รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 765

“ผมพูดเอง!” เปปเปอร์พยักหน้า

มายมิ้นท์ถึงได้ยิ้มเล็กน้อย อารมณ์ดีขึ้นเต็มที่แล้ว “นี่ค่อยคุยกันได้หน่อย แล้วคุณล่ะเป็นยังไง?”

“ห๊ะ?” เปปเปอร์ถามออกมาด้วยความสงสัย “ผมเป็นอะไร?”

“พวกนั้นที่หลังคุณ......” มายมิ้นท์ฝืนยิ้มออกมาอย่างเคอะเขิน “ฉันพูดถึง รอยข่วนพวกนั้นที่หลังคุณ......”

ในที่สุดเปปเปอร์ก็เข้าใจสักทีว่าเธอต้องการจะถามอะไร ตอนที่เธอยังถามไม่ทันจบ ก็ขยับริมฝีปากเบาๆ ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ปกปิดความเบิกบานใจเลยสักนิด “ก็ดีขึ้นบ้างแล้ว”

“งั้นก็ดี” มายมิ้นท์เป่าปากคลายกังวลเล็กน้อย แล้วพูดต่อ “งั้นคุณไม่อยากรู้ สถานการณ์ตอนนี้ของคุณเหรอ? ตั้งแต่หลังจากที่คุณฟื้นขึ้นมา คุณไม่เห็นถามฉันถึงสถานการณ์ตอนนี้ของคุณเลย”

“แน่นอนว่าไม่ถาม” เปปเปอร์แสร้งพยักหน้าอย่างจริงจัง

มายมิ้นท์จึงตีไปที่หน้าอกของเขาด้วยความโมโห “อะไรของคุณ ที่ฉันพูดอย่างนี้ เพราะอยากให้คุณเป็นฝ่ายถามถึงสถานการณ์ของคุณในตอนนี้ว่าเป็นยังไงกันแน่ คุณเกิดอุบัติเหตุรถชนนะ นี่จะไม่ใส่ใจว่าสุขภาพของตัวเองเป็นยังไงจริงๆเหรอ?”

ท้ายที่สุดเขากลับทำตัวเฉยๆ ไม่ถามสักคำ เหมือนเขาไม่ได้เกิดอุบัติเหตุอย่างนั้นแหละ

เปปเปอร์จับมือของเธอที่อยู่บนหน้าอกเขาเอาไว้ หัวเราะเบาๆ “อย่าโมโหสิ ที่ผมไม่ถาม เพราะผมพอจะเดาได้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร ถ้าผมเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ หลังจากที่คุณเห็นผมฟื้นขึ้นมา คงไม่แค่ประหลาดใจในตอนแรก แล้วภายหลังก็สงบนิ่งสุดๆได้หรอก ดังนั้นผมจึงมั่นใจมากว่าตัวเองเดาถูก ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ผมพูดถูกไหม?”

เขาคว้ามือของเธอออกมาจากในผ้าห่ม วางไว้ข้างริมฝีปากแล้วจูบไปที่มือของเธอ

มายมิ้นท์ฮึดฮัดออกมา “ก็ได้ ถือว่าคุณเดาถูกแล้ว คุณไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ ผู้ช่วยเหมันตร์ บอกว่า เพราะหลังหัวของคุณโดนกระแทก ถึงได้หมดสติไป พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”

“อย่างนี้เอง” เปปเปอร์เชิดๆคาง แสดงให้รู้ว่าเข้าใจแล้ว แต่แววตากลับแสดงความรู้สึกอื่นออกมาชั่วครู่

เหตุผลนี้ เหมันตร์จงใจพูดออกมาหลอกเธอสินะ

ถึงยังไงตัวเขาเองก็รู้อยู่แล้ว ก่อนที่เขาจะหมดสติไป มันเจ็บหัวใจขนาดไหน

แน่นอนว่า หลังหัวก็เจ็บจริงๆ แต่ความเจ็บนั้น ไม่ได้เป็นสาเหตุที่ทำให้หมดสติอย่างไม่มีข้อสงสัยเลย

ดังนั้นสาเหตุที่ทำให้เขาหมดสติ ก็ต้องเป็นหัวใจอยู่แล้ว

แต่เขาเคยกำชับเอาไว้ว่า ห้ามบอกเรื่องหัวใจของเขาให้มายมิ้นท์รู้ งั้นก็ไม่ต้องสงสัยที่ผู้ช่วย เหมันตร์ทำได้เพียงหาเหตุผลอื่นมาโกหกมายมิ้นท์แทน

ประจวบกับที่หลังหัวของเขาก็โดนกระแทกจริงๆ มันจึงกลายเป็นคำอธิบายถึงสาเหตุที่เขาหมดสติได้ดีที่สุด

รวมถึงท่าทีของมายมิ้นท์ ก็ดูไม่ได้สงสัยอะไร ปักใจเชื่อในเหตุผลนั้นไปแล้ว

นี่จึงทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเป่าปากคลายกังวล

กำลังคิดๆอยู่ จู่ๆเปปเปอร์ก็รู้สึกว่าบนใบหน้ามีบางอย่างเพิ่มขึ้นมา

จึงลู่สายตามองลงไป ที่แท้มายมิ้นท์นี่เองที่ลุกขึ้นมานั่ง กำลังใช้สองมือบีบใบหน้าเขาไว้แน่น ทั้งยังมองเขาด้วยสายตาเคร่งขรึมอีก “เปปเปอร์ คุณรู้ไหม ตอนค่ำที่ฉันได้ยินผู้ช่วยเหมันตร์บอกว่าคุณเกิดอุบัติเหตุรถชน ฉันกลัวขนาดไหน? ฉันตกใจจนสติหลุด แทบเป็นลมไปแล้ว แต่เพื่อไม่ให้หมดสติไป เพื่อจะได้รู้ว่ารถชนหนักขนาดไหนกันแน่ ฉันจึงต้องออกแรงหยิกต้นขาของตัวเองเอาไว้ ใช้ความเจ็บปวดมากระตุ้นตัวเอง ฉัน......”

“อะไรนะ?” เธอยังพูดไม่ทันจบ สีหน้าของเปปเปอร์ก็บึ้งตึง แล้วลุกขึ้นมานั่งทันที “คุณหยิกขาของตัวเองงั้นเหรอ?”

มายมิ้นท์กะพริบๆตา “ฉันต้องหยิกตัวเอง เพื่อประคองให้ตัวเองมีสติและใจเย็นๆน่ะ”

“ใครให้คุณทำกับตัวเองขนาดนี้ห๊ะ?” เปปเปอร์มองเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้มงวด

มายมิ้นท์จึงเบิกตาโพลง “ที่ฉันทำก็เพราะคุณนะ ไม่นึกเลยว่าคุณจะมาดุฉันอีก”

ตอนนี้ ในใจของเธอจึงค่อนข้างน้อยใจ

เปปเปอร์ก็รู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของตนเองค่อนข้างแข็งกร้าวไปแล้ว จึงท่าทีอ่อนลง “ขอโทษนะ ผมไม่ได้ดุคุณ ผมแค่เป็นห่วงคุณ หยิกตัวเองแล้วคุณไม่เจ็บเหรอ?”

มายมิ้นท์คำรามออกมา “คุณคิดว่าไง? แต่เพื่อประคองสติเอาไว้ ไม่ให้ตัวเองเป็นลมไปจริงๆ ฉันจึงทำได้เพียงเท่านี้ ใครให้คุณอยู่ดีๆก็ออกไปเกิดเหตุรถชนล่ะ เรื่องพวกนี้คุณเป็นคนทำทั้งหมดนั่นแหละ ถ้าคุณไม่เกิดอุบัติเหตุรถชน ฉันจะหยิกตัวเองไหม ท้ายที่สุดคุณไม่ได้เป็นอะไรด้วยซ้ำ แต่กลับมาตำหนิว่าฉันทำไม่ถูกอีก”

เปปเปอร์เม้มปาก ไม่พูดไม่จา

เพราะคนที่ผิดที่สุด ก็คือเขาจริงๆ