รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 776

มายมิ้นท์เห็นแล้วตลก “รู้แล้วว่านายรวย แต่ถึงมีเงิน ก็ไม่ควรให้พวกถือหุ้นนั่นฟรีๆ นี่ไม่ใช่เงินส่วนแบ่งของผู้ถือหุ้นสักหน่อย ถ้านายใช้เงินตัวเอง ไปช่วยพวกเขา ดันแต่จะทำให้พวกเขาเกิดความกระหายมากขึ้น ต่อไปมีเรื่องอะไรก็ไม่จริงจัง เพราะพวกเขาคิดว่านายจะช่วยพวกเขา ไม่ให้พวกเขาขาดทุน”

เปปเปอร์ยกมือไปแตะจมูกเธอ “ผมรู้แล้ว แต่คุณคิดว่าผมเป็นพวกที่ให้พวกเขาเอาเปรียบได้ฟรีๆ เหรอ ถ้าพวกเขาเอาเปรียบผมได้ นั่นคงเป็นฝันกลางวัน”

มายมิ้นท์พยักหน้า “ก็ถูก”

“โอเค ไปเถอะ” เปปเปอร์จับมือเธอแน่น “ผมพาคุณไปส่งที่ห้องทำงาน คุณวางใจเถอะ ไม่เสียเวลาประชุมหรอก ถึงประชุมสำคัญ แต่เสียเวลาสักนิดหน่อยได้อยู่แล้ว”

มายมิ้นท์รู้ว่าเขาอยากไปส่งเธอ ไม่งั้นคงไม่เอาแต่จะไปส่ง ขนาดเธอปฏิเสธแล้ว

ดังนั้น เธอจึงไม่ให้เขาเสียน้ำใจ พยักหน้าตอบรับ “ในเมื่อนายพูดขนาดนี้แล้ว งั้นก็ได้”

นิ้วโป้งเปปเปอร์ถูไปมาบนหลังมือเธอ จูงมือเธอเดินไปยังห้องทำงาน

มาถึงหน้าประตูห้องทำงานประธาน ผู้ช่วยเหมันตร์ก้าวขึ้นมาอย่างรู้งาน เปิดประตูให้ทั้งสองคน

เปปเปอร์จูงมือมายมิ้นท์เข้าไป ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่ได้เข้าไป แต่หันหลังไปที่ห้องชงชาข้างๆ

ในห้องทำงาน เปปเปอร์ปล่อยมือมายมิ้นท์ ชี้ไปที่โซฟา “คุณรอผมกลับมาที่นี่ ดูทีวี เล่นเกมก็ได้ ถ้าไม่อยากดูทีวี หรือเล่นเกม ชั้นหนังสือหลังโต๊ะทำงาน มีหนังสืออยู่เยอะแยะ แต่ถ้าไม่อยากอ่าน ไปนอนในห้องพักของผมก็ได้ การประชุมนี้คงไม่เสร็จใน 1-2 ชั่วโมง รออย่างเดียวคงเบื่อแย่ สู้นอนดีกว่า”

เขาพูดพลางชี้ไปทางห้องพักผ่อน

มายมิ้นท์หันไปมอง แล้วพยักหน้า “รู้แล้ว นายวางใจ แล้วไปประชุมเถอะ ฉันโตแล้ว หาอะไรแก้เบื่อให้ตัวเองได้อยู่แล้ว นายจัดการให้ฉันละเอียดแบบนี้ ทำให้ฉันคิดว่าตัวเองเป็นเด็ก หรือไม่ก็แขกคนหนึ่ง ฉันต้องทำตามที่นายบอก ทำอย่างอื่นไม่ได้”

ได้ยินเธอพูดว่าแขก เปปเปอร์ขมวดคิ้วทันที “คุณไม่ใช่แขก คุณเป็นคนรักของผม ที่ของผม ก็เหมือนที่ของคุณ ดังนั้นคุณทำตามที่ตัวเองอยากทำได้ตามใจชอบ ต่อไปผมไม่จัดการแล้ว”

“พอได้อยู่ อย่างน้อยก็มีอิสระมาก” มายมิ้นท์บิดขี้เกียจแล้วเอ่ยขึ้น

เปปเปอร์หัวเราะเบาๆ ขณะที่กำลังจะพูด ประตูห้องทำงานเปิดออกอีกครั้ง ผู้ช่วยเหมันตร์ยกถาดเข้ามา มีชาแดงวางอยู่ในนั้นหนึ่งกา และมูสเค้กเรดเวลเวทสุดประณีตหนึ่งชิ้น

“ประธานเปปเปอร์ ผมไปชงชาแดงกับเอาขนมหวานมาให้คุณมายมิ้นท์ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์เดินมาข้างหน้าทั้งสองคน แล้วพูดกับเปปเปอร์

เปปเปอร์พยักหน้าอย่างพอใจ “ฉันกำลังจะสั่งให้นายไปชงชา แต่นายรู้งานดีมาก ไม่เลว”

เมื่อได้ยินคำชมของเขา ผู้ช่วยเหมันตร์ยิ้ม “เป็นหน้าที่ครับ อีกอย่างของพวกนี้ เดิมทีคุณเตรียมไว้ให้คุณมายมิ้นท์อยู่แล้ว”

“เตรียมไว้ให้ฉันงั้นเหรอ” มายมิ้นท์ชี้ตัวเองอย่างตกใจ

“ใช่ครับคุณมายมิ้นท์” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าตอบ

มายมิ้นท์มองถาดในมือเขา แล้วมองเปปเปอร์ “ฉันตัดสินใจมาที่นี่กะทันหัน บนรถฉันก็ไม่เห็นนายให้คนเตรียมของพวกนี้ แล้วนายเตรียมไว้ก่อนล่วงหน้าได้ยังไง”

ของพวกนี้ต้องเตรียมไว้ก่อนล่วงหน้า

เพราะผู้ช่วยเหมันตร์กลับมาพร้อมพวกเขา พวกเขาเพิ่งเข้ามาในห้องทำงาน ต่อมาผู้ช่วยเหมันตร์ก็ยกชาแดงกับขนมเค้กเข้ามา

ดังนั้นไม่ใช่เตรียมไว้ล่วงหน้าเหรอ

เพราะถ้าซื้อทันที ไม่มีทางเร็วถึงขนาดนี้

สิ่งสำคัญไปกว่านั้น เปปเปอร์ก็ไม่ชอบดื่มชาแดง ไม่ชอบทานของหวาน

เปปเปอร์เหมือนจะอายเล็กน้อย กระแอมเบาๆ หนึ่งครั้ง แล้วตอบว่า “ก่อนหน้านี้นานมากแล้ว ผมให้เหมันตร์เตรียมไว้ตลอด”