รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 77

มายมิ้นท์กับเปปเปอร์เงยหน้ามองตามไป ทามทอยกำลังควงกุญแจรถเดินเข้าไป

เปปเปอร์หรี่ตา มองทามทอย แล้วก็มองผู้หญิงข้างกายอีกครั้ง ทั้งยังขมวดคิ้วขึ้น

ทำไมเธอต้องให้ทามทอยมารับเธอด้วย

ระหว่างพวกเขา ความสัมพันธ์ดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

ทามทอยเห็นเปปเปอร์ ก็ค่อนข้างประหลาดใจ “เปปเปอร์ ทำไมนายก็อยู่ที่นี่ด้วย แล้วยังนั่งอยู่กับประธานมายมิ้นท์อีก พวกนายสองคนคงไม่ได้กำลังเดทกันใช่ไหม?”

เขากำลังครุ่นคิดแล้วชี้ไปที่ทั้งสองคน

มายมิ้นท์เอาถุงน้ำแข็งวางไว้ข้างๆ มองค้อนใส่เขา “พูดเหลวไหล ฉันมาคุยงานที่นี่ แล้วบังเอิญเจอกับประธานเปปเปอร์ก็เท่านั้น”

“งั้นเหรอ?” ทามทอยลูบๆคางด้วยใบหน้าที่ไม่เชื่อ

เปปเปอร์ไม่พูดไม่จา แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ทามทอยเห็นเขาเป็นอย่างนี้ถึงได้เชื่อ เบ้ปากด้วยความเบื่อหน่าย ครั้นแล้วเขาก็เห็นข้อเท้าที่บวมเปล่งของมายมิ้นท์ จึงตะลึงงันไปเลย “ประธานมายมิ้นท์ นี่เท้าคุณเป็นอะไรไป?”

“เคล็ดน่ะสิ” มายมิ้นท์สวมรองเท้าแล้ว ตอบกลับไปอย่างสบายๆ

ทามทอยส่งเสียงออกมาเล็กน้อย “นี่เคล็ดสาหัสอยู่นะ จะบาดเจ็บไปถึงกระดูกหรือเปล่า?”

“งั้นภารกิจต่อไปของนาย ก็คือไปส่งฉันที่โรงพยาบาล” มายมิ้นท์เงยหน้ามองเขา

ทามทอยแสดงท่าทีของผู้ใต้บังคับบัญชาออกมา “รับทราบครับเจ้านาย!”

มายมิ้นท์ก็เข้าถึงบทบาท ยื่นมือออกไปทางเขา “งั้นนายจะอืดอาดทำอะไรอยู่ ยังไม่มาประคองฉันอีก”

“ได้ครับ!”

ทามทอยก้าวเข้าไปใกล้ๆ ประคองมายมิ้นท์ขึ้นมาจากบนโซฟา

เปปเปอร์หน้าตาเคร่งขรึม สายตาเย็นชากำลังมองปฏิกิริยาของทั้งสองคน ริมฝีปากบางๆค่อยๆเม้มแสดงความเย็นยะเยือกออกมาเล็กน้อย

โดยเฉพาะตอนที่เห็นทามทอยเอามือข้างหนึ่งโอบเอวมายมิ้นท์ บรรยากาศรอบๆกายเขาจึงเย็นยะเยือกมากขึ้นจนเพียงพอที่จะทำให้คนรอบๆข้างกลายเป็นน้ำแข็ง

แต่มายมิ้นท์กับทามทอยไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเปปเปอร์เลย

ข้อเท้าข้างที่เคล็ดของมายมิ้นท์ เหยียบลงบนพื้นไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าเหยียบลงไปก็จะเจ็บ จะมีอารมณ์สนใจอย่างอื่นได้ที่ไหนกัน

ส่วนทามทอยกำลังประคองเธออย่างตั้งใจ เธอจะได้ไม่ล้มลงไปเพราะยืนได้ไม่มั่นคง ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจอย่างอื่นเช่นกัน

ทั้งสองคนถึงกับไม่ได้บอกลาด้วยซ้ำ ก็เดินออกไปนอกโรงแรมเลย

แววตาที่อึมครึมของเปปเปอร์กำลังมองร่างของทั้งสองคนที่เดินออกไป บนใบหน้าที่เย็นชาไม่ได้แสดงความรู้สึกออกมาสักนิด ทำให้คนที่ได้เห็นมองไม่ออกว่ารู้สึกอะไรอยู่

“ไปตรวจสอบทีว่าลิฟต์ตัวนั้นเป็นอุบัติเหตุหรือมีคนทำขึ้น” เปปเปอร์ยืนขึ้น กำชับด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

หลายปีนี้ ด้วยความก้าวหน้าของบริษัทตระกูลนวบดินทร์ บริษัทตระกูลนวบดินทร์ได้แย่งชิงผลประโยชน์ของบริษัทบางแห่งไปจริงๆ

คนของบริษัทพวกนั้น อาจจะลงมือจัดการเขาก็ได้

“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ที่อยู่ข้างๆขานรับ แล้วไปตรวจสอบทันที

เขาตรวจสอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “ประธานเปปเปอร์ครับ ตรวจสอบชัดเจนแล้ว เป็นอุบัติเหตุครับ ลิฟต์ตัวนั้นพบว่ามีปัญหาตั้งแต่เช้าแล้ว แต่คนที่รับผิดชอบของโรงแรมกลับไม่งดให้บริการ ทั้งยังไม่แจ้งให้ช่างเข้ามาซ่อมแซม จึงเกิดสถานการณ์ที่พวกเราเจอเมื่อกี้น่ะครับ”

พูดถึงตรงนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็รู้สึกเสียวสันหลัง

ดีที่พวกเขาโชคดี สุดท้ายแล้วลิฟต์ตัวนั้นยังลงมาถึงชั้นหนึ่งได้อย่างปลอดภัย

ไม่งั้นผลที่ตามมาคงไม่กล้าจินตนาการจริงๆ

“เฮอะไม่ได้งดให้บริการ” เปปเปอร์กำหมัดแน่นด้วยสีหน้าแย่สุดๆ “แจ้งสำนักงานบุคคล ให้เปลี่ยนคนรับผิดชอบโรงแรมใหม่ แล้วก็รีบซ่อมแซมลิฟต์ที่งดให้บริการเดี๋ยวนี้”

“เข้าใจแล้วครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า

แววตาของเปปเปอร์เป็นประกายออกมาชั่วครู่ “แล้วก็ ไปตรวจสอบว่าระหว่างมายมิ้นท์กับทามทอยเกิดอะไรขึ้น”

ถึงแต่ก่อนทั้งสองคนจะรู้จักกันอยู่แล้ว แต่ความสัมพันธ์กลับธรรมดาๆ แทบไม่ได้แตกต่างจากคนแปลกหน้าเลย

แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว ทั้งยังหยอกเย้ากันอีก ถ้าบอกว่าระหว่างทั้งสองคนไม่มีอะไร เขาไม่เชื่อเด็ดขาด

ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นความเจ็บปวดที่ปรากฏในแววตาของเปปเปอร์เพียงชั่วครู่ ก็เข้าใจแล้วว่าประธานเปปเปอร์คงจะหึงคุณมายมิ้นท์กับคุณทามทอยซะแล้ว