รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 770

พัดชาจะฟังไม่ออกได้อย่างไรว่าผู้ช่วยเหมันตร์กำลังขู่เธอ โกรธจนตัวสั่น แต่ไม่มีวิธีอื่น

ตอนนี้เธอเสียเปรียบเป็นอย่างมาก ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

คิดพลาง พัดชากำมือ สูดหายใจ พยายามทำให้ตัวเองใจเย็น พูดตอบอย่างฝืนๆ ว่า “ฉัน......ฉันเข้าใจแล้ว”

ขอโทษมายมิ้นท์ต่อหน้าทุกคน พร้อมด้วยเหตุผลที่ขอโทษ เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

แต่เธอสามารถปกปิดหน้าตาตัวเองตอนไลฟ์ ให้ชาวเน็ตสืบไม่ได้ว่าเป็นเธอ

เมื่อเป็นเช่นนี้ ชาวเน็ตพวกนั้นก็ทำร้ายเธอไม่ได้แล้ว

อีกทั้งพวกเขาไม่ได้บอกว่าเธอจะปิดบังใบหน้าไม่ได้ ไม่ใช่หรือไง

แน่นอนว่า ไม่นับว่าเธออาศัยช่องโหว่!

คิดถึงตรงนี้ สีหน้าพัดชาดีขึ้นมาไม่น้อย

ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เขาดันแว่นขึ้น แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “รู้ก็ดีแล้ว งั้นเธอก็หาเวลาจัดการเองแล้วกัน แต่ฉันหวังว่ายิ่งเร็วยิ่งดี เธอว่าไง”

“ได้” พัดชาก้มหน้า ปกปิดความร้ายกาจในแววตา แล้วตอบด้วยเสียงเบา ในน้ำเสียงแอบแฝงด้วยเสียงสะอื้น

ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นเธอร้องไห้ ไม่ได้พูดอะไร นอกจากขมวดคิ้ว

เพราะกำลังจะเจอความรุนแรงบนอินเทอร์เน็ต กลัวจนร้องไห้ เป็นเรื่องปกติ

“งั้นโอเค ฉันไปละ เธอก็กลับไปเถอะ ส่วนเรื่องชดเชยให้ประธานเปปเปอร์ ไว้ฉันจะส่งคนไปหาเธอ เธอให้ค่าชดเชยกับคนนั้นก็พอ ต่อไปไม่ต้องมาให้เราเห็นหน้าอีก”

พูดจบ ผู้ช่วยเหมันตร์กำลังจะไป

ทันใดนั้น มือถือในกระเป๋าเขาสั่นหนึ่งครั้ง

ผู้ช่วยเหมันตร์ชะงักฝีเท้า เอามือถือออกมาดู ใบหน้าฉายแววประหลาด แววตาที่มองพัดชาแอบเปลี่ยนไป

พัดชาสังเกตเห็นแววตาเขาเปลี่ยนไป แววตาเธอวูบไหว ถามอย่างสงสัยว่า “ผู้ช่วยเหมันตร์ เป็นอะไรไป หน้าฉันมีอะไรหรือเปล่า”

ผู้ช่วยเหมันตร์เก็บมือถือ สะกดกลั้นความตกใจ กลับมาเป็นปกติ แล้วตอบอย่างราบเรียบว่า “หน้าเธอไม่มีอะไรสกปรกติดอยู่หรอก แต่มีข่าวดี ประธานเปปเปอร์ไม่ให้เธอบอกเหตุผลที่ขอโทษแล้ว แค่ให้เธอขอโทษคุณมายมิ้นท์ต่อหน้าทุกคนก็พอ”

เมื่อได้ยิน พัดชาแปลกใจครู่หนึ่ง จากนั้นความยินดีปรากฏขึ้นบนใบหน้า “จริงเหรอ ผู้ช่วยเหมันตร์ พูดจริงเหรอ ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม”

เธอรีบจับแขนเขา

เพราะตื่นเต้นเกินไป แรงบนมือเธอจึงเยอะมาก

แขนผู้ช่วยเหมันตร์โดนเธอหยิกจนรู้สึกเจ็บ อดสูดปากไม่ได้ “ปล่อยนะ!”

เสียงเขาสั่นไปหมดแล้ว

เพราะมันเจ็บจริงๆ ถึงเขาจะไม่ได้สวมเสื้อบาง แต่เขารู้สึกเหมือนเล็บของเธอ จิกผ้าบนแขนจนทะลุ และจิกลงมาบนเนื้อเขา

ด้วยเหตุนี้ เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ใช้แรงเยอะแค่ไหน ลงมือโหดร้ายแค่ไหน

พัดชาเห็นผู้ช่วยเหมันตร์เจ็บจนหน้าบิดเบี้ยว นัยน์ตาฉายแววสะใจ และรีบเก็บงำไว้ ทำเป็นตื่นตระหนก เหมือนเพิ่งรู้ตัว เธอรีบเอามือออก พูดด้วยเสียงตกใจ “ขอโทษค่ะๆ ขอโทษจริงๆ ผู้ช่วยเหมันตร์ ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

ผู้ช่วยเหมันตร์มองแขนเสื้อตัวเอง ที่โดนจับจนเป็นรอยเล็บ แล้วแสยะยิ้มในใจ

ไม่เป็นไรงั้นเหรอ

ขนาดผ้ายังโดนจับจนเป็นรอยเล็บ รู้เลยว่าแขนเขาต้องแดงแน่ๆ

ผู้ช่วยเหมันตร์จับแขนที่เจ็บ มองผู้หญิงที่ทำอะไรไม่ถูก ยืนน้ำตาคลอเบ้าอยู่ตรงหน้า พูดอย่างเย็นชาว่า “เธอจงใจหรือเปล่า”

“อะไรนะ” พัดชาอึ้งไป เหมือนไม่เข้าใจที่เขาจะสื่อ

ผู้ช่วยเหมันตร์หรี่ตาลงมองเธอ “ฉันบอกว่าเธอจงใจหยิกฉันหรือเปล่า”

พัดชาเบิกตาโต “เป็นไปได้ยังไง!”

เธอรีบโบกมือพัลวัน “ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผู้ช่วยเหมันตร์ ฉันเปล่าจริงๆ คุณเชื่อฉันสิ ฉันแค่ดีใจ ตื่นเต้นจนขาดการยับยั้งชั่งใจ อีกอย่าง ทำไมฉันต้องจงใจทำด้วยล่ะ”