รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 747

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆ เธอก็หัวเราะสองครั้ง “ดื่มเหล้าแล้วใจกล้าจริงๆ ด้วย คุณเห็นไหมตอนนี้ฉันกล้าขึ้นเยอะเลยไม่ใช่เหรอ? ถ้าตอนฉันได้สติ ฉันต้องไม่กล้าพูดเรื่องพวกนี้แน่ๆ”

“อืม กล้าขึ้นเยอะจริงๆ” เปปเปอร์กอดเธอเบาๆ แต่ในใจยังคงไม่สงบ

เขาไม่รู้ ว่าตอนแรกเธออยากมอบตัวเองให้กับเขา

เพื่อมอบตัวเองให้เขา เอาชนะหัวใจที่ปิดอยู่ ไม่คิดว่าเธอจะเลือกใช้วิธีดื่มเหล้าให้เมา

แต่ต้องบอกเลยว่าวิธีการนี้ เป็นวิธีที่ฉลาดมากจริงๆ

“คุณยังไม่ลงมือฉันอีกเหรอ?” มายมิ้นท์ไม่รู้ในใจชายหนุ่มกำลังคิดอะไร คว้าคอเสื้อตรงหน้าอกชายหนุ่ม ลมหายใจที่มีกลิ่นหอมเหล้ารดใบหน้าชายหนุ่ม “ไม่ง่ายนะที่ฉันจะตัดสินใจทำแบบนี้ และวางแผนทำให้เมา งั้นเปปเปอร์ คุณกำลังลังเลอะไรอยู่ ตอนนี้ฉันยังไม่ได้เมามากนัก สติยังชัดเจน ถ้าอีกไม่นาน ฉันได้สติขึ้นมา ถึงตอนนั้นฉันไม่แน่ใจว่าจะทำกับคุณได้ไหม คุณยังไม่คว้าโอกาสอีกเหรอ?”

เมาแล้วจริงๆ นั่นแหละ ใจกล้าไม่น้อยเลยด้วย ไม่คิดว่าเร่งเขาอย่างกระตือรือร้น

ดวงตาเปปเปอร์เข้มลึกราวกับบ่อน้ำแห้ง จ้องมองมายมิ้นท์ ค่อยๆ เอ่ยปาก “ฉันคว้าโอกาสอยู่แล้ว ยังไงแล้วคุณก็มาหาฉันถึงที่ แต่มายมิ้นท์ ฉันไม่ใช่คนที่ไม่มีหลักการนะ ฉันไม่อยากฉวยโอกาสทำอะไรกับคุณตอนคุณเมาสติไม่ชัดเจน นั่นมันคือการทำโดยไม่ได้เตรียมตัว ฉันต้องการแค่ความยินยอมจากคุณ ดังนั้นฉันต้องการแน่ใจว่าตอนนี้คุณมีสติจริงๆ หรือเปล่า รู้จริงๆ ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?”

“นี่คุณดูถูกฉันเหรอ?” มายมิ้นท์เบิกตากว้างมองเขา “ฉันมีสติอยู่แล้ว ถึงฉันจะเมาไปบ้าง แต่สมองฉันตื่นมาก ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรกำลังพูดอะไร ไม่งั้นฉันจะพูดกับคุณชัดเจนแบบนี้เหรอ?”

“ไม่!” เปปเปอร์ส่ายหน้า

มายมิ้นท์ทำเสียงฮึดฮัด “งั้นก็ช่างมัน คุณไม่ต้องห่วง สมองฉันชัดเจนอยู่ แค่ฉันกล้ามากขึ้นเฉยๆ”

เปปเปอร์สูดหายใจเข้าเบาๆ หน้าผากมีเหงื่อผุดจางๆ

หญิงสาวยั่วยวนคนนี้ ใจกล้าขึ้นไม่น้อยเลยจริงๆ การกระทำแบบนี้ ปกติเธอไม่ทำมันแน่ๆ ตอนนี้พอใจกล้า ก็กล้าทำทุกอย่าง และกล้าพูดทุกอย่างด้วย

“คุณต้องการชีวิตฉันจริงๆ สินะ” เปปเปอร์ก้มศีรษะเล็กน้อย แนบข้างหูมายมิ้นท์ พูดด้วยลมหายใจหนักหน่วง

มายมิ้นท์เข้าใจความหมายของเขา ยิ้มอย่างสะใจ

เปปเปอร์อุ้มเธอขึ้นมาแล้ว

มายมิ้นท์โอบคอเขาไว้ด้วยสัญชาตญาณ ไม่ให้ตัวเองหล่น

เปปเปอร์ผลุบตาลงมองเธอ ลูกกระเดือกขยับ “มายมิ้นท์ ในเมื่อคุณบอกว่าคุณมีสติชัดเจน งั้นก็ดี ฉันจะให้โอกาสคุณสักครั้ง คุณเสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว”

“ไม่เสียใจ!” มายมิ้นท์ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ยิ้มทึ่มๆ ให้เขา “ฉันสงสัยมานานแล้วว่าทำอย่างว่ามันรู้สึกยังไง แค่ฉันอายที่จะพูดมาตลอด ครั้งนั้นของเราก่อนหน้านี้ ฉันเมาสุดๆ ถูกวางยาด้วย สติในสมองไม่มีเลยสักนิด ฉันไม่รู้ว่านั่นมันรู้สึกยังไง งั้นเปปเปอร์ คราวนี้คุณต้องแสดงออกมาให้ดี ให้ฉันรู้ว่าความรู้สึกนั้นมันเป็นยังไง เหมือนอย่างที่พวกเขาพูดจริงๆ หรือเปล่า”

เปปเปอร์ตกตะลึงกับคำพูดของเธอ

เธอเคยถามรายละเอียดเรื่องประเภทนั้นกับคนอื่นด้วยเหรอ?

เห็นชายหนุ่มอุ้มตัวเองไม่ขยับไปไหน ทำท่าเหม่อลอย มายมิ้นท์ก็เบะปาก ไม่ค่อยพอใจแล้ว

เธอตบไหล่ชายหนุ่ม “ทำไม เหม่ออะไรน่ะ คุณจะทำหรือไม่ทำ?”

ดวงตาเปปเปอร์สั่นไหว ได้สติกลับมา เห็นหญิงสาวทำท่าไม่พอใจเพราะตนช้าไม่ยอมเคลื่อนไหว ก็หัวเราะเสียงทุ้ม “ทำแน่ๆ คุณรีบเร่งฉันขนาดนี้ ถ้าฉันยังไม่ทำอีก ในหัวใจคุณ ฉันยังใช่ผู้ชายอยู่หรือเปล่า?”

“รู้ก็ดีแล้ว” มายมิ้นท์ทำเสียงเฮอะใส่เขา

เปปเปอร์หรี่ตาเล็กน้อย “งั้นเหรอ งั้นฉันจะให้คุณได้รู้ ว่าฉันใช่ผู้ชายหรือเปล่า”

สิ้นคำพูด เขาก็ก้มศีรษะ กัดปากเธอทันที

อาจจะเพื่อลงโทษคำพูดหญิงสาวเมื่อครู่ จูบเปปเปอร์รุนแรงมาก ทั้งกัดทั้งดูด จนกระทั่งหญิงสาวเปล่งเสียงครวญครางอึดอัด เปปเปอร์ถึงได้อ่อนโยนลง จากนั้นก็จูบเธอพลางอุ้มเธอเดินไปที่ห้อง

ค่ำคืนนี้ มันบ้าคลั่งสุดขีด

บางทีอาจจะเพราะได้หญิงสาวที่ตนรักในที่สุด บนเตียงเปปเปอร์รุนแรงมาก มายมิ้นท์รับไม่ไหวอยู่หลายครั้ง หาโอกาสถอยไปด้านหลัง หรือไม่ก็คลานไปขอบเตียงคิดจะหนี

แต่เธอหนีไม่สำเร็จทุกครั้ง ถูกเปปเปอร์ถึงข้อเท้ากลับมา

มายมิ้นท์ร้องไห้ขณะตีร่างชายหนุ่ม ให้ชายหนุ่มรีบๆ เสร็จแล้วปล่อยเธอไป

แต่ชายหนุ่มเห็นเธอร้องไห้งอแง ไม่เพียงแต่จะใจอ่อนปล่อยเธอไป แต่ยิ่งกล้ามากขึ้น

เพราะในสายตาเปปเปอร์ ท่าทางตอนเธอร้องไห้ ถึงจะน่าสงสาร แต่ก็ยิ่งอยากให้เขารังแก อยากให้เธอร้องไห้หนักขึ้นไปอีก

จนถึงหลังเที่ยงคืน เสียงมายมิ้นท์แทบแหบพร่าไปหมด ดวงตาสองข้างก็บวมอย่างรุนแรง ร้องไห้ไม่ออกอีกต่อไปแล้ว ทำได้แค่นอนบนเตียงครวญครางเบาๆ กระตุกไปมา

เวลาตีสี่ มายมิ้นท์เหนื่อยมากจริงๆ จะทนไม่ไหวแล้ว แต่ชายหนุ่มบนร่างกลับกระปรี้กระเปร่าเต็มเปี่ยม ราวกับมีเรี่ยวแรงไม่จบสิ้น ทำให้ในใจมายมิ้นท์ต่อต้านอย่างรุนแรง และเสียใจอย่างมาก เสียใจที่ทำไมตัวเองต้องตัดสินใจมอบตัวเองให้เขาด้วย

ไม่อย่างนั้นตอนนี้ตัวเองก็คงไม่เหนื่อยจนยกนิ้วไม่ขึ้นหรอก

ถึงแม้จะมีความสุขจริงๆ ก็เถอะ แต่ความปวดเมื่อยอ่อนเพลียก็เกิดขึ้นจริงๆ นะ

ครั้งนั้นที่ผ่านมา เขาก็เอาเธอขนาดนี้ เธอก็เหนื่อยจนกลายเป็นแบบนี้ใช่หรือเปล่า?

มายมิ้นท์ร้องไห้สะอึกสะอื้น เสียงอ่อนแอและแหบพร่า “ไม่เอาแล้ว เปปเปอร์คุณ……คุณหยุดเถอะฮือๆ ฉันเหนื่อยมาก ฉันอยากนอนมาก……”

เธอไม่ไหวแล้วจริงๆ

แต่ชายหนุ่มน่ะ เหมือนกับจะทำต่อเลย

เปปเปอร์หยุด ก้มหน้ามองหญิงสาวใต้ร่างที่หายใจถี่ ดวงตาลืมไม่ขึ้นแล้ว ก็ยื่นมือไปปัดเส้นผมที่เปียกเหงื่อออกจากใบหน้าเธอ เอ่ยปากด้วยเสียงแหบพร่าเช่นกัน แต่ไม่ได้อ่อนแอเหมือนเธอ “หืม? อยากนอนเหรอ?”

“อืม……” มายมิ้นท์พยักหน้าเพียงน้อยนิด

เปปเปอร์ก้มหน้า จูบริมฝีปากเธอที่บวมแดงสุดๆ “อยากนอนก็ได้นะ แต่คุณต้องตอบคำถามฉันหนึ่งข้อ”

มายมิ้นท์จะร้องไห้อีกแล้ว

ชายคนนี้เป็นปีศาจแท้ๆ เลย เธออยากนอน เขายังให้เธอตอบคำถามอีก!

เปปเปอร์ไม่สนว่าในใจมายมิ้นท์กำลังคิดอะไร เขาพูดเสียงทุ้มต่ำ “คุณบอกฉันตอนนี้ ฉันใช่ผู้ชายไหม?”

มายมิ้นท์ตกใจคำถามเขาจนจะลืมตาขึ้นมา

หรือเขาแค้นที่ก่อนหน้านี้เธอพูดว่ารู้แล้วก็ดี

ที่คืนนี้เขาก็เลยเอาเธออย่างบ้าคลั่ง ก็เพราะเรื่องนี้เหรอ?

ฮือ……

มายมิ้นท์จะร้องไห้แล้วจริงๆ

ถ้ารู้ตั้งนานแล้วว่าชายคนนี้มีความแค้นรุนแรง ตอนนั้นเธอจะไม่ยั่วยุเขา

เห็นหญิงสาวร้องไห้ไม่ตอบ เปปเปอร์ก็ออกแรง

มายมิ้นท์ทำเสียงฮึดฮัด “อย่า……อย่าขยับแล้ว……”

“งั้นคุณก็ตอบคำถามฉัน ฉันเป็นผู้ชายหรือเปล่า?” เปปเปอร์หรี่ตา

มายมิ้นท์สูดน้ำมูก เอ่ยปากด้วยเสียงคับข้องใจ “ใช่ คุณเป็น”

“แล้วฉันเป็นผู้ชายของใคร?” เปปเปอร์ถามอีก

มายมิ้นท์ยิ่งคับข้องใจ “คุณบอกว่า คุณจะถามข้อเดียวไม่ใช่เหรอ นี่ข้อที่สอง……”

“กี่คำถามไม่สำคัญหรอก สิ่งสำคัญคือ ฉันอยากได้ยินคำตอบของคุณ” เปปเปอร์ลูบแก้มแดงก่ำของเธออย่างอ่อนโยน

มายมิ้นท์ลืมตาเล็กน้อย ลืมตาขึ้นเล็กน้อยมองชายหนุ่มด้วยดวงตาเปียกชื้น “ของฉัน”