รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 745

นี่คือเหล้าล็อตแรกที่หมักจากองุ่นป่าปลูกโดยผู้ผลิตไวน์แดงเมื่อสิบปีก่อน เพราะองุ่นป่าล็อตนั้นมีจำนวนน้อย

ดังนั้นเหล้าที่หมักออกมาจึงยิ่งน้อย บนโลกนี้มีเพียงหนึ่งร้อยขวดเท่านั้น เมื่อผลิตออกมาก็ถูกจองจนหมด

เนื่องจากมีจำนวนน้อย ราคาเหล้าจึงสูงมากโดยธรรมชาติ ราคาห้าสิบขวดแรกสูงถึงห้าล้าน ห้าสิบขวดสุดท้ายจะราคาถูกลงมาหน่อย แต่ก็ประมาณสามสี่ล้าน

ถึงแม้ราคาจะสูง แต่บนโลกใบนี้มีคนรวยมากมาย ดังนั้นจะไม่มีการไม่ซื้อเพราะราคาแพง

ก็เหมือนเขา ตอนรับสายจากผู้ผลิตไวน์แดง ก็สั่งทันทีสิบขวด แต่เขาดื่มมันหมดแล้ว

เนื่องด้วยเหตุผลที่ว่าเหล้าล็อตนี้ผลิตออกมาแล้วจำหน่ายหมด โรงงานไวน์แดงก็ไม่ได้เปิดเผยข้อมูลเหล้าล็อตนี้ต่อสาธารณะ ด้วยเหตุนี้ คนส่วนใหญ่บนโลกจึงไม่รู้ว่าครั้งหนึ่งโรงงานไวน์แดงเคยผลิตเหล้านี้ออกมา

แต่เหล้าราคาแพงแบบนี้ ไม่คิดว่าในมือมายมิ้นท์จะมีหนึ่งขวด

ไม่ใช่เขาดูถูกเธอ แต่ด้วยทรัพยากรทางการเงินของเธอ อยากซื้อเหล้าแบบนี้ มันเป็นไปไม่ได้เลย

ดังนั้นการที่เห็นเหล้าประเภทนี้อยู่ในมือเธอ เขาถึงได้ประหลาดใจแบบนี้

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าชายหนุ่มกำลังคิดอะไร ได้ยินคำพูดเขา ก็นั่งลงพลางตอบว่า “ก็ไม่เลว ราคาหลายล้าน พ่อฉันทิ้งไว้ให้ บอกว่าเพื่อนคนหนึ่งให้เขามา เขาไม่กล้ากินเลย เลยทิ้งไว้แบบนี้ แต่ฉันคิดว่าเพื่อนให้มาหรือเปล่ายังไม่แน่ชัด ยังไงแล้วเขาก็เป็นคนที่ชอบดื่มเหล้ามาก ปกติชอบเก็บสะสมเหล้าชื่อดัง ไม่แน่เขาอาจจะซื้อเอง และเหล้าราคาหลายล้านนี่ ราคาแพงขนาดนั้นจริงๆ หรือเปล่า ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันเช็คดูในเน็ตเกี่ยวกับเหล้าขวดนี้ แต่ในเน็ตไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับเหล้าขวดนี้เลย ถ้าไม่แน่ใจว่าพ่อฉันรู้ดีเกี่ยวกับคุณภาพไวน์แดง ฉันคงคิดว่าพ่อฉันโดนหลอก ซื้อของโดยไม่มีข้อมูลใดๆ”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็ยิ้มอย่างอดไม่ได้ ในดวงตาเต็มไปด้วยความคิดถึงอดีตที่ผ่านมา

เปปเปอร์เปิดไม้ก๊อกไวน์แดงออก หยิบแก้วทรงสูงขึ้นมา รินลงไปบางส่วน จากนั้นยื่นให้มายมิ้นท์ “เหล้านี้พ่อคุณซื้อมาหรือเปล่าฉันไม่รู้ แต่เขาไม่ได้โกหกราคาคุณ”

มายมิ้นท์เขย่าแก้วเหล้าในมือ “ไม่หรอกมั้ง? แพงขนาดนี้จริงเหรอ?”

“แน่นอน” เปปเปอร์รินให้ตัวเองหนึ่งแก้วเช่นกัน จากนั้นก็นั่งลง เขย่าไวน์แดงในมือเบาๆ ดมกลิ่นหอมของไวน์แดงก่อนพูดขึ้นอีกครั้ง “ในโลกมีแค่ไวน์แดงร้อยขวด ห้าสิบขวดแรกราคาห้าล้าน ห้าสิบขวดหลังประมาณสามสี่ล้าน ขวดนี้คุณ……”

เปปเปอร์ยื่นมือพลิกขวดไวน์แดงไปด้านข้าง เห็นตัวเลขบางอย่างบนขวด ก็เลิกคิ้ว “ขวดนี้ของคุณเป็นเลขห้าสิบพอดีเลย ก็คือเป็นขวดที่ห้าสิบ”

“นั่นหมายความว่า ขวดนี้ของฉันราคาห้าล้าน?” มายมิ้นท์จ้องขวดไวน์แดง แล้วมองแก้วไวน์ในมืออีกครั้ง กลืนน้ำลาย พูดด้วยเสียงสั่น

ถึงแม้พ่อจะเคยอวดกับเธอตั้งแต่แรก ว่าไวน์แดงขวดนี้มีมูลค่าหลายล้าน

แต่ในใจเธอไม่เคยเชื่อ คิดว่าพ่อกำลังโม้ ยังไงแล้วพ่อก็เป็นคนชอบขี้โม้จริงๆ

ผลสรุปแล้วไม่คิดเลยว่าจะเป็นราคานี้จริงๆ

มายมิ้นท์ไม่สงสัยว่าเปปเปอร์กำลังหลอกตน ยังไงแล้วเขาไม่จำเป็นต้องโกหกเธอในเรื่องแบบนี้เลย

เห็นหญิงสาวทำท่าสงสัย เปปเปอร์ก็ขำเบาๆ “ห้าล้านจริงๆ”

ห้าล้าน……ห้าล้านเลยนะ!

มายมิ้นท์รีบวางไวน์แดงลง “ฉันไม่ดื่มแล้ว เหล้าแพงแบบนี้ คำเดียวก็เกินห้าหลักแล้ว ดื่มแล้วเสียดายเกิน ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่ฉันดื่มมันไม่ใช่เหล้า แต่เป็นเงินที่เสียไป ดื่มแล้วรู้สึกผิดในใจ ไม่ได้ ฉันต้องเทมันกลับไป ปิดมันอีกครั้ง แล้วต่อไปทำเป็นมรดกครอบครัว ทิ้งไว้ให้หลานฉัน งั้นคุณก็ห้ามดื่มด้วย”

พูดจบ เธอก็ยื่นมือจะไปหยิบแก้วเหล้าในมือเปปเปอร์

ถึงแม้เธอจะเป็นลูกคุณหนูตั้งแต่เด็ก ใช้ชีวิตอย่างมั่งคั่ง และเคยดื่มเหล้าราคาแพงมาก่อน แต่ราคาไม่เคยเกินสามแสน

ในความเป็นจริง ดื่มเหล้าราคาสามแสน เธอก็รู้สึกมันแพงเกินไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงราคาห้าล้านเลย

สรุปแล้ว เหล้าขวดนี้เธอดื่มไม่ลงแม้แต่คำเดียว

เปปเปอร์ไม่คิดเลยว่าหลังจากมายมิ้นท์แน่ใจราคาเหล้าขวดนี้แล้ว จะตอบสนองแบบนี้ อยากจะรินเหล้ากลับไป ถึงขนาดจะแย่งเหล้าจากมือเขาอีกต่างหาก

จะทำได้ยังไงล่ะ

เปปเปอร์เงยหน้าดื่มไวน์แดงจนหมด ก่อนที่มายมิ้นท์จะยื่นมือมาตรงหน้าตน

มายมิ้นท์เห็นดังนั้นก็เบิกตากว้าง “เปปเปอร์ คุณดื่มได้ไง?”

“เหล้ามันมีไว้ดื่มไม่ใช่เหรอ?” เปปเปอร์วางแก้วเหล้าที่เป็นสีแดงลงไป ตอบด้วยใบหน้าไร้เดียงสา

มายมิ้นท์มองแก้วเหล้าของเขา รู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองถูกมือหนึ่งจับเอาไว้ มันเจ็บปวดมาก ใบหน้าเล็กย่นขึ้นมา ทำท่าจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก “นี่มันไม่ใช่เหล้าธรรมดานะ”

“หืม?” เปปเปอร์ประคองศีรษะ “แล้วเป็นเหล้าอะไร?”

“นี่มันเหล้าอันล้ำค่านะ!” มายมิ้นท์คร่ำครวญ

เปปเปอร์หัวเราะเสียงทุ้ม “จะแพงแค่ไหนมันก็คือเหล้า มีเอาไว้ดื่มทั้งนั้น ไม่มีอะไรต้องเสียใจ”

“คุณไม่เสียใจอยู่แล้วล่ะ” มายมิ้นท์จ้องเขา “เพราะนี่ไม่ใช่เหล้าคุณไง นี่เป็นเหล้าของฉัน เหล้าของฮือ……”

พูดจบ เธอก็เอามือหนึ่งคว้าไวน์แดงบนโต๊ะไปกอดแน่นในอ้อมแขน ร้องไห้ด้วยใบหน้าโศกเศร้า

เปปเปอร์เห็นเธอปวดใจจริงๆ ก็ถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็ยื่นมือไปโอบกอดเธอในอ้อมแขน ลูบหลังเธอแล้วเอ่ยปลอบ “ถึงนี่จะไม่ใช่เหล้าของฉัน แต่ฉันก็เคยซื้อยี่ห้อนี้มาสิบขวด ฉันดื่มมันหมดแล้ว ฉันก็ไม่เห็นเสียใจเลย ดังนั้นคุณอย่าเป็นแบบนี้เลย”

“คุณรวยกว่าฉันนี่หน่า คุณต้องไม่เสียใจอยู่แล้ว” มายมิ้นท์พูดอย่างขุ่นเคือง

“……” เปปเปอร์ดึงริมฝีปากบาง

เหมือนเขากำลังปลอบผิดทาง

แต่นี่ไม่สำคัญ

เปปเปอร์ลูบท้ายทอยมายมิ้นท์ แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “ถึงจะเป็นแบบนี้ แต่คุณจะคิดแบบนี้ไม่ได้ คุณควรคิดอีกด้านสิ”

“ด้านไหน?” มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นมองเขา ความเจ็บปวดในดวงตายังคงรุนแรงมาก

เปปเปอร์กลับรู้สึกว่าเธอเป็นแบบนี้น่ารักดี จึงหัวเราะเบาๆ “แน่นอนว่าเป็นด้านหมดอายุ ถึงแม้เหล้านี้จะถูกเก็บเป็นเวลานาน แต่สุดท้ายมันก็มีวันหมดอายุนะ คุณคิดดู เหล้าขวดละห้าล้าน ถ้าเก็บไว้ตรงนั้นตลอดไม่ดื่มมันจนหมดอายุ แบบนี้ขาดทุนมากกว่า หรือดื่มจนหมดขาดทุนมากกว่า?”

“……เก็บไว้ตรงนั้นจนหมดอายุน่ะสิที่ขาดทุนมากกว่า” มายมิ้นท์ตอบ

“ใช่ไหมล่ะ งั้นเรามาดื่มมันตั้งแต่เนิ่นๆ เพื่อไม่ให้มันหมดอายุดีกว่า หมดอายุมันขาดทุนมากกว่าไม่ใช่เหรอ?” นัยน์ตาเปปเปอร์ส่องแสง แล้วพูดอีกครั้ง

มายมิ้นท์เงียบ ก้มหน้ามองไวน์แดงในอ้อมแขน ต้องยอมรับเลยว่าตัวเองเหมือนจะถูกผู้ชายคนนี้โน้มน้าวด้วยคำพูดสั้นๆ ตอนนี้ในใจก็ไม่ได้เสียใจมากแล้ว

เปปเปอร์สนใจการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของมายมิ้นท์อยู่เสมอ เห็นตอนนี้เธอค่อยๆ คลายมือที่ตอนแรกกอดไวน์แดงไว้แน่น

เขารู้ว่าคำพูดตัวเอง ทำให้ภายในใจเธอผ่อนคลาย

เห็นดังนี้แล้ว เปปเปอร์ก็ยื่นมือออกไปหยิบขวดไวน์แดงในอ้อมแขนเธอออกมา วางกลับไปบนโต๊ะ

ถึงแม้จิตใต้สำนึกมายมิ้นท์จะอยากยื่นมือกลับไปแย่งมัน แต่นึกถึงคำพูดเขา ก็ชักมือกลับไปเงียบๆ

จากนั้น เปปเปอร์ก็นำแก้วไวน์แดงของเธอยัดใส่มือเธอใหม่อีกครั้ง “ดื่มสิ ไหนๆ มันก็เปิดแล้ว ไม่ดื่มก็เสียของ”

มายมิ้นท์ก้มหน้ามองไวน์แดงที่ส่งกลิ่นหอมเข้มข้นในแก้ว ในที่สุดก็ยอมรับชะตากรรม

เขาพูดถูก เปิดมันแล้ว ถึงจะเทกลับไป มันก็เก็บรักษาได้ไม่นาน ถึงเวลานั้นมันก็จะยิ่งขาดทุน ไม่ใช่แค่ห้าล้าน แม้แต่รสชาติก็ยังไม่เคยลิ้มลอง เธอคงไม่มีที่ให้ร้องไห้

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก็หายใจเข้าลึกๆ วินาทีต่อมา ก็เงยหน้าดื่มเหล้าในแก้วจนหมดรวดเดียว