รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 750

มายมิ้นท์บิดร่างกาย

ใครบอกว่าไม่ใช่เรื่องน่าอาย เรื่องแบบนี้ ไม่ควรให้ใครเห็นอยู่แล้วโอเคไหม?

ยิ่งไปกว่านั้น นี่ถือเป็นครั้งแรกของเธออย่างแท้จริง จะไม่อายได้ยังไง

แถมยัง……

มายมิ้นท์ดึงชุดนอนบนร่างตัวเองออกเล็กน้อย เผยให้เห็นลำคอระหงขาวเนียนสวยสง่า

แต่ในขณะนี้ ลำคอสวยงามเหมือนหยกไขมันแพะที่เดิมทีควรไร้ที่ติ เต็มไปด้วยจุดสีแดง ทำให้คิดเกินเลย

มายมิ้นท์หน้าแดง ก้มศีรษะมองบริเวณกระดูกไหปลาร้า รอยแดงที่เกิดจากการถูกดูด แล้วจ้องชายหนุ่มข้างเตียงด้วยความไม่สบอารมณ์ “คุณดูสิ เกินไปแล้ว ฉันจะออกไปเจอคนยังไง?”

เปปเปอร์เห็นผลงานชิ้นเองของตัวเองบนร่างกายเธอ ริมฝีปากบางก็ยกขึ้น “ตอนนี้ยังเป็นฤดูหนาว ใส่เสื้อผ้าคอเต่าไม่มีใครเห็น อีกอย่างคนที่ทำเกินไปไม่ใช่ฉันคนเดียวสักหน่อย”

“หืม?” มายมิ้นท์แผ่นหลังตั้งตรง ในใจเกิดลางสังหรณ์แปลกๆ

วินาทีต่อมา เธอก็เห็นเปปเปอร์หันหลังให้เธอโดยฉับพลัน

“คุณทำอะไร?” มายมิ้นท์ถามชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ

ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่ก้มศีรษะลง ดึงเชือกชุดนอนที่ผูกตรงเอวออก ถกชุดนอนบนตัวลงมาครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นแผ่นหลังแข็งแกร่ง

แผ่นหลังเปปเปอร์ มายมิ้นท์ไม่ใช่ไม่เคยเห็นมาก่อน บนนั้นมีรอยแส้ที่เกิดจากท่านย่าไม่มากก็น้อยเธอจำได้อย่างชัดเจน

แต่ในขณะนี้ แผ่นหลังของเขา นอกจากรอยแผลเป็นจากแส้แล้ว ยังมีรอยแผลใหม่มากมายอีกด้วย แต่ละรอยนั้นยาวจากไหล่มาถึงเอว เห็นแล้วเสียวหนังศีรษะ ส่วนที่เบาลงหน่อย ก็คือรอยช้ำสีม่วงแดง ยังไม่มีเลือดออก

แต่ส่วนที่รุนแรง ผิวหนังเปิดออกด้วย เห็นได้ชัดว่าบนนั้นมีสะเก็ดเลือดแข็งตัวหลังจากเลือดแห้ง

มายมิ้นท์ไม่ได้โง่ ไม่มีทางมองไม่ออกว่าร่องรอยเหล่านี้บนหลังของเขามันมาได้ยังไง

รอยขนาดเล็กแนวตั้งนี่ เห็นได้ชัดว่าเป็นรอยข่วนจากเล็บ

มายมิ้นท์รีบก้มศีรษะมองเล็บตัวเอง ในซอกเล็บยังมีรอยเปื้อนเลือดที่ยังหลงเหลืออยู่จริงๆ ด้วย

ดังนั้นนี่แสดงให้เห็นว่า รอยข่วนอันน่าตกใจบนหลังเปปเปอร์ เธอเป็นคนทำทั้งหมด

ไม่แปลกใจที่เขาจะบอกว่าคนที่ทำเกินไปไม่ใช่แค่เขาคนเดียว

เขาทิ้งรอยแดงคลุมเครือไว้ทั่วร่างกายเธอ แต่เธอก็ทิ้งรอยอารมณ์พลุ่งพล่านไว้เต็มหลังเขาเช่นกัน

ดังนั้นพวกเขาสองคน ก็พอๆ กันนั่นแหละ

เห็นรอยแผลเหล่านั้นบนหลังเปปเปอร์ มายมิ้นท์ก็กระอักกระอ่วน ไม่พูดอะไรแล้ว

เปปเปอร์หันศีรษะเล็กน้อยไปมองเธอ เห็นเธอทำท่าทางอับอายรู้สึกผิด ก็หัวเราะเบาๆ ไหล่สั่นเล็กน้อย ดึงชุดนอนขึ้นไปสวมใหม่อีกครั้ง จากนั้นก็หันร่างกลับมา ยื่นมือไปหาเธอ “ลุกขึ้นเถอะ ไม่หิวเหรอ?”

หิวสิ

เมื่อคืนสู้มาทั้งคืน แถมตอนเช้ายังนอนหลับไปนานขนาดนี้ เธอหิวจนไม่มีเรี่ยวแรงตั้งนานแล้ว

เมื่อครู่นี้ที่ลุกไม่ขึ้น นอกจากความเจ็บปวดทั้งร่างกายแล้ว ก็ไม่มีเรี่ยวแรงเพราะความหิวเนี่ยแหละ

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก็ยื่นมือไปวางบนฝ่ามือเปปเปอร์

เปปเปอร์จับมือเธอไว้ ออกแรงเล็กน้อย ดึงเธอขึ้นมาจากเตียง

ขณะที่ขามายมิ้นท์เพิ่งแตะพื้น สองขาก็อ่อนแรง ร่างจะล้มไปข้างหน้า

เปปเปอร์เห็นดังนั้น ก็สีหน้าตึงเครียด ดึงเธอเข้าหาอ้อมกอดทันที ป้องกันไม่ให้เธอล้มลงไป

แต่มายมิ้นท์ยังคงคร่ำครวญด้วยความเศร้า

เปปเปอร์ก้มศีรษะมอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตึงเครียด “เป็นอะไร?”

มายมิ้นท์สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วตอบน้ำตานองหน้า “เจ็บ”

“เจ็บตรงไหน?” สีหน้าเปปเปอร์ยิ่งตึงเครียดแล้ว

ใบหน้าเล็กมายมิ้นท์แดงก่ำ ริมฝีปากก็กัดแน่น ไม่ตอบคำถาม

เปปเปอร์เห็นท่าทางเขินอายแทบแย่ของเธอ ก็ดูเหมือนจะรู้ว่าเจ็บที่เธอกล่าวนั้นหมายถึงส่วนไหน

ปลายหูเขาแดงขึ้นมาเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ สีหน้าก็ค่อนข้างกระอักกระอ่วน กระแอมไอหนึ่งครั้ง “ขอโทษ เมื่อคืนฉัน……”

“ไม่ให้พูด!” มายมิ้นท์รู้ว่าเขาจะพูดอะไร รีบปิดปากเขาทันที แล้วตะโกนใส่เขาอย่างกระอักกระอ่วน

เปปเปอร์พยักหน้า บ่งบอกว่าไม่พูดแล้ว

เนื่องจากเมื่อคืน ในที่สุดเขาก็ได้เธอมาครอบครอง จึงตื่นเต้นอย่างอดไม่ได้ ตอนมีอะไรกันกับเธอ ก็ไม่ได้ทะนุถนอมและอ่อนโยนเลย