รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 746

การเคลื่อนไหวเธอดูแล้วสง่างามและตรงไปตรงมา แต่ความปวดใจบนใบหน้า ทำให้เปปเปอร์หัวเราะเยาะ “ดื่มช้าๆ หน่อย เดี๋ยวสำลัก”

“ไม่หรอก!” มายมิ้นท์วางแก้วเหล้าบนโต๊ะอย่างแรง จากนั้นก็ดันไปตรงหน้าเขา “รินให้ฉันอีกแก้ว”

เปปเปอร์เลิกคิ้ว “ตอนนี้ไม่ปวดใจแล้วแม้แต่นิดเดียว?”

มายมิ้นท์มองเขา “ได้ไงล่ะ ยังปวดใจอยู่ แต่เทียบกับการหมดอายุ สู้ดื่มให้หมดเร็วๆ ดีกว่า รีบรินให้ฉัน”

เธอเร่งเขา

เปปเปอร์หัวเราะอีกครั้ง “ได้ ฉันจะรินให้คุณ”

สิ้นเสียง เขาก็หยิบขวดเหล้าขึ้นมา แล้วเทเหล้าให้เธออีกแก้ว

มายมิ้นท์ยกแก้วเหล้าขึ้นมาอีกครั้ง มองของเหลวสีแดงแวบวับในแก้ว ก็ถอนหายใจ “ต้องโทษคุณนั่นแหละ อยู่ดีๆ ก็ทำอาหารทำไมล่ะ”

“หืม?” เปปเปอร์ทำหน้างุนงง “โทษฉัน?”

ทำไมโทษเขาได้ล่ะ?

“ก็โทษคุณน่ะสิ!” มายมิ้นท์กระทืบเท้า “ถ้าคุณไม่ทำอาหาร ฉันคงไม่คิดจะฉลอง ถ้าไม่คิดจะฉลอง ฉันก็คงไม่นึกขึ้นได้ว่าฉันมีไวน์แดง ถ้าไม่นึกขึ้นได้ว่ามีไวน์แดง คุณก็คงไม่มีโอกาสได้เปิดมัน พูดไปพูดมา ถ้าไม่โทษคุณแล้วจะโทษใคร!”

“……” เปปเปอร์ตะลึงกับคำพูดเธอ

เยี่ยมไปเลย เธอมีสองด้าน ไม่คิดเลยว่าจะผลักความผิดทุกอย่างไว้ที่เขา ให้เขาเป็นแพะรับบาปคนเดียว

ใช่ อาหารเขาเป็นคนทำ และเขาออกตัวเสนอแนะที่จะทำเอง แต่เขาไม่ได้บอกว่าให้เธอฉลองให้เขาเสียหน่อย

ทั้งๆ ที่เธอเสนอเองว่าอยากฉลอง เขาห้ามเธอแล้วด้วย เธอไม่ฟังเอง อยากไปเอาเหล้ามา

ผลสุดท้ายก็เป็นแบบนี้ กลายเป็นความผิดเขาหมดเลย

เปปเปอร์กุมหน้าผาก รู้สึกตัวเองน้อยใจมากจริงๆ

มายมิ้นท์เห็นจู่ๆ เปปเปอร์ไม่พูด แถมยังเม้มริมฝีปากบางราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง ก็ไม่พอใจทันที ตบโต๊ะขึ้นมา “ทำไม? คุณไม่พอใจเหรอ? ไม่คิดว่าเป็นความผิดคุณใช่ไหม?”

มุมปากเปปเปอร์กระตุก

ช่างเถอะ นี่บังคับให้เขายอมรับว่าเป็นความผิดเขา

“ก็ได้ๆๆ ฉันผิดเอง ฉันผิดเอง!” เปปเปอร์รับผิดอย่างยอมรับชะตากรรม ลูบไหล่หญิงสาว บ่งบอกให้หญิงสาวใจเย็น

ช่างเถอะ เห็นแก่ที่เธอเป็นผู้หญิงของตน แพะรับบาปก็แพะรับบาป กล่อมเธอก็พอ

ยังไงแล้วเขาก็เป็นผู้ชาย ไม่จำเป็นต้องจริงจังขนาดนั้น

ขณะที่คิด เปปเปอร์ก็จิบไวน์แดงของตัวเองหนึ่งอึก แล้วพูดขึ้นอีก “เพราะคุณมาเจอฉัน ไม่งั้นใครจะเอาใจคุณขนาดนี้”

เขาเขย่าไวน์แดง มองของเหลวสีแดงสด แล้วหลุดขำ

เพราะดื่มเหล้าขวดนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาเป็นแพะรับบาปให้ใครสักคน

และยอมเป็นแพะรับบาปด้วยความยินดีด้วย ถ้าพูดเรื่องนี้ออกไป คงไม่มีใครเชื่อ

แน่นอนว่ามายมิ้นท์รู้ความหมายประโยคนั้นของเปปเปอร์ และรู้ว่าพฤติกรรมของตัวเองเมื่อครู่มันไร้เหตุผลแค่ไหน

แต่แล้วยังไง ใครให้เขาเป็นผู้ชายล่ะ ช่วยเธอเป็นแพะรับบาปสักครั้งมันผิดตรงไหน?

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก็ทำเสียงเฮอะใส่เปปเปอร์อย่างเอาแต่ใจ “ถือว่าคุณอยู่เป็น”

เปปเปอร์อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปบีบแก้มเธอ “ทำไมเมื่อก่อนไม่เห็นคุณทำแบบนี้เลย?”

มายมิ้นท์ตบมือเขาออก “คุณไม่เห็นเยอะเลย ฉันยังมีอีกหลายด้าน ที่คุณไม่รู้”

“หืม?” เปปเปอร์กระตุกปาก “งั้นดูเหมือนว่าต่อไปฉันต้องขุดให้ดีแล้วสิ”