รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 751

เปปเปอร์เลิ่กคิ้ว ยังไงก็คิดไม่ถึงว่า วิธีชมเชยของเธอ จะวกไปวนมาเช่นนี้

แต่ทว่า เขากลับชอบมาก

เพียงแค่เป็นการยอมรับจากเธอ เขาก็ชอบทั้งนั้น

“ชอบกินก็กินเยอะๆหน่อย ยังมีอีกเยอะเลย” เปปเปอร์ยิ้ม แล้วดึงเก้าอี้ข้างๆเธอออกมานั่งลงไป

ทั้งสองคนเริ่มกินข้าว

ตอนที่กินไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆเปปเปอร์ก็วางตะเกียบลง หันไปพูดกับมายมิ้นท์: “อีกเดี๋ยวคุณพักผ่อนอยู่ที่บ้านนะ ผมจะออกไปทำธุระ เสร็จเรื่องแล้วค่อยกลับมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ”

“อื้ม” มายมิ้นท์พยักหน้า “จริงๆคุณจะอยู่หรือไม่อยู่เป็นเพื่อนฉันก็ไม่เป็นไรหรอก ถึงยังไงอีกเดี๋ยวฉันก็ต้องออกไปทำงานอยู่ดี”

“ทำงาน?” เปปเปอร์มองไปทางระเบียง แล้วเคลื่อนสายตากลับมาทันที กำลังมองหญิงสาวด้วยสายตาลุ่มลึก “คุณแน่ใจเหรอ?”

“แน่สิ” มายมิ้นท์พยักหน้า ยังไม่รู้สึกถึงความผิดปกติอย่างชัดเจน

เปปเปอร์เท้าคาง อมยิ้มมองเธอ “คุณรู้ไหมว่าตอนนี้กี่โมง?”

ได้ยินอย่างนี้แล้ว ในใจของมายมิ้นท์ชะงักไปชั่วครู่ มีลางไม่ดีขึ้นมา “กี่......กี่โมงแล้วงั้นเหรอ?”

ไม่ใช่ช่วงเที่ยงๆเหรอ?

เปปเปอร์หยิบมือถือออกมา ส่งไปที่ด้านหน้าของเธอ

หลังจากมายมิ้นท์เห็นเวลาที่หน้าจอ ก็ตะลึงงันไปเลย “สิบหกนาฬิกา?”

คำนวณตามเวลาของเมืองปักษา งั้นก็บ่ายสี่โมง

“ไม่นึกว่าฉันจะหลับนานขนาดนี้?” มายมิ้นท์อ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

เปปเปอร์พยักหน้าเก็บมือถือกลับมา “คุณเหนื่อยมากนี่นา หลับไปนานก็เป็นเรื่องปกตินะ”

“ปกติอะไรล่ะ” มายมิ้นท์ปิดหน้าด้วยความหงุดหงิด “วันนี้ฉันยังต้องไปตรวจสอบผลการตกแต่งโรงงานครั้งสุดท้ายด้วยนะ แต่เป็นไงล่ะ......”

เวลานี้แล้ว ทีมตกแต่งคงกลับกันหมดแล้วน่ะสิ

ส่วนเธอกลับทำตัวน่าขำยังอุตส่าห์คิดว่า ตนเองหลับไปไม่นานเท่าไหร่ ต่อให้สายที่สุดก็คงแค่ช่วงเที่ยงๆ

แต่ทว่า......

“ใช่สิ คุณตื่นขึ้นมาตอนไหน?” จู่ๆมายมิ้นท์ก็จ้องมองชายหนุ่ม เอ่ยปากถามขึ้น

เปปเปอร์ดื่มน้ำแล้วตอบกลับ: “ตอนเที่ยงน่ะ”

“งั้นคุณตื่นตั้งนานแล้ว ยังไม่ปลุกฉันอีก?” มายมิ้นท์เสียงดัง

เปปเปอร์กระพริบตาอย่างใสซื่อ “เพราะผมอยากให้คุณนอนนานอีกหน่อย ที่เมื่อคืนทำให้คุณต้องเหนื่อย อีกอย่าง ต่อให้ผมปลุกคุณตอนนั้น คุณจะไปทำงานได้เหรอ?”

พูดๆแล้ว สายตาของเขาก็เคลื่อนลงมา ตกอยู่ที่บางตำแหน่งบนร่างกายเธอ

มายมิ้นท์หน้าแดงขึ้นมาทันที ดันหน้าเขาออกไป “มองอะไรของคุณ?”

เหมือนอย่างที่เขาพูดนั่นแหละ ถ้าตอนนั้นเขาปลุกเธอตื่น เธอก็จนปัญญาที่จะไปทำงานจริงๆ

ตอนนี้ยังเดินไม่ไหวเลย ตอนเที่ยงคงยิ่งเดินไม่ได้แน่ๆ

หากไปตรวจงานตกแต่งด้วยสภาพนี้ คงขายหน้าแย่

“ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างวันนี้ เมื่อคืนฉันคง......”

“วางใจเถอะ ไม่ทำให้งานของคุณล่าช้าหรอก” จู่ๆเปปเปอร์ก็พูดแทรกขึ้นมา

ทำเป็นเล่นไป เขาจะยอมให้เธอเสียใจกับเหตุการณ์เมื่อคืนได้ยังไงล่ะ

“ห๊ะ? คุณว่าอะไรนะ ไม่ทำให้งานของฉันล่าช้างั้นเหรอ?” ใจที่ว้าวุ่นของมายมิ้นท์ สงบลงได้อย่างฉับพลัน

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย “เมื่อเช้า ผมให้เหมันตร์โทรไปลางานให้คุณแล้ว ดังนั้นเลขาของคุณควรรู้อยู่แล้วว่าต้องทำยังไง ในเมื่อเธอไม่ได้โทรหาคุณ นั่นก็แสดงว่า เธอจัดการเรียบร้อยแล้ว”

ได้ฟังคำพูดของฝ่ายชาย มายมิ้นท์จึงมองต่ำลง รู้สึกว่าน่าจะเป็นไปได้

แต่เพื่อเตรียมรับมือกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด เธอยังตัดสินใจที่จะถามสักหน่อยดีกว่า

เปปเปอร์อ่านความคิดของเธอออก จึงเป็นฝ่ายยืนขึ้น หามือถือของเธอมาให้

เดิมทีมายมิ้นท์คิดจะโทรหาเลขาซินดี้เพื่อถามตารางงานที่จัดเอาไว้แล้วของวันนี้ แต่แค่เปิดมือถือ ก็เห็นข้อความที่เลขาซินดี้ส่งมาให้เมื่อเช้า

ในข้อความเป็นตารางงานที่จัดเอาไว้ใหม่ หลังจากที่วันนี้เธอไม่ได้ไปทำงานพอดี

หลังจากเห็นกำหนดการตรวจสอบการตกแต่งโรงงาน ที่เลขาซินดี้จัดเอาไว้ใหม่ในวันพรุ่งนี้ รวมไปถึงบริษัทตกแต่งด้านนั้นด้วย เธอถึงสบายใจลงได้ เป่าปากคลายกังวลออกมา

เปปเปอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ จึงเห็นรายละเอียดในข้อความของเธอไปโดยปริยาย อมยิ้มเล็กน้อย “เห็นไหม เป็นอย่างที่ผมบอกเลย ในฐานะที่เป็นเลขา ถ้าแม้แต่เรื่องพวกนี้ยังทำไม่ได้ ก็เชิญตัวเองออกจากตำแหน่งได้แล้ว”

มายมิ้นท์ขี้เกียจจะสนใจเขา จึงวางมือถือลงแล้วกินข้าวต่อ

หลังจากนั้น เปปเปอร์รับหน้าที่เป็นคนเก็บโต๊ะและล้างจานเอง

พูดถึงล้างจาน จริงๆก็แค่วางชามตะเกียบลงไปในเครื่องล้างจาน เดิมทีก็ไม่ต้องใช้มือของตนเองล้างอยู่แล้ว

ส่วนมายมิ้นท์ เตรียมตัวไปแช่น้ำ เพื่อบรรเทาอาการปวดเมื่อยทั้งร่างกายสักหน่อย

แน่นอนว่า ยังเป็นเปปเปอร์ที่อุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำ หลังจากเปิดน้ำใส่อ่างให้เธอแล้ว ถึงได้ออกไป

มายมิ้นท์ถอดชุดคลุมอาบน้ำยืนอยู่หน้ากระจก กำลังมองร่องรอยที่อยู่ทั่วทั้งร่างกายของตนเอง อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในห้อง เธอเห็นรอยบนไหปลาร้าของตนเอง ก็พอจะเดาได้ลางๆแล้วว่าบนร่างกายของตนเองยังมีรอยอยู่อีกมากแน่ๆ

ตอนนี้แค่ได้เห็น ก็เป็นอย่างที่คิด ทั่วทั้งร่างกาย แทบไม่ต่างจากการโดนรังแกเลย

“คนเลว!” มายมิ้นท์ด่าออกมาเบาๆด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

จะไม่เป็นคนเลวได้ยังไงล่ะ ไม่นึกว่าจะทำให้เธอมีสภาพอย่างนี้ได้ในชั่วข้ามคืน

แต่ทว่านึกถึงหลังจากที่เขาเสร็จกิจ เห็นแก่ที่เขาเป็นฝ่ายพาเธอไปล้างตัว เธอจึงไม่อยากคิดเล็กคิดน้อยกับเขาแล้ว

คิดอย่างนี้ มายมิ้นท์เป่าลมหายใจออกมาเบาๆ เกาะขอบอ่างอาบน้ำ แล้วค่อยๆนอนลงไปในอ่าง

น้ำอุ่นช่วยขยายรูขุมขนทั่วทั้งร่างกาย สบายตัวจนทำให้เธออดไม่ได้ที่จะหลับตา บนใบหน้าเผยรอยยิ้มที่มีความสุขออกมา

ด้านนอก เปปเปอร์นั่งอยู่บนโซฟา กำลังรอมายมิ้นท์อาบน้ำให้เสร็จ เขาจะได้อุ้มเธอออกมา

ในเวลาเดียวกันตอนที่กำลังรอ ก็ไม่ได้นั่งอยู่ว่างๆ แต่หยิบมือถือขึ้นมา โทรออกไปหาหมายเลขหนึ่ง สั่งให้บอดี้การ์ดที่คุ้มกันอยู่ใกล้ๆ ไปซื้อยาจากร้านขายยามาให้

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เปปเปอร์ก็ได้ยินเสียงที่ลอยมาจากในห้องน้ำ “เปปเปอร์ ฉันเสร็จแล้ว”

คงจะเป็นเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เสียงของมายมิ้นท์ในตอนนี้ถึงได้นุ่มนวลเย้ายวนเหลือเกินเปปเปอร์ได้ยินแล้วถึงกับร้อนรน แววตาขรึมลง

“มาแล้ว” เขาขานรับด้วยเสียงแหบพร่าเล็กน้อย จากนั้นก็ลุกขึ้น เดินไปทางห้องน้ำ

แค่เข้าไป ก็ใช้เวลาตั้งสิบกว่านาทีถึงจะอุ้มมายมิ้นท์ออกมา

มายมิ้นท์สวมชุดนอนบางๆพิงอยู่ในอ้อมอกของเปปเปอร์ ใบหน้าเล็กๆราวกับโดนทาสีแดงเอาไว้ แดงอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้ดวงตาของเธอก็เลือนราง อ้าปากเล็กน้อย หายใจค่อนข้างเร็ว

กำลังมองเปปเปอร์ที่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย บนใบหน้าปะปนไปด้วยความพอใจ

แสดงว่า สิบกว่านาทีในห้องน้ำนี้ ต้องเกิดอะไรบางอย่างระหว่างทั้งสองคนขึ้นแน่ๆ

เปปเปอร์อุ้มมายมิ้นท์มาถึงบนโซฟา เตรียมจะเป่าผมให้เธอ

แต่ทว่า กริ่งประตูกลับดังขึ้น

เปปเปอร์จึงวางไดร์เป่าผมลง “คุณนั่งรอแปปนึง น่าจะเป็นคนที่ผมให้ไปซื้อยามาถึงแล้ว ผมไปดูก่อนนะ”

“ยา? ยาอะไร?” พอได้ยินคำว่ายา กลับไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้มายมิ้นท์นึกถึงยาคุมกำเนิด จึงอดไม่ได้ที่จะประหม่าขึ้นมา

อันที่จริงเมื่อคืนพวกเขาก็เพิ่งจะเสร็จกิจ ทั้งยังไม่มีการป้องกันใดๆเลย

มาวันนี้เขาดันให้คนไปซื้อยาอีก ดังนั้น นี่จึงทำให้เธอต้องคิดมาก

หากเป็นยานั่นจริงๆ เธอ......

เปปเปอร์ไม่รู้ว่าตอนนี้มายมิ้นท์กำลังคิดอะไรมั่วซั่ว หลังจากเขาทิ้งท้ายไว้ว่าเดี๋ยวคุณก็ได้รู้แล้ว ก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูหน้า

ในใจของมายมิ้นท์กระวนกระวายสุดๆ สงบลงไม่ได้เลย

ตอนที่รอจนเปปเปอร์ถือยากลับมา ยังพอมองออกว่าเธอผิดปกติไปนิดหน่อย

“เป็นอะไรไป?” เปปเปอร์เปิดถุงกระดาษ พลางตรวจดูยาด้านใน พลางถามขึ้น

แววตาของมายมิ้นท์หลบเลี่ยงเล็กน้อย ส่ายๆหัว “ไม่มีอะไร”

เธอไม่พูด เปปเปอร์ก็ไม่บังคับ ส่งหลอดยาไปตรงหน้าเธอทันที “เอาไป”

มายมิ้นท์รับไปโดยสัญชาตญาณ แค่ก้มดู ก็พบว่าไม่ใช่ยาคุมกำเนิดอย่างที่เธอคิด แต่เป็นยาแก้อักเสบบรรเทาอาการปวดของบาดแผลภายนอก

มายมิ้นท์กระพริบๆตา “ที่คุณให้คนไปซื้อ ก็คือยานี่น่ะเหรอ?”

“อืม” เปปเปอร์พยักหน้า “ตรงนั้นของคุณต้องทายา หลังของผมก็ต้องทาด้วย ถึงได้ให้คนไปซื้อมาให้”

“ไม่มีอย่างอื่นแล้วเหรอ?” สายตาของมายมิ้นท์ตกอยู่ที่ถุงกระดาษด้านหน้าเขา ถามต่อ

“มีสิ” เปปเปอร์ตอบ

ในใจที่คลายกังวลแล้วของมายมิ้นท์ ตอนนี้ประหม่าขึ้นมาอีกครั้ง หน้าค่อนข้างซีด “ยังมีอีกเหรอ?”