รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 769

เห็นเปปเปอร์เม้มปาก เธอยกมือขึ้นมาประคองหน้าเขาเบาๆ “เอาเถอะ ไม่ต้องขมวดคิ้วแล้ว ฉันไม่ได้รู้สึกไม่ได้รับความยุติธรรมจริงๆ แค่นายอยู่ข้างฉันตลอด รู้ว่าฉันไม่ได้รับความยุติธรรม เข้าใจความรู้สึกฉัน ฉันก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว”

เปปเปอร์มองแววตาจริงจังของเธอ ถอนหายใจ “แต่ผมรู้สึกว่าคุณไม่ได้รับความยุติธรรม”

“ในเมื่อนายคิดว่าฉันไม่ได้รับความยุติธรรม งั้นต่อไปนายชดเชยให้ในส่วนอื่นก็ได้ ส่วนเรื่องพัดชา ทำตามที่ฉันบอกเถอะ อย่าทำให้ถึงแก่ชีวิต เพราะเธอไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นอกจากข่มขู่ยั่วยุฉันเท่านั้น” มายมิ้นท์เอ่ยขึ้น

เปปเปอร์เห็นเธอเน้นย้ำอีกครั้ง จึงต้องปล่อยไป “ได้ ผมจะให้เหมันตร์จัดการ”

พูดจบ เขาเอื้อมไปหยิบมือถือที่หัวเตียง แล้วส่งข้อความ

ด้านนอกห้องคนไข้ ตอนนี้ผู้ช่วยเหมันตร์กำลังเผชิญหน้ากับพัดชา

พัดชาเห็นผู้ช่วยเหมันตร์ออกมาคนเดียว ไม่มีคนอื่น แววตาสลดลง จากนั้นเอียงหัวเล็กน้อย มองไปด้านหลังเขา เหมือนจะมองคนด้านใน

ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นการกระทำของเธอ จึงปิดประตูห้องคนไข้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “เธอทำอะไรน่ะ”

แววตาพัดชาวูบไหว ละสายตามายิ้ม แล้วตอบว่า “เปล่า”

ผู้ช่วยเหมันตร์ส่งเสียงหึ “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังมองอะไร”

อยากมองประธานเปปเปอร์ไม่ใช่หรือไง

เขาไม่ยอมให้เธอได้ทำหรอก

พัดชาขบมุมปาก ทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของผู้ช่วยเหมันตร์ ทัดผมข้างหูแล้วถามว่า “ผู้ช่วยเหมันตร์ คุณเปปเปอร์ดีขึ้นหรือยัง”

“ต้องขอบคุณเธอนะ เดิมทีประธานเปปเปอร์ควรตื่นขึ้นมาบนเตียงคุณมายมิ้นท์ แต่ตอนนี้ต้องตื่นขึ้นมาบนเตียงคนไข้” ผู้ช่วยเหมันตร์พูดแบบมีเลศนัย

เมื่อได้ยินว่า ‘ควรตื่นขึ้นมาบนเตียงคุณมายมิ้นท์’ สีหน้าพัดชาไม่สู้ดี แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว กลับมามีรอยยิ้มอบอุ่น แต่ตอนนี้แววตาเต็มไปด้วยความตกใจ “ผู้ช่วยเหมันตร์ คุณหมายความว่า คุณเปปเปอร์ฟื้นแล้วเหรอ”

ผู้ช่วยเหมันตร์ส่งเสียงหึ ไม่ได้ตอบ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เห็นได้ชัดว่าฟื้นแล้ว

พัดชาพนมมือ “ดีจังเลย ดีจริงๆ คุณเปปเปอร์ฟื้นสักที ผู้ช่วยเหมันตร์ให้ฉันเข้าไปเจอคุณเปปเปอร์ได้ไหม”

เมื่อได้ยิน ผู้ช่วยเหมันตร์มีท่าทีหวาดระแวงทันที รีบไปยืนขวางหน้าประตูห้องคนไข้ “เธอจะเจอประธานเปปเปอร์เหรอ”

“ใช่” พัดชาเห็นท่าทางของเขา โมโหในใจ แต่ไม่เผยออกมาทางสีหน้า หลังถอนหายใจ พูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิดว่า “เป็นเพราะฉัน ทำให้ผู้ช่วยเหมันตร์กับคุณเปปเปอร์เกิดเรื่อง ดังนั้นฉันเลยอยากเจอคุณเปปเปอร์ เพื่อขอโทษเขาด้วยตัวเอง จากนั้น......”

“จากนั้นอยู่ดูแลประธานเปปเปอร์เหรอ” แววตาผู้ช่วยเหมันตร์เย็นชา

พัดชาหน้าแดง “เพราะฉันทำให้คุณเปปเปอร์เป็นแบบนี้ ฉันมีหน้าที่ต้องดูแลเขา จนกว่าเขาจะแข็งแรง”

“เหอะ” ผู้ช่วยเหมันตร์แสยะยิ้มอย่างไม่เกรงใจ “คุณพัดชา ฉันขอเตือนให้ทิ้งความคิดนี้ไปซะ เมื่อคืนเธอพูดแบบนั้นกับคุณมายมิ้นท์ ทำให้คุณมายมิ้นท์ไม่สบายใจมากแล้ว อีกทั้งในใจประธานเปปเปอร์ มีคุณมายมิ้นท์เพียงคนเดียว เธอคิดว่าประธานเปปเปอร์จะให้เธออยู่เหรอ ยิ่งไปกว่านั้น ประธานเปปเปอร์ไม่ได้ขาดคนดูแล และไม่ชอบให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้เขา ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องดูแลประธานเปปเปอร์ อีกทั้งเรารู้ว่า การที่เธอดูแลประธานเปปเปอร์แค่โกหก แท้จริงแล้ว อยากใกล้เขาเพราะผลประโยชน์ใช่ไหม”

พัดชาโดนเขาพูดใส่จนหน้าแดงบ้างซีดบ้าง เหมือนจานสีอย่างไรอย่างนั้น ก้มหน้าอย่างกระอักกระอ่วน “ฉันเปล่านะ ฉันไม่......”

“พอแล้ว!” ผู้ช่วยเหมันตร์กลอกตามองบน “ใครจะสนว่าใช่หรือไม่ สรุปว่า เธอไม่จำเป็นต้องดูแลประธานเปปเปอร์ ส่วนเธอ ทางที่ดีเก็บความคิดในใจเอาไว้ดีกว่า ประธานเปปเปอร์มีแฟนแล้ว เขารักแฟนมาก ทั้งชีวิตคงมีแฟนแค่คนเดียว ไม่ชอบผู้หญิงคนไหนอีก ยิ่งไปกว่านั้น คนอย่างเธอไม่ได้อยู่โลกเดียวกับประธานเปปเปอร์ ดังนั้นใช้โอกาสตอนยังไม่สาย หยุดซะเถอะ ไม่งั้นสุดท้าย คนที่สูญเสียคือตัวเธอเอง”

พัดชากัดริมฝีปากล่าง ไม่ได้พูดอะไร เหมือนโดนคำพูดเขาทำร้าย

ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นท่าทีของเธอ ก็ไม่ได้ใจอ่อน มองนาฬิกาบนข้อมือ แล้วพูดอีกว่า “เอาเถอะ พูดกับเธอมากขนาดนี้ ควรเข้าเรื่องได้แล้ว คุณมายมิ้นท์บอกเรื่องที่เธอคุยเมื่อคืนกับประธานเปปเปอร์แล้ว ประธานเปปเปอร์รู้ว่าเธอรังแกคนรักของเขา รู้สึกไม่พอใจเธอมาก ดังนั้นประธานเปปเปอร์......”

“คุณเปปเปอร์จะคิดบัญชีฉันแทนคุณมายมิ้นท์ใช่ไหม” มือสองข้างที่วางอยู่บนขากำแน่น

ผู้ช่วยเหมันตร์ปรายตายมอง รู้ถึงความหวาดหวั่นในใจเธอ แต่ก็ไม่สงสารเธอ พูดอย่างราบเรียบว่า “เมื่อคืนเธอทำให้ประธานเปปเปอร์เกิดอุบัติเหตุ ประธานเห็นแก่ที่เธอไม่ได้ตั้งใจ จึงกะว่าจะไม่ถือสาเอาความเรื่องเมื่อคืน แค่จะให้เธอทำตามขั้นตอน ชดเชยอย่างที่ควรชดเชย ถ้าไม่ยอมชดเชย จะใช้กฎหมายทันที”