รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 735

ในเมื่อเป็นศัตรูกัน งั้นก็แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องทักทายอะไรกัน

มายมิ้นท์คิดอย่างใจกว้างเช่นนี้ แต่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ที่อยู่ในลิฟต์กลับไม่ได้เงียบสงบแล้ว

เธอมองดูมายมิ้นท์ที่เดินจากไปโดยไม่หันกลับมาเลย สีหน้ามืดลงเล็กน้อย ภายในใจรู้สึกถึงจิตหดหู่และความคับข้องใจที่อธิบายไม่ได้

“หึ ไปแล้วก็ไม่บอกลากันสักคำ ช่างเป็นคนที่ไม่มีพ่อ……ไม่มีมารยาทเลยจริงๆ！”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ได้จับด้ามจับของปิ่นโตเก็บอาหารร้อนอย่างแน่น พึมพำด้วยน้ำเสียงที่น้อยใจเล็กน้อย

เดิมทีเธอต้องการจะพูดว่า ไม่ทักทายกันเลยแม้แต่น้อย ช่างเป็นคนที่ไม่มีพ่อมีแม่เลยจริงๆ

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ท้ายที่สุดเธอก็ทำเช่นนั้นไม่ได้ จึงได้เปลี่ยนคำพูดกะทันหัน

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็ได้มองร่างของมายมิ้นท์จากด้านหลังที่เดินจากไปตลอด จนกระทั่งได้หายไป แล้วประตูลิฟต์ก็ได้ปิดลงโดยอัตโนมัติ เธอจึงจะหลับตาลง และเก็บสายตาคู่นั้นด้วยความไม่อยากเล็กน้อย

เดิมที เธอสามารถกดปิดประตูลิฟต์โดยตรง หลังจากที่มายมิ้นท์ได้เดินออกไปในทันทีนั้น

แต่พอมองดูมายมิ้นท์จากด้านหลังนั้น เธอกลับลงมือกดไม่ได้เลย

มากไปกว่านั้นกลับรู้สึกว่าด้านหลังของมายมิ้นท์ ช่างน่าดูจริงๆเลย น่าดูจนกระทั่ง ทำให้คนอดไม่ได้ที่ต้องการจะสนิทสนมด้วย

ไม่มีใครรู้เลย ว่าเธอใช้ความอดทนมากแค่ไหน ในการระงับความคิดที่จะเรียกหยุดมายมิ้นท์ไว้

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ได้ปล่อยมือที่จับปิ่นโตเก็บอาหารร้อนนั้น แล้วมองดูรอยเล็บบนฝ่ามือนั้น ได้ถอนหายใจยาวๆ

ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับผลกระทบจากงานแถลงข่าวมากเกินไปแล้วจริงๆด้วย

มากจนกระทั่งแทบจะคิดว่ามายมิ้นท์เป็นชวนชมแล้ว

นี่คงไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอนเลย！

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ได้นวดตรงแก้มเล็กน้อย พยายามทำให้ตัวเองมีสติขึ้นมาหน่อย ไม่ต้องคิดมากเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะได้รับผลกระทบมากกว่านี้อีก

ในอีกด้านหนึ่ง มายมิ้นท์ที่ได้เดินมาถึงตรงประตูของแผนกสูตินรีเวช และก็ได้ถอนหายใจยาวๆเช่นกัน

เธอตกอยู่ในภายใต้แรงกดดันอย่างมาก ในเมื่อสักครู่ที่เธอเพิ่งออกจากลิฟต์นั้น

แม้ว่าเธอจะไม่ได้หันศีรษะกลับไป แต่ก็สามารถรู้สึกได้ถึง แววตาคู่นั้นของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ที่มองเธอจากด้านหลัง รุนแรงมากแค่ไหน มากไปกว่านั้นเหมือนเงาตามตัวด้วยซ้ำ จนกระทั่งหลังจากที่เธอได้เดินออกจากลิฟต์บริเวณที่สามารถมองเห็นได้แล้ว สายตาของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์จึงจะหายไปในที่สุด

เธอไม่รู้ว่าทำไมคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ถึงต้องมองดูเธอเช่นนี้ หากไม่ใช่เพราะว่าเธอสามารถรู้สึกถึงสายตาคู่นั้นไม่ได้คิดร้ายอะไร มิเช่นนี้ เธอได้หันศีรษะกลับไปถลึงตาใส่แล้ว แต่ไม่ใช่เดินจากไปโดยไม่หยุดก้าวเดินเลย

ก็ไม่รู้ว่าวันนี้คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ผิดปกติอะไรกันแน่ แปลกประหลาดจนทำให้คนรู้สึกขนลุกถึงหนังศีรษะ

เมื่อนึกถึงเช่นนี้ มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น

การันต์ที่รอเธอเป็นเวลานาน แต่มาไม่ถึงสักทีจึงได้ออกมาตรวจดู ได้เห็นเธอที่หนาวสั่นพอดี แล้วได้เดินไปนำหลังมือแนบติดกับหน้าผากของเธอ“ไม่ต้องขยับ ให้ผมดูว่าคุณเป็นหวัดหรือเปล่า”

มายมิ้นท์หัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ ได้นำมือของเขาลงมา “ฉันไม่ได้เป็นหวัดหรอกค่ะ ก็แค่เจอเรื่องบางอย่างน่ะ เลยรู้สึกหนาวๆเท่านั้นเอง”

“ใช่หรือครับ”หลังจากได้แตะที่หน้าผากของเธอแล้วไม่ร้อนนั้น การันต์ก็ได้เก็บมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อกาวน์นั้น“ไปเถอะครับ เข้าไปกันเลย”

เขาไม่รู้สึกสนใจกับเรื่องที่เธอพูดเลย

บนโลกใบนี้ มีเพียงความปลอดภัยของเธอ แล้วก็โรคที่รักษายากและศพเท่านั้น ที่ทำให้เขารู้สึกสนใจ

นอกเหนือจากนั้นแล้ว เขาแทบไม่อยากจะถามเลย

การันต์ไม่ได้ถาม มายมิ้นท์ก็ไม่ได้คิดที่จะบอกเขาด้วย หลังจากได้ตอบตกลงแล้ว ก็ได้เดินตามหลังเขาเข้าไปตรงประตูของแผนกสูตินรีเวชแล้ว

หลังจากที่ได้ตรวจสอบ ก็ผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว

การันต์ได้หยิบผลตรวจของเธอมาดู “ไม่เลวเลย ร่างกายของคุณรักษาเองได้ดีมาก บวกกับที่คุณฟังคุณหมอแล้วกินยาตามคำสั่ง ระดับการฟื้นตัวของมดลูกของคุณนั้นดีกว่าที่ผมคิดไว้มาก หากเป็นเช่นนี้ต่อไป บางทีภายในสองปีนี้ คุณก็สามารถตั้งท้องลูกของเปปเปอร์ได้ล่วงหน้าแล้วล่ะ”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็ได้เปิดฝาปากกา เริ่มเขียนอะไรบนผลตรวจนั้นทันที

มายมิ้นท์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเขา ถูกคำพูดของเขาพูดจนหน้าแดงไปหมด“คุณพูดอะไรเนี่ย ใครจะตั้งท้องให้กับเปปเปอร์กัน？”

การันต์ได้ชะงักครู่หนึ่ง จากนั้นก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอ“คุณไงครับ ไม่ใช่ว่าพวกคุณคบหากันแล้วหรือครับ？”

“ใช่ ได้คบหากันแล้ว”มายมิ้นท์พยักหน้า