รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 74

เปปเปอร์ส่ายหน้า “ผมไม่ได้ช่วยเธอพูด นี่เป็นเรื่องจริง”

“แต่ว่า......” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์กำลังจะพูด

ส้มเปรี้ยวดึงแขนเสื้อของผู้เป็นแม่ และแสร้งทำเป็นยิ้ม “ช่างเถอะค่ะแม่ ในเมื่อเปปเปอร์คิดว่าไม่ใช่ฝีมือของคุณมายมิ้นท์ งั้นก็คงเป็นเรื่องจริง”

เมื่อเปปเปอร์ได้ยิน เขาขมวดคิ้ว รู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติ แต่เขาก็พูดไม่ถูก

แต่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เข้าใจ เธอถลึงตามองเขา ด้วยความโกรธ

ส้มเปรี้ยวพูดตอนฟื้นขึ้นมา เธอได้ยินกับหูว่า มายมิ้นท์สั่งให้ชายเจ้าเล่ห์ทำ เพราะต้องการแก้แค้นส้มเปรี้ยว

แต่ดูเขาสิ กลับช่วยมายมิ้นท์พูดสุดชีวิต ทำให้ส้มเปรี้ยวเสียใจ แต่ส้มเปรี้ยวก็ยังปกป้องเขา

จู่ๆ เสียงเคาะประตูห้องคนไข้ดังขึ้น ผู้ช่วยเหมันตร์ยืนอยู่หน้าประตู “ประธานเปปเปอร์”

“มีอะไร” เปปเปอร์เอ่ยถาม

ผู้ช่วยเหมันตร์มองส้มเปรี้ยว “ผมสืบเรื่องของราเม็งได้แล้วครับ”

เปปเปอร์หรี่ตาลง “ไปรอฉันข้างนอก”

“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบ และเดินออกไป

เปปเปอร์ดึงแขนกลับมา “ส้มเปรี้ยว เดี๋ยวผมออกไปแป๊บนึง”

ส้มเปรี้ยวยิ้มและพยักหน้า “โอเค”

เปปเปอร์ประคองตัวเธอ ให้นอนลงบนเตียง หลังจากเขาห่มผ้าให้เธอ เขาจึงลุกขึ้นออกไป

ประตูปิดลง เปปเปอร์มองผู้ช่วยเหมันตร์

ผู้ช่วยเหมันตร์ยื่นเอกสารให้เขา “ประธานครับ นี่คือข้อมูลอย่างละเอียดของราเม็ง เขาเป็นเด็กกำพร้า โตมาในอำเภอแสงดาว ตอนอายุสิบกว่าขวบ ได้รับทุนช่วยเหลือจากคุณมายมิ้นท์และพ่อ เขาจึงได้เรียนหนังสือ เมื่อเป็นหนุ่ม เพราะภาพลักษณ์ภายนอกดูดี จึงโดนแมวมองดึงตัวเข้าวงการเดินแบบ สรุปว่า เขาไม่ใช่ชายเจ้าเล่ห์ครับ”

“ไม่ใช่งั้นเหรอ” เปปเปอร์ขมวดคิ้ว

ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า “ครับ ผมถามประธานเยี่ยมบุญ เขาเคยเจอชายคนนี้สองครั้ง จากที่ประธานเยี่ยมบุญเล่า รู้ได้เลยว่าชายเจ้าเล่ห์เป็นแฮกเกอร์มือโปร ส่วนราเม็งไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้เลย อีกอย่าง ตอนนี้ราเม็งถ่ายแบบอยู่ที่ภูเขาหิมะ จนตอนนี้เขาเป็นหวัด แต่ชายเจ้าเล่ห์ไม่ได้เป็นอะไร ดังนั้นราเม็งจึงไม่ใช่ชายเจ้าเล่ห์”

“ประธานเปปเปอร์ ตอนนี้เราจะทำยังไงดีครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์มองชายหนุ่ม

ชายหนุ่มเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาเม้มปาก แล้วพูดว่า “สืบประวัติคนรู้จักของมายมิ้นท์ ชายเจ้าเล่ห์ต้องเป็นคนที่มายมิ้นท์รู้จัก สืบประวัติมาให้หมด”

“รับทราบครับ!” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า

“คุณชายเปปเปอร์” มีเสียงหวาดระแวงของหญิงสาว ดังขึ้นจากด้านหลัง

เปปเปอร์หันไปมอง ขนมผิงกับเกศวดีกำลังเดินเข้ามา พร้อมช่อดอกไม้ในมือ

“ประธานเปปเปอร์ ส้มเปรี้ยวอยู่ไหมคะ” ขนมผิงไม่กล้าสบตาชายหนุ่ม เธอก้มหน้าเล็กน้อย และพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ “เราได้ยินว่าส้มเปรี้ยวป่วย เลยมาเยี่ยมค่ะ”

“อยู่ในห้อง” เปปเปอร์ชี้ไปที่ประตู

“ขอบคุณค่ะ ประธานเปปเปอร์” ขนมผิงมีสีหน้าดีใจ เธอหันไปมองเกศวดี ที่ยืนอยู่ข้างๆ “เราเข้าไปกันเถอะพี่เกศ”

“อืม” เกศวดีเชิดหน้าอย่างยโส

ขนมผิงเดินไปเคาะประตู

เกศวดียืนมองเปปเปอร์อยู่ที่เดิม

ในห้องอาหารเมื่อครั้งก่อน เธอยังไม่ทันมองผู้ชายคนนี้ชัดๆ วันนี้เธอได้เห็นชัดๆ แล้ว เป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมมาก

พูดเรื่องรูปลักษณ์ภายนอก เลอแปงสามีของเธอ เทียบไม่ติดเลย

เมื่อคิดถึงผู้ชายที่จะหย่ากับเธอ แววตาของเกศวดีนิ่งงัน แต่เธอก็เก็บงำมันไว้

“พี่เกศ ส้มเปรี้ยวให้เราเข้าไป” ขนมผิงเปิดประตูห้องคนไข้ และกวักมือเรียกเกศวดี

“โอเค” เกศวดีตอบรับ เธอพยักหน้าให้เปปเปอร์เบาๆ จากนั้นจึงเดินย่ำรองเท้าส้นสูงไป

“ไปกันเถอะ” เปปเปอร์โยนเอกสารให้ผู้ช่วยเหมันตร์ และเดินไปทางลิฟต์