รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 744

“ดูแล้วไม่เลว” มายมิ้นท์หันศีรษะกลับไปตอบชายหนุ่มที่แนบข้างศีรษะตน

“จริงเหรอ?” ชายหนุ่มก็หันข้างมามองเธอ

มายมิ้นท์พยักหน้า “จริง ถึงจะจัดจานไม่เก่ง แต่สีสันอาหารดูแล้วใช้ได้เลย ในฐานะมือใหม่ คุ้มค่าที่จะสนับสนุน”

ขณะที่พูด เธอก็ยกนิ้วโป้งให้ชายหนุ่ม

เดิมทีแล้วเธอคิดว่า ถึงเขาจะเรียนทำอาหาร แต่อาหารที่ทำออกมาคงไม่อร่อยเท่าไรหรอก

แต่ตอนนี้เธอพบว่าตัวเองคิดผิด

ถึงแม้ยังไม่ได้ทาน ไม่รู้รสชาติ แต่ได้กลิ่นหอม ดูจากสีแล้ว ก็รู้ว่ารสชาติถึงจะไม่ได้ยอดเยี่ยม แต่ก็ทานไม่ยากเลย

เห็นมายมิ้นท์ชื่นชมตน มุมปากเปปเปอร์ก็ยกขึ้น

จากนั้นเขาก็คลายเอวเธอ ดึงเก้าอี้ข้างๆ ออกมา แล้วดึงมือเธอ กดเธอนั่งลงบนเก้าอี้ หยิบตะเกียบคู่หนึ่งยัดใส่มือเธอ แล้วพูดเร่ง “รีบชิมสิ ดูสิว่ารสชาติเป็นยังไง”

“ได้เลย” มายมิ้นท์ยิ้มขณะตอบ

เธอก็สงสัยพอดีว่ารสชาติอาหารเหล่านี้ที่เขาทำจะเป็นยังไง

มายมิ้นท์ตั้งตะเกียบให้ตรง จากนั้นก็มองอาหารสองสามอย่างตรงหน้า เหมือนกำลังครุ่นคิดว่าจะทานจานไหนก่อนดี

แต่ยังดีที่เธอไม่ได้เป็นคนชอบคิดมากเป็นพิเศษ ด้วยเหตุนี้จึงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว คีบอาหารที่ใกล้ตัวเองมากที่สุด

เปปเปอร์ทำทั้งหมดสามอย่าง มะเขือเทศผัดไข่ หมูผัดพริก และมะเขือม่วงเต้าเจี้ยวปรุงรส

นี่เป็นอาหารบ้านๆ ที่ธรรมดามาก เป็นอาหารที่โดยปกติแล้วจะไม่วางบนโต๊ะอาหารตระกูลนวบดินทร์

ยังไงแล้วพ่อครัวแม่ครัวตระกูลนวบดินทร์ ล้วนเป็นเชฟมิชลิน ไม่ได้เก่งในการทำอาหารจีนโบราณ เธอเดาว่าอาหารเหล่านี้ เปปเปอร์ไม่เคยเห็นมาก่อน

ยังไงแล้วปกติผู้ช่วยเหมันตร์สั่งอาหารให้เขา ก็คงไม่สั่งอาหารพวกนี้ ส่วนมากจะสั่งอาหารหรูของโรงแรม

ดังนั้นเมื่อครู่เธอเห็นอาหารที่เขาทำเป็นอาหารธรรมดาเหล่านี้ เธอก็ประหลาดใจมากจริงๆ

แต่พอคิดๆ ดูแล้ว พ่อครัวมือใหม่ทุกคน พื้นฐานแล้วก็เริ่มจากการทำอาหารบ้านๆ ที่ธรรมดามากที่สุดพวกนี้แหละ เธอจึงเลิกประหลาดใจ

มายมิ้นท์คีบมะเขือเทศผัดไข่ตรงหน้า ค่อยๆ คีบมะเขือเทศสีแดงและไข่สีเหลืองเข้าปากท่ามกลางการจ้องมองของเปปเปอร์

“เป็นไงบ้าง?” เปปเปอร์ดึงเก้าอี้ข้างๆ เธอออกมา นั่งลงข้างๆ เธอแล้วรีบถาม

มายมิ้นท์ไม่ได้ตอบเขา เพราะเธอกำลังเคี้ยวอยู่ พูดออกมายาก

หลังจากเธอเคี้ยวสองสามทีแล้วกลืนลงไป ก่อนจะหันศีรษะมามองชายหนุ่ม

ถึงแม้สีหน้าชายหนุ่มจะเย็นชาไม่แยแสตามปกติ แต่ถ้ามองอย่างละเอียด จะมองออกถึงความประหม่าเล็กน้อยของชายหนุ่มในขณะนี้

เขากำลังประหม่ากลัวว่าเดี๋ยวเธอจะตอบว่าไม่อร่อยเหรอ?

คิดถึงความเป็นไปได้นี้ มายมิ้นท์ก็ยิ้ม “ตอนนี้ฉันยังตอบไม่ได้ เพราะฉันกินไปแค่อย่างเดียว ที่เหลือยังไม่ได้กินเลย รอฉันชิมทั้งหมดก่อนแล้วจะบอกคุณ”

“ได้ คุณกินสิ” เปปเปอร์หยิบตะเกียบตัวเองขึ้นมา แล้วตักอาหารอีกสองจานที่เหลือให้เธอ

มายมิ้นท์ชิมอีกครั้ง

ช่วงเวลานี้ เปปเปอร์มองเธออยู่ตลอด

เขาไม่ได้ถามเธอว่ารสชาติเป็นยังไง แต่ในแต่ละคำที่เธอทานลงไป คิ้วเขาก็ยิ่งขมวดแน่นขึ้น ความประหม่าในดวงตา ก็ยิ่งเพิ่มขึ้นอย่างรุนแรง

เห็นความประหม่าของชายหนุ่ม มายมิ้นท์แค่รู้สึกขำมาก

เธอคิดว่า นอกจากเธอแล้ว แทบจะไม่มีใครอื่น ที่สามารถทำให้เขาเกิดความรู้สึกประหม่าแบบนี้ได้แล้วล่ะมั้ง

แต่ต้องบอกเลยว่า เห็นเขามีท่าทางประหม่าเพราะเธอ ในใจเธอก็มีความสุขมากเลย

อย่างน้อยก็แสดงให้เห็นว่า อารมณ์ผันผวนมากมายของเขา มันเกิดขึ้นกับเธอคนเดียว

ทานอาหารในจานเสร็จแล้ว มายมิ้นท์ก็วางตะเกียบลง แล้วดึงทิชชูด้านข้างมาเช็ดปาก

“มายมิ้นท์” เปปเปอร์เอ่ยปากเรียกเธอ ความหมายชัดเจนมาก ก็คืออยากได้การประเมินจากเธอ

แต่มายมิ้นท์จงใจไม่สนใจเขา เล่นตัว หยิบแก้วน้ำข้างๆ ขึ้นมาดื่มหนึ่งอึก

ริมฝีปากบางเปปเปอร์เม้มเป็นเส้นตรง แล้วเรียกอีกครั้ง เสียงทุ้มต่ำและแหบพร่า “มายมิ้นท์!”