รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 745

นี่คือเหล้าล็อตแรกที่หมักจากองุ่นป่าปลูกโดยผู้ผลิตไวน์แดงเมื่อสิบปีก่อน เพราะองุ่นป่าล็อตนั้นมีจำนวนน้อย

ดังนั้นเหล้าที่หมักออกมาจึงยิ่งน้อย บนโลกนี้มีเพียงหนึ่งร้อยขวดเท่านั้น เมื่อผลิตออกมาก็ถูกจองจนหมด

เนื่องจากมีจำนวนน้อย ราคาเหล้าจึงสูงมากโดยธรรมชาติ ราคาห้าสิบขวดแรกสูงถึงห้าล้าน ห้าสิบขวดสุดท้ายจะราคาถูกลงมาหน่อย แต่ก็ประมาณสามสี่ล้าน

ถึงแม้ราคาจะสูง แต่บนโลกใบนี้มีคนรวยมากมาย ดังนั้นจะไม่มีการไม่ซื้อเพราะราคาแพง

ก็เหมือนเขา ตอนรับสายจากผู้ผลิตไวน์แดง ก็สั่งทันทีสิบขวด แต่เขาดื่มมันหมดแล้ว

เนื่องด้วยเหตุผลที่ว่าเหล้าล็อตนี้ผลิตออกมาแล้วจำหน่ายหมด โรงงานไวน์แดงก็ไม่ได้เปิดเผยข้อมูลเหล้าล็อตนี้ต่อสาธารณะ ด้วยเหตุนี้ คนส่วนใหญ่บนโลกจึงไม่รู้ว่าครั้งหนึ่งโรงงานไวน์แดงเคยผลิตเหล้านี้ออกมา

แต่เหล้าราคาแพงแบบนี้ ไม่คิดว่าในมือมายมิ้นท์จะมีหนึ่งขวด

ไม่ใช่เขาดูถูกเธอ แต่ด้วยทรัพยากรทางการเงินของเธอ อยากซื้อเหล้าแบบนี้ มันเป็นไปไม่ได้เลย

ดังนั้นการที่เห็นเหล้าประเภทนี้อยู่ในมือเธอ เขาถึงได้ประหลาดใจแบบนี้

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าชายหนุ่มกำลังคิดอะไร ได้ยินคำพูดเขา ก็นั่งลงพลางตอบว่า “ก็ไม่เลว ราคาหลายล้าน พ่อฉันทิ้งไว้ให้ บอกว่าเพื่อนคนหนึ่งให้เขามา เขาไม่กล้ากินเลย เลยทิ้งไว้แบบนี้ แต่ฉันคิดว่าเพื่อนให้มาหรือเปล่ายังไม่แน่ชัด ยังไงแล้วเขาก็เป็นคนที่ชอบดื่มเหล้ามาก ปกติชอบเก็บสะสมเหล้าชื่อดัง ไม่แน่เขาอาจจะซื้อเอง และเหล้าราคาหลายล้านนี่ ราคาแพงขนาดนั้นจริงๆ หรือเปล่า ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันเช็คดูในเน็ตเกี่ยวกับเหล้าขวดนี้ แต่ในเน็ตไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับเหล้าขวดนี้เลย ถ้าไม่แน่ใจว่าพ่อฉันรู้ดีเกี่ยวกับคุณภาพไวน์แดง ฉันคงคิดว่าพ่อฉันโดนหลอก ซื้อของโดยไม่มีข้อมูลใดๆ”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็ยิ้มอย่างอดไม่ได้ ในดวงตาเต็มไปด้วยความคิดถึงอดีตที่ผ่านมา

เปปเปอร์เปิดไม้ก๊อกไวน์แดงออก หยิบแก้วทรงสูงขึ้นมา รินลงไปบางส่วน จากนั้นยื่นให้มายมิ้นท์ “เหล้านี้พ่อคุณซื้อมาหรือเปล่าฉันไม่รู้ แต่เขาไม่ได้โกหกราคาคุณ”

มายมิ้นท์เขย่าแก้วเหล้าในมือ “ไม่หรอกมั้ง? แพงขนาดนี้จริงเหรอ?”

“แน่นอน” เปปเปอร์รินให้ตัวเองหนึ่งแก้วเช่นกัน จากนั้นก็นั่งลง เขย่าไวน์แดงในมือเบาๆ ดมกลิ่นหอมของไวน์แดงก่อนพูดขึ้นอีกครั้ง “ในโลกมีแค่ไวน์แดงร้อยขวด ห้าสิบขวดแรกราคาห้าล้าน ห้าสิบขวดหลังประมาณสามสี่ล้าน ขวดนี้คุณ……”

เปปเปอร์ยื่นมือพลิกขวดไวน์แดงไปด้านข้าง เห็นตัวเลขบางอย่างบนขวด ก็เลิกคิ้ว “ขวดนี้ของคุณเป็นเลขห้าสิบพอดีเลย ก็คือเป็นขวดที่ห้าสิบ”

“นั่นหมายความว่า ขวดนี้ของฉันราคาห้าล้าน?” มายมิ้นท์จ้องขวดไวน์แดง แล้วมองแก้วไวน์ในมืออีกครั้ง กลืนน้ำลาย พูดด้วยเสียงสั่น

ถึงแม้พ่อจะเคยอวดกับเธอตั้งแต่แรก ว่าไวน์แดงขวดนี้มีมูลค่าหลายล้าน

แต่ในใจเธอไม่เคยเชื่อ คิดว่าพ่อกำลังโม้ ยังไงแล้วพ่อก็เป็นคนชอบขี้โม้จริงๆ

ผลสรุปแล้วไม่คิดเลยว่าจะเป็นราคานี้จริงๆ

มายมิ้นท์ไม่สงสัยว่าเปปเปอร์กำลังหลอกตน ยังไงแล้วเขาไม่จำเป็นต้องโกหกเธอในเรื่องแบบนี้เลย

เห็นหญิงสาวทำท่าสงสัย เปปเปอร์ก็ขำเบาๆ “ห้าล้านจริงๆ”

ห้าล้าน……ห้าล้านเลยนะ!

มายมิ้นท์รีบวางไวน์แดงลง “ฉันไม่ดื่มแล้ว เหล้าแพงแบบนี้ คำเดียวก็เกินห้าหลักแล้ว ดื่มแล้วเสียดายเกิน ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่ฉันดื่มมันไม่ใช่เหล้า แต่เป็นเงินที่เสียไป ดื่มแล้วรู้สึกผิดในใจ ไม่ได้ ฉันต้องเทมันกลับไป ปิดมันอีกครั้ง แล้วต่อไปทำเป็นมรดกครอบครัว ทิ้งไว้ให้หลานฉัน งั้นคุณก็ห้ามดื่มด้วย”

พูดจบ เธอก็ยื่นมือจะไปหยิบแก้วเหล้าในมือเปปเปอร์

ถึงแม้เธอจะเป็นลูกคุณหนูตั้งแต่เด็ก ใช้ชีวิตอย่างมั่งคั่ง และเคยดื่มเหล้าราคาแพงมาก่อน แต่ราคาไม่เคยเกินสามแสน

ในความเป็นจริง ดื่มเหล้าราคาสามแสน เธอก็รู้สึกมันแพงเกินไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงราคาห้าล้านเลย

สรุปแล้ว เหล้าขวดนี้เธอดื่มไม่ลงแม้แต่คำเดียว

เปปเปอร์ไม่คิดเลยว่าหลังจากมายมิ้นท์แน่ใจราคาเหล้าขวดนี้แล้ว จะตอบสนองแบบนี้ อยากจะรินเหล้ากลับไป ถึงขนาดจะแย่งเหล้าจากมือเขาอีกต่างหาก