปเปอร์ได้ยินเสียงสัญญาณ ที่ถูกตัดสาย เขายกมือบนพวงมาลัย ขึ้นมานวดหัวคิ้ว

‘ทำไมนายไม่คิดบ้างว่าหกปีมานี้ พวกนายทำกับฉันยังไงบ้าง’ คำพูดของเธอ วนเวียนอยู่ในหัวเขาตลอดเวลา หัวใจของเขาราวกับถูกหินทับเอาไว้ มันหนักหน่วงมาก

เพราะเขาปฏิเสธไม่ได้เลย หกปีมานี้ พวกเขาทำไม่ดีกับเธอจริงๆ

ระหว่างที่คิด ก็ถึงโรงพยาบาลพอดี

เปปเปอร์จอดรถ และนั่งอยู่ในรถครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเดินเข้าไปในโรงพยาบาล

ส้มเปรี้ยวกำลังดูทีวี อยู่ในห้องคนไข้สุดหรู คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ นั่งปอกแอปเปิลอยู่ข้างเตียง

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ เงยหน้าขึ้นมอง และยิ้มออกมา “ส้มเปรี้ยว ดูสิว่าใครมา”