รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 766

“จริง!” ชายหนุ่มพยักหน้า

“ถือว่าคุณเชื่อฟังดี” มายมิ้นท์ถึงได้ยอมปล่อยเขาไป

เปปเปอร์จึงหัวเราะเบาๆ

แต่จู่ๆมายมิ้นท์ก็นึกถึงอะไรขึ้นมา แววตาแปลกไปเล็กน้อย แล้วมองเขาเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ใช่สิ คุณไม่อยากรู้ ข่าวคราวของผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้คุณเกิดอุบัติเหตุรถชนเหรอ?”

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “ทำไมผมต้องอยากรู้ข่าวคราวของเธอล่ะ?”

“แน่นอนว่าเพราะเธอก็คือหนึ่งในตัวละครหลักของเรื่องนี้น่ะสิ” มายมิ้นท์จ้องเขา

หางคิ้วของเปปเปอร์กระตุกเล็กน้อย ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

เหมือนเธอ กำลังจะคิดบัญชีอะไรบางอย่างเลย

“ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร ให้เหมันตร์ไปจัดการก็พอ” เปปเปอร์ขยับริมฝีปากบางๆพูดอย่างไม่ใส่ใจ: “ควรชดใช้ก็ชดใช้ ควรดำเนินการทางกฎหมายก็ดำเนินการทางกฎหมาย”

อีกฝ่ายเป็นแค่คนที่ฝ่าไฟแดงคนหนึ่ง

เขาคงไม่แก้แค้นเธออย่างโหดเหี้ยมเหมือนจัดการศัตรูหรอก แต่เขาก็คงไม่ใจดีจนถึงขั้นไม่ต้องชดใช้อะไรเลยเช่นกัน

“พูดน่ะพูดได้ แต่ฉันคิดว่าเรื่องนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์จัดการไม่ได้หรอก” มายมิ้นท์พูดด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า

เปปเปอร์ยิ่งขมวดคิ้วแน่น “หมายความว่าไง?”

มายมิ้นท์ก็ไม่ปิดบัง มองเขาอย่างขมขื่นแล้วตอบกลับไป: “ความหมายคือ ผู้หญิงคนนั้นหลงรักคุณตั้งแต่ที่ชนกันแล้วน่ะสิ”

“อะไรนะ?” เปปเปอร์ตกตะลึง

มายมิ้นท์ค้อนขวับ แล้วดึงหูของเขา ตะโกนเสียงดัง: “ฉันบอกว่า ผู้หญิงคนนั้นตกหลุมรักคุณเข้าแล้ว เป็นไง ดีใจมากใช่ไหมล่ะ?”

เปปเปอร์งุนงงไปหมดแล้ว สักพักถึงได้สติกลับมา ชักมุมปากเล็กน้อย “นี่มันอะไรกับอะไรน่ะ?”

“เรื่องจริงนะ” มายมิ้นท์เบ้ปาก “ผู้หญิงคนนั้นชอบคุณเข้าแล้ว”

เห็นหญิงสาวสีหน้าไม่ดี เปปเปอร์จึงยื่นมือไปบีบหน้าเธอเบาๆ “พอเลย อย่าพูดมั่วซั่ว คุณคิดว่าตอนนั้นผมเห็นอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง ถึงให้เหมันตร์หักพวงมาลัยไม่ชนเข้าไป ก็เลยรู้สึกว่าเป็นเพราะผมแสดงความอ่อนโยนต่อผู้หญิง ดังนั้นถึงจงใจพูดอย่างนี้ เพื่อถามหยั่งเชิงผมใช่ไหม?”

มายมิ้นท์ทั้งโมโหทั้งขำกับคำพูดของเขา “ใครจะหยั่งเชิงคุณ ฉันไม่ได้เป็นคนว่างขนาดนั้นนะ ที่ฉันพูดน่ะเป็นเรื่องจริงนะ ผู้หญิงคนนั้นชอบคุณจริงๆ”

น้ำเสียงของเธอประชดประชัน แต่ความจริงจังในนั้น กลับไม่ปกปิดเอาไว้สักนิด

เปปเปอร์สีหน้าเคร่งขรึม รู้สึกได้แล้วว่าเธอไม่ได้ล้อเล่นจริงๆ ตอนนี้จึงเม้มริมฝีปากบางๆจนกลายเป็นเส้นตรง “ผู้หญิงคนนั้น......”

เขายังพูดไม่ทันจบ มายมิ้นท์ก็พูดต่อ: “มันก็สมควรแล้วแหละ คุณเก่งรอบด้านเงินทองมากมายทั้งยังหล่ออีก ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่คิดอะไรกับคุณสิถึงจะแปลก คุณก็ควรจะสงสัยในเสน่ห์ของตนเองสักหน่อยไหม คุณเปปเปอร์?”

แค่คำว่าคุณเปปเปอร์ ก็ทำให้เปปเปอร์หัวเราะออกมาเบาๆทันที มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง “เสน่ห์ของผม จะแสดงออกมาให้คุณเห็นคนเดียวเท่านั้น”

มายมิ้นท์ยิ้มเยาะ “ผีสิถึงจะเชื่อคุณ ถ้าเสน่ห์ของคุณแสดงให้ฉันเห็นแค่คนเดียวจริงๆ งั้นเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนั้น? เกิดอะไรขึ้นกับดารามาย? เกิดอะไรขึ้นกับบรรดาคุณหนูผู้ร่ำรวยในแวดวงสังคมพวกนั้น? ไหนจะคนที่ตะโกนเรียกคุณว่าสามีบนอินเทอร์เน็ตพวกนั้นอีก คุณบอกฉันมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น?”

“......” เปปเปอร์เงียบ ไม่พูดไม่จา จนกระทั่งผ่านไปสักพัก เขาถึงได้ขยับริมฝีปากบางๆ พูดออกมาประโยคหนึ่ง “นั่นน่าจะเพราะพวกเธอตาบอดมั้ง”

“พรืด!” มายมิ้นท์คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดอย่างนี้ จึงหัวเราะออกมาทันที

เปปเปอร์เห็นเธอหัวเราะอย่างเบิกบานเช่นนี้ ก็รู้ว่าในใจของเธอคงไม่โกรธแล้ว ถึงผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ

หนึ่งนาทีผ่านไป ในที่สุดมายมิ้นท์ก็หยุดหัวเราะ เช็ดน้ำตาที่หางตากำลังมองเขา “ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคุณจะใช้เหตุผลที่เหน็บแนมตัวเองเช่นนี้มาอธิบายเสน่ห์ของคุณ แต่ฉันก็ขำมาก คราวนี้ให้อภัยคุณก็ได้”

เปปเปอร์ก็หัวเราะออกมา “งั้นก็ต้องขอบคุณราชินีผู้ยิ่งใหญ่แล้ว”