รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 751

เปปเปอร์เลิ่กคิ้ว ยังไงก็คิดไม่ถึงว่า วิธีชมเชยของเธอ จะวกไปวนมาเช่นนี้

แต่ทว่า เขากลับชอบมาก

เพียงแค่เป็นการยอมรับจากเธอ เขาก็ชอบทั้งนั้น

“ชอบกินก็กินเยอะๆหน่อย ยังมีอีกเยอะเลย” เปปเปอร์ยิ้ม แล้วดึงเก้าอี้ข้างๆเธอออกมานั่งลงไป

ทั้งสองคนเริ่มกินข้าว

ตอนที่กินไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆเปปเปอร์ก็วางตะเกียบลง หันไปพูดกับมายมิ้นท์: “อีกเดี๋ยวคุณพักผ่อนอยู่ที่บ้านนะ ผมจะออกไปทำธุระ เสร็จเรื่องแล้วค่อยกลับมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ”

“อื้ม” มายมิ้นท์พยักหน้า “จริงๆคุณจะอยู่หรือไม่อยู่เป็นเพื่อนฉันก็ไม่เป็นไรหรอก ถึงยังไงอีกเดี๋ยวฉันก็ต้องออกไปทำงานอยู่ดี”

“ทำงาน?” เปปเปอร์มองไปทางระเบียง แล้วเคลื่อนสายตากลับมาทันที กำลังมองหญิงสาวด้วยสายตาลุ่มลึก “คุณแน่ใจเหรอ?”

“แน่สิ” มายมิ้นท์พยักหน้า ยังไม่รู้สึกถึงความผิดปกติอย่างชัดเจน

เปปเปอร์เท้าคาง อมยิ้มมองเธอ “คุณรู้ไหมว่าตอนนี้กี่โมง?”

ได้ยินอย่างนี้แล้ว ในใจของมายมิ้นท์ชะงักไปชั่วครู่ มีลางไม่ดีขึ้นมา “กี่......กี่โมงแล้วงั้นเหรอ?”

ไม่ใช่ช่วงเที่ยงๆเหรอ?

เปปเปอร์หยิบมือถือออกมา ส่งไปที่ด้านหน้าของเธอ

หลังจากมายมิ้นท์เห็นเวลาที่หน้าจอ ก็ตะลึงงันไปเลย “สิบหกนาฬิกา?”

คำนวณตามเวลาของเมืองปักษา งั้นก็บ่ายสี่โมง

“ไม่นึกว่าฉันจะหลับนานขนาดนี้?” มายมิ้นท์อ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

เปปเปอร์พยักหน้าเก็บมือถือกลับมา “คุณเหนื่อยมากนี่นา หลับไปนานก็เป็นเรื่องปกตินะ”

“ปกติอะไรล่ะ” มายมิ้นท์ปิดหน้าด้วยความหงุดหงิด “วันนี้ฉันยังต้องไปตรวจสอบผลการตกแต่งโรงงานครั้งสุดท้ายด้วยนะ แต่เป็นไงล่ะ......”

เวลานี้แล้ว ทีมตกแต่งคงกลับกันหมดแล้วน่ะสิ

ส่วนเธอกลับทำตัวน่าขำยังอุตส่าห์คิดว่า ตนเองหลับไปไม่นานเท่าไหร่ ต่อให้สายที่สุดก็คงแค่ช่วงเที่ยงๆ

แต่ทว่า......

“ใช่สิ คุณตื่นขึ้นมาตอนไหน?” จู่ๆมายมิ้นท์ก็จ้องมองชายหนุ่ม เอ่ยปากถามขึ้น

เปปเปอร์ดื่มน้ำแล้วตอบกลับ: “ตอนเที่ยงน่ะ”

“งั้นคุณตื่นตั้งนานแล้ว ยังไม่ปลุกฉันอีก?” มายมิ้นท์เสียงดัง

เปปเปอร์กระพริบตาอย่างใสซื่อ “เพราะผมอยากให้คุณนอนนานอีกหน่อย ที่เมื่อคืนทำให้คุณต้องเหนื่อย อีกอย่าง ต่อให้ผมปลุกคุณตอนนั้น คุณจะไปทำงานได้เหรอ?”

พูดๆแล้ว สายตาของเขาก็เคลื่อนลงมา ตกอยู่ที่บางตำแหน่งบนร่างกายเธอ

มายมิ้นท์หน้าแดงขึ้นมาทันที ดันหน้าเขาออกไป “มองอะไรของคุณ?”

เหมือนอย่างที่เขาพูดนั่นแหละ ถ้าตอนนั้นเขาปลุกเธอตื่น เธอก็จนปัญญาที่จะไปทำงานจริงๆ

ตอนนี้ยังเดินไม่ไหวเลย ตอนเที่ยงคงยิ่งเดินไม่ได้แน่ๆ

หากไปตรวจงานตกแต่งด้วยสภาพนี้ คงขายหน้าแย่

“ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างวันนี้ เมื่อคืนฉันคง......”

“วางใจเถอะ ไม่ทำให้งานของคุณล่าช้าหรอก” จู่ๆเปปเปอร์ก็พูดแทรกขึ้นมา

ทำเป็นเล่นไป เขาจะยอมให้เธอเสียใจกับเหตุการณ์เมื่อคืนได้ยังไงล่ะ

“ห๊ะ? คุณว่าอะไรนะ ไม่ทำให้งานของฉันล่าช้างั้นเหรอ?” ใจที่ว้าวุ่นของมายมิ้นท์ สงบลงได้อย่างฉับพลัน

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย “เมื่อเช้า ผมให้เหมันตร์โทรไปลางานให้คุณแล้ว ดังนั้นเลขาของคุณควรรู้อยู่แล้วว่าต้องทำยังไง ในเมื่อเธอไม่ได้โทรหาคุณ นั่นก็แสดงว่า เธอจัดการเรียบร้อยแล้ว”

ได้ฟังคำพูดของฝ่ายชาย มายมิ้นท์จึงมองต่ำลง รู้สึกว่าน่าจะเป็นไปได้

แต่เพื่อเตรียมรับมือกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด เธอยังตัดสินใจที่จะถามสักหน่อยดีกว่า

เปปเปอร์อ่านความคิดของเธอออก จึงเป็นฝ่ายยืนขึ้น หามือถือของเธอมาให้

เดิมทีมายมิ้นท์คิดจะโทรหาเลขาซินดี้เพื่อถามตารางงานที่จัดเอาไว้แล้วของวันนี้ แต่แค่เปิดมือถือ ก็เห็นข้อความที่เลขาซินดี้ส่งมาให้เมื่อเช้า

ในข้อความเป็นตารางงานที่จัดเอาไว้ใหม่ หลังจากที่วันนี้เธอไม่ได้ไปทำงานพอดี

หลังจากเห็นกำหนดการตรวจสอบการตกแต่งโรงงาน ที่เลขาซินดี้จัดเอาไว้ใหม่ในวันพรุ่งนี้ รวมไปถึงบริษัทตกแต่งด้านนั้นด้วย เธอถึงสบายใจลงได้ เป่าปากคลายกังวลออกมา