รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 748

ท่าทางน่าสงสารของเธอ เปปเปอร์เห็นแล้วความอยากทำไม่ดีต่อเธอภายในใจก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

แต่เขารู้ ตอนนี้เธอทนแรงข่มเหงเขาไม่ไหวแล้ว เขาทำได้แค่หายใจเข้าลึกๆ กดความคิดที่อยากรังแกเธออย่างรุนแรงภายในใจลงไป ลูบแก้มร้อนผ่าวของเธอ พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ของฉันคือของใคร? พูดชื่อ คุณไม่พูดชื่อ ฉันจะรู้ได้ยังไง?”

ทำไมมายมิ้นท์จะไม่รู้ว่าชายคนนี้จงใจทำให้เธอลำบากใจ ถ้าตอนนี้ตนไม่ไร้เรี่ยวแรง เธอต้องเตะชายคนนี้ให้หล่นจากเตียงแน่ๆ ต้องทำแน่!

“หืม?” เปปเปอร์เห็นดวงตามายมิ้นท์กลอกวน ก้มศีรษะลงเล็กน้อย จูบริมฝีปากเธอ “กำลังคิดอะไร?”

“ไม่มีอะไร” ดวงตามายมิ้นท์มองไปทางอื่น ไม่อยากให้เขามองออกถึงความคิดในใจเธอ

ถ้ามองออก แล้วตั้งใจจะไม่ปล่อยเธอไปจะทำยังไง?

เปปเปอร์เห็นมายมิ้นท์ไม่พูด ก็ไม่อ้อนวอน แค่บังคับให้เธอตอบคำถามเขาเมื่อกี้ “พูดเร็ว ของฉันคือของใคร คุณตอบแล้วฉันจะให้คุณพักผ่อน”

“ใครจะไปรู้ว่าคุณจะโกหกฉันอีกหรือเปล่า ให้ฉันตอบไปแล้ว แล้วถามคำถามอีกข้อล่ะ?” มายมิ้นท์กัดปาก พูดด้วยเสียงน้อยใจอย่างยิ่ง

เขาหัวเราะเสียงทุ้ม “ไม่หรอก ครั้งนี้ไม่แล้ว เชื่อฉันนะโอเคไหม?”

มายมิ้นท์หันสายตาไปทางเขา จ้องมองเขาอยู่ตลอด ราวกับจะยืนยันว่าเขาคุ้มค่าที่จะเชื่อไหม

สุดท้าย ก็นึกถึงร่างกายที่อ่อนเพลียสุดๆ มายมิ้นท์ก็ประนีประนอม ลองตัดสินใจที่จะเชื่อผู้ชายคนนี้ “ของมายมิ้นท์” ริมฝีปากบวมแดงของมายมิ้นท์ขยับ ตอบกลับเบาเหมือนยุง

ถึงเปปเปอร์จะเสียใจที่เสียงเธอเบาเกินไป แต่เห็นเธอเหนื่อยมากจริงๆ เขาก็ไม่ตัดสินใจให้เธอพูดอีกรอบ และพูดให้ดังขึ้น ก้มศีรษะลงใช้หน้าผากถูหน้าผากของเธอ พูดด้วยเสียงอ่อนโยน “อืม ถูกต้อง ฉันพูดจริงทำจริง นอนเถอะ คืนนี้ลำบากคุณเลย”

พูดจบ เขาก็จูบปากหญิงสาวอีกครั้ง จากนั้นก็เอื้อมมือไปปิดดวงตาหญิงสาว

ในที่สุดชายหนุ่มก็ปล่อยเธอไป มายมิ้นท์แค่รู้สึกเบาไปทั้งร่าง ไม่ฝืนง่วงอีกต่อไป หลับตาตามฝ่ามือชายหนุ่ม ไม่ถึงสองนาทีก็หลับไป

เนื่องจากเหนื่อยเกินไป เสียงลมหายใจเธอจึงหนักหน่วงกว่าปกติ

เปปเปอร์เอามือออกจากดวงตามายมิ้นท์ เห็นเธอหลับสนิท แต่ใบหน้ายังคงแดงก่ำ เส้นผมเกาะติดกันเพราะเหงื่อออก ก็ใจอ่อนราวกับจะผลิตน้ำออกมา

จากนั้นเขาก็ยกผ้าห่มบนตัวออก หยิบกางเกงบนพื้นมาสวมให้เรียบร้อย และเปลือยท่อนบน อุ้มหญิงสาวบนเตียงขึ้นมาในท่าเจ้าสาว แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ

หลังจากอาบน้ำให้ตัวเองและมายมิ้นท์เสร็จ เปลี่ยนผ้าปูที่นอนเรียบร้อยแล้ว ฟ้าก็ใกล้สว่าง

เปปเปอร์ห่มผ้าให้มายมิ้นท์ หยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียงขึ้นมาเรียบเรียงส่งข้อความลาให้ผู้ช่วยเหมันตร์ ก่อนจะขึ้นไปบนเตียง กอดหญิงสาวแล้วหลับตา นอนไปสักพัก จนกระทั่งถึงบ่ายสองโมง ก็ถูกปลุกให้ตื่นด้วยโทรศัพท์สายหนึ่ง

เปปเปอร์ลืมตา ตามหาโทรศัพท์ที่กำลังดังทันที จากนั้นก็วางสายโทรศัพท์ แล้วหันไปมองหญิงสาวข้างกาย ดูว่าหญิงสาวถูกปลุกให้ตื่นหรือไม่

หลังจากเห็นมายมิ้นท์ไม่ถูกปลุกให้ตื่น เขาก็ขมวดคิ้ว โล่งใจ ก่อนนั่งขึ้นมาจากเตียง

“บ่ายสองแล้ว?” มองดูเวลาที่แสดงบนโทรศัพท์ เปปเปอร์เลิกคิ้ว ไม่คิดว่านอนรอบนี้ จะนอนถึงบ่ายเลย

ถ้าเหมันตร์ไม่โทรศัพท์มา เขาคงจะนอนต่ออีก

อยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นนุ่มนวล คุณภาพในการนอนจึงดีขึ้นกว่าตอนปกติเยอะเลย

เปปเปอร์วางโทรศัพท์ลง เห็นมายมิ้นท์ที่หลับลึก ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความรักใคร่

เขารู้ เมื่อคืนเขาทำให้เธอเหนื่อยจัด ถึงแม้เสียงโทรศัพท์เมื่อครู่จะดังมาก ก็ไม่ปลุกเธอตื่น

และดูจากท่าทางเธอ คงต้องหลับไปอีกสักพักถึงจะตื่น

ช่างเถอะ ให้เธอนอนอีกสักพักดีกว่า

เปปเปอร์โน้มตัวลงจูบหน้าผากมายมิ้นท์ แล้วลุกขึ้นออกจากห้องไป ออกไปโทรกลับหาผู้ช่วยเหมันตร์ข้างนอก

“มีอะไร?” เปปเปอร์เดินมานั่งที่โซฟา รินน้ำให้ตัวเอง พลางถามเสียงเรียบ

ที่ปลายสายโทรศัพท์ ผู้ช่วยเหมันตร์ได้ยินเสียงแหบพร่าของเปปเปอร์ รวมถึงเสียงผสมไปด้วยความงัวเงีย ก็ตกใจตะลึง “ประธานเปปเปอร์ คุณคงไม่ได้เพิ่งตื่นตอนนี้หรอกนะครับ?”