รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 734

เธอประมาณการว่า ไม่สามเดือนก็คือหกเดือน

เมื่อได้ยินคำตอบที่แน่ชัดของมายมิ้นท์ การันต์พยักหน้าเล็กน้อย “ ผมเข้าใจแล้วครับ”

“จะว่าไปแล้ว คุณถามสิ่งนี้ทำไมหรือคะ”มายมิ้นท์รู้สึกสงสัย

การันต์ได้ดันแว่นตาเล็กน้อย“ไม่ใช่ว่าคุณต้องการให้ผู้หญิงคนนั้นเก็บลูกหลานของตระกูลกิตติภัคโสภณไว้หรือครับ ถ้าเป็นเช่นนี้ล่ะก็ งั้นเธอก็ไม่สามารถหยุดยาที่กินได้เลย มิเช่นนั้นหลังจากที่เธอออกจากคุกแล้ว เธอจะต้องปรับสภาพร่างกายของเธอใหม่อีก เมื่อถึงเวลานั้นแล้วคุณก็ต้องรอเป็นเวลานานเลย”

มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณที่เตือนนะคะ ฉันจะทักทายทางตำรวจเองค่ะ”

“คุณจำได้ก็ดีครับ”การันต์ได้ตอบกลับ จากนั้นก็ได้พูดอีกว่า：“แล้วก็คุณด้วย ก็ต้องมาที่โรงพยาบาลมาตรวจอีกครั้งหนึ่ง ครั้งก่อนที่ได้จ่ายยาให้กับคุณ คุณน่าจะกินได้ประมาณหนึ่งแล้วหรือเปล่าครับ？”

มายมิ้นท์ยิ้มแล้วตอบกลับว่า：“ยังพอกินได้อีกหนึ่งวันค่ะ”

“เป็นอย่างที่คิดไว้เลย”การันต์ได้หมุนมีดผ่าตัดเล็กน้อย“งั้นหากว่าคุณไม่มีเรื่องยุ่งอะไรล่ะก็ อีกเดี๋ยวมาที่นี่หน่อยนะครับ”

“ถ้าเช่นนั้นก็ได้ ในตอนบ่ายฉันไม่ค่อยยุ่งมาก ฉันจะไปประมาณบ่ายสามนะคะ”มายมิ้นท์เหลือบมองดูเวลาที่มุมขวาล่างของคอมพิวเตอร์

การันต์ก็ได้เหลือบมองดูคอมพิวเตอร์ตัวเองเช่นกัน“เมื่อถึงแล้วไปที่แผนกสูตินรีเวชโดยตรงเลย ผมจะรอคุณอยู่ที่นั่น”

“อื้อ”มายมิ้นท์ได้ตอบตกลง

สุดท้าย ทั้งสองคนได้พูดคุยกันไม่กี่คำ ก็ได้วางสายโทรศัพท์แล้ว

ระยะเวลาก่อนจะถึงบ่ายสามนั้นยังอีกนาน ยังคงมีเวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง

มายมิ้นท์ไม่ได้รีบร้อนที่จะไป หลังจากที่ได้วางโทรศัพท์ลงแล้ว ก็ได้ทำงานต่อไป พอถึงบ่ายสองครึ่ง จึงจะลุกขึ้นมาสะพายกระเป๋าออกจากเทนเดอร์กรุ๊ปไป

หลังจากที่ถึงโรงพยาบาลแล้ว ก็เป็นเวลาบ่ายสามพอดี

มายมิ้นท์ได้จอดรถให้เรียบร้อย และหลังจากที่ได้ส่งข้อความไปให้การันต์แล้ว ได้ก้าวเข้าไปในประตูโรงพยาบาลด้วยรองเท้าส้นสูง

หลังจากเข้าไปในลิฟต์ มายมิ้นท์ก็กดชั้นที่ตัวเองต้องการจะไป

ประตูลิฟต์ปิดลงอย่างช้าๆ แต่ก่อนที่มันจะปิดลงอย่างสนิทนั้น จู่ๆก็มีเสียงที่เร่งรีบดังออกมาจากด้านนอกลิฟต์ว่า“รอก่อน”

เสียงนั้นค่อนข้างคุ้นเคย แต่เนื่องจากได้ห่างจากประตูลิฟต์อย่างมาก ดังนั้นมายมิ้นท์จึงนึกไม่ออกว่าเป็นใครในทันใด และได้กดปุ่มเปิดประตูลิฟต์โดยทันที เพื่อห้ามไม่ให้ลิฟต์ปิดประตูอย่างสนิท

ประตูลิฟต์เปิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง และคนที่อยู่ด้านนอกก็รีบเดินเข้ามา มือข้างหนึ่งถือปิ่นโตเก็บอาหารร้อนไว้ มืออีกข้างหนึ่งได้จับที่ผนังลิฟต์นั้น และมีอาหารหอบเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าเพื่อรีบเข้าลิฟต์แล้ว วิ่งเร็วอย่างมาก

เมื่อมายมิ้นท์เห็นคนที่ได้มาถึง บนใบหน้านั้นมีความประหลาดใจแวบวาบผ่าน จากนั้นก็ได้ขมวดคิ้วเล็กน้อยทันที

ถึงว่าทำไมฟังเสียงแล้วรู้สึกคุ้นเคยมากเลย ที่แท้ก็เป็นเธอนี่เอง

นี่ถือได้ว่าโลกกลมพบเจอแต่ศัตรูคู่อาฆาตหรือเปล่า？

มายมิ้นท์ได้กอดอก แล้วก้าวไปด้านข้างอย่างเงียบ ๆ โดยรักษาระยะห่างเล็กน้อยจากคนที่เข้ามา

พูดตามความเป็นจริง เธอรู้สึกเสียใจจริงๆ ทำไมเมื่อสักครู่ตัวเองต้องกดลิฟต์เพื่อรอใครคนหนึ่งด้วย

มิเช่นนั้นเธอคงจะไม่อยู่ในลิฟต์เดียวกันกับศัตรูในตอนนี้ ซึ่งจะทำให้รู้สึกอึดอัดอย่างมาก

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ยังไม่รู้ว่าคนที่อยู่ข้างๆนั้นเป็นใคร หลังจากที่ได้พักสักครู่ ก็ได้จัดระเบียบผมแล้วยืดตัวตรง จากนั้นก็ได้ยิ้มแล้วขอบคุณคนที่อยู่ข้างๆ “เมื่อกี้ขอบคุณนะคะ”

พอมายมิ้นท์ได้ยินคำกล่าวขอบคุณนี่แล้ว ขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

ช่างเหลือเชื่อ หายากซะจริง

คาดไม่ถึงเลยว่าคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์จะสุภาพขนาดนี้？

มายมิ้นท์ยิ้มด้วยความลึกซึ้งเล็กน้อย“ทำไมคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ถึงไม่ลองหันศีรษะมาดูว่าฉันเป็นใครคะ ฉันรู้สึกว่าหากหลังจากที่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เห็นว่าฉันเป็นใครแล้ว คงต้องรู้สึกเสียใจที่ได้กล่าวคำขอบคุณต่อฉันเมื่อกี้แน่ๆเลยค่ะ”

เสียงนี่มัน……

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์รีบหันศีรษะมาในทันที และเห็นใบหน้าของมายมิ้นท์ที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้มนั้น ใบหน้านั้นแสดงความตกใจออกมา“นี่คุณเองหรือ！”

มายมิ้นท์ยิ้มมากกว่าเดิม“คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์คะ สวัสดีตอนบ่ายค่ะ”

สีหน้าของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ดูแย่เล็กน้อย“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”

เธอคิดไม่ถึงเลยสักนิด ว่าคนในลิฟต์นั้นเป็นมายมิ้นท์

หากรู้ว่าเป็นมายมิ้นท์แต่แรก เธอก็จะไม่เข้ามาแล้ว！

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจคือ มายมิ้นท์เห็นว่าคนด้านนอกนั้นเป็นเธอ คิดไม่ถึงเลยว่าไม่ได้เดินจากไปโดยตรง กลับได้กดหยุดลิฟต์นั้นแล้วรอเธอ

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์มองไปที่มายมิ้นท์ ดวงตาของเธอดูซับซ้อน และก็มีความงุนงงเล็กน้อย