รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 752

หรือว่า ยังมียาคุมกำเนิดจริงๆ?

นึกถึงตรงนี้ ใจของมายมิ้นท์สั่นเล็กน้อย สายตาที่เฉียบคมราวกับมีด จับจ้องอยู่ที่ถุง อยากดูว่าในถุง ยังเหลือยาอะไรอยู่กันแน่

เปปเปอร์ยังคงไม่สังเกตเห็นความหม่นหมองของมายมิ้นท์ และแน่นอนว่า สาเหตุหลักคือเธอแสดงออกมาไม่ชัดเจน

ในทันที เปปเปอร์ก็หยิบยาที่เหลืออยู่ในถุงออกมา มีสำลีก้าน มีผ้าพันแผล ยังมีทิงเจอร์ไอโอดีนกับแอลกอฮอล์ด้วย เป็นสิ่งของสำหรับฆ่าเชื้อล้างแผลทั้งหมด

นอกจากพวกนี้ ก็ไม่มีอย่างอื่นแล้ว

มายมิ้นท์บิดถุงกระดาษอย่างไม่เชื่อ แต่ในถุงกระดาษยังคงว่างเปล่าเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเหลืออยู่แล้ว นี่ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะเป่าปากคลายกังวล

เปปเปอร์เห็นท่าทีสบายใจของเธอ จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย “มีอะไรเหรอ?”

“ไม่มีอะไร” มายมิ้นท์ยิ้มส่ายหน้า ในเวลาเดียวกันในใจกลับเสียใจและรู้สึกผิด

เป็นเธอเองที่เอาความคิดเลวร้ายไปยัดเยียดให้คนดีๆอย่างเขา ไม่นึกเลยว่าจะคิดว่าเขาเตรียมยาคุมกำเนิดไว้ให้เธอ

“ขอโทษนะ” จู่ๆมายมิ้นท์ก็พูดขอโทษเปปเปอร์ออกมา

เปปเปอร์เลิ่กคิ้วเล็กน้อย “อยู่ดีๆ ทำไมถึงขอโทษล่ะ?”

มายมิ้นท์ยิ้ม แล้วพูดออกไปตรงๆ “ฉันคิดว่า ยาที่คุณให้คนไปซื้อมา เป็นยาคุมน่ะ ก็เลย......”

ประโยคท้าย เธอไม่ได้พูด แต่เข้าใจได้ว่าคืออะไร

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากบางๆขึ้นมา “คุณคิดว่า ผมจะให้คุณกินยาพวกนั้นน่ะเหรอ?”

มายมิ้นท์ฟังออกถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด “นี่คุณก็โทษฉันไม่ได้นะ ใครให้คุณซื้อยาตอนนี้ล่ะ ฉันก็ต้องคิดไปทางนั้นสิ”

“คุณนี่นะ!” เปปเปอร์อดไม่ได้ที่จะจิ้มไปที่หน้าผากของเธอ “คุณจะไม่เชื่อใจผมหน่อยหรือไง? ผมน่ะอยากให้คุณรีบๆท้องจะแย่แล้ว อย่างนี้เราจะได้ไปจดทะเบียนกันเลย ดังนั้นจะให้คุณกินของพวกนั้นได้ยังไง อีกอย่างของพวกนั้นมันไม่ดีต่อร่างกายคุณนะ ถ้าทำอย่างนั้นแสดงว่าผมคงเสียสติไปแล้วน่ะสิ”

มายมิ้นท์มองเขา แล้วดึงๆแขนเสื้อเขา “ขอโทษ ฉันยอมรับผิดแล้ว อันดับแรกเลย ฉันไม่รู้ว่าคุณคิดยังไงเรื่องมีลูก มีความเห็นยังไง ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะขี้ระแวงไปหน่อย ตอนนี้รู้ความคิดของคุณแล้ว ฉันจะไม่คิดมากอีกแล้ว”

หน้าผากของเปปเปอร์ผ่อนคลายลง แล้วยื่นมือออกไปโอบเธอเข้ามาในอ้อมอก “ผมก็ควรจะขอโทษคุณเหมือนกัน เป็นผมเองที่ไม่ได้บอกความต้องการของตัวเองให้ชัดเจนตั้งแต่แรก ถึงทำให้คุณคิดมาก ขอโทษนะ”

มายมิ้นท์ส่ายหัว “ไม่เป็นไรหรอก เราก็ผิดกันทั้งคู่ งั้นครั้งนี้ ก็เสมอกันเป็นไง?”

เธอกำลังมองเขา

เปปเปอร์เห็นเธอยิ้มออกแล้ว “ถ้าผมไม่ตกลง คุณก็คงไม่พอใจสินะ?”

“แน่นอน” มายมิ้นท์เชิดๆคาง

เปปเปอร์กัดไปที่คางของเธอเบาๆ “ก็ได้ เพื่อให้คุณพอใจ งั้นเราก็เสมอกัน”

มายมิ้นท์ลูบๆคางที่โดนเขากัด “ทำอะไรของคุณเนี่ย”

เธอถลึงตาใส่เขา

เปปเปอร์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี แล้วอุ้มเธอขึ้นมา

มายมิ้นท์จึงตกใจ รีบกอดคอเขาไว้

เปปเปอร์อุ้มเธอเดินไปทางห้องนอน

มาถึงที่ห้อง เปปเปอร์จึงวางมายมิ้นท์ลงบนเตียง แล้วสายตาก็ตกไปอยู่ที่หลอดยาในมือของเธอ “อยากให้ผมช่วยคุณทาไหม?”

มายมิ้นท์หน้าแดงขึ้นมาทันที พูดขึ้นอย่างขุ่นเคือง: “ใครอยากให้คุณช่วย ฉันทำเองได้”

พูดเป็นเล่นไปได้ ที่ตรงนั้น จะให้เขาทาได้ไง

ถึงเมื่อคืนพวกเขาจะมีกิจกรรมที่แนบชิดกันสุดๆ ตรงนั้นก็โดนเขาเห็นแล้ว แต่เมื่อวานคือเมื่อวาน ตอนนี้คือตอนนี้ ตอนนี้จะไม่ให้เขาเห็น ไม่ให้เขาแตะอีกแล้ว

หากเขาทนไม่ไหว อาการป่าเถื่อนกำเริบ คนที่เสียเปรียบก็คือเธออยู่ดีไม่ใช่เหรอ?

เปปเปอร์รู้ว่ามายมิ้นท์ต้องปฏิเสธอยู่แล้ว ที่เขาถามอย่างนั้น แค่อยากจะหยอกเธอเฉยๆ

“ก็ได้ งั้นคุณจัดการเองนะ ผมออกไปก่อน” พูดแล้ว เปปเปอร์จัดเสื้อยับๆจากที่อุ้มเธอเมื่อกี้ กำลังจะเดินออกไปจากห้อง

แต่จู่ๆ มายมิ้นท์กลับเรียกเขาเอาไว้ “เดี๋ยวก่อน”

เปปเปอร์จึงหยุดฝีเท้า หันกลับไปมองเธอ “มีอะไรเหรอ?”

มายมิ้นท์ตบๆที่ตำแหน่งข้างกาย “คุณมานอนคว่ำตรงนี้”

เปปเปอร์เลิ่กคิ้ว แล้วอมยิ้มขึ้นมา “ทำไม อยากทำอะไรผมเหรอ?”