รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 779

เอกสารเหรอ

มายมิ้นท์สีหน้าเคร่งขรึม รู้ทันทีว่าเป็นขโมยทางธุรกิจ ฉวยโอกาสตอนเปปเปอร์ไม่อยู่ แอบเข้ามาขโมยเอกสารในห้องทำงานเปปเปอร์

อีกทั้งประธานหิรัญ ที่คนคนนี้พูดออกมา......

มายมิ้นท์ขมวดคิ้วคิด นึกขึ้นได้ว่ามีครั้งหนึ่ง เปปเปอร์โทรหาผู้ช่วยเหมันตร์ เคยพูดถึงคนคนนี้

พูดว่าคนคนนี้เป็นผู้ถือหุ้นเก่าแก่ของนวบดินทร์กรุ๊ป อยู่ตั้งแต่นวบดินทร์กรุ๊ป ยังไม่ยิ่งใหญ่ แต่คนคนนี้ไม่ยอมเป็นแค่ผู้ถือหุ้น ที่ได้เงินโดยไม่ต้องสนอะไร อยากเป็นผู้ถือหุ้นที่มีอำนาจในมือ สามารถข่มขู่เปปเปอร์ได้

ดังนั้นตอนเปปเปอร์โทรหาผู้ช่วยเหมันตร์ครั้งนั้น สีหน้าไม่สู้ดีมาก เพราะประธานหิรัญลอบกัดเขา ถึงการลอบกัด ไม่ได้ทำร้ายเปปเปอร์หนักหนาอะไร แต่กลับเพียงพอที่ทำให้เปปเปอร์ขยะแขยง

เธอเป็นแฟนเปปเปอร์ แน่นอนว่าไม่มีทางรู้สึกดีกับคนที่เป็นศัตรูกับเปปเปอร์

ประธานหิรัญ ที่ออกจากปากขโมยคนนี้ น่าจะเป็นคนที่เปปเปอร์พูดถึง ในโทรศัพท์วันนั้นแน่นอน

ในเมื่อเจอกับเธอแล้ว เธอต้องช่วยเปปเปอร์สิ

มายมิ้นท์มองมือถือในมือ เม้มปากแดง

คนด้านนอกยังคงค้นหาต่อไป จนเกิดเสียงดังกุกกัก

มายมิ้นท์ไม่กล้าออกไป กลัวว่าคนนั้นจะเห็นว่า ในห้องทำงานมีคนอยู่ จากนั้นจะฆ่าคนปิดปาก อะไรทำนองนั้น

เธอไม่ได้คิดจริงจังเกินไป แต่ทางด้านธุรกิจ มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริง แถมยังไม่น้อยด้วย เพราะเงิน เพราะตำแหน่ง เพราะอำนาจ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้

ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ห้ามออกไปเด็ดขาด!

มายมิ้นท์กำมือถือแน่น ยืนเงียบๆ หลังประตูห้องน้ำ พยายามไม่ให้ตัวเองขยับ ไม่ส่งเสียงออกมา เพื่อไม่ให้คนข้างนอกจับได้

ไม่รู้ผ่านไปนานขนาดไหน สุดท้ายเหมือนคนนั้น หาของที่ต้องการไม่เจอ หลังจากด่าว่าเปปเปอร์เจ้าเล่ห์เพทุบาย ก็เงียบไปทันที

เขาน่าจะออกไปแล้ว เมื่อกี้เธอได้ยินเสียงปิดประตูด้วย

คิดพลาง มายมิ้นท์สูดหายใจลึก เซฟบันทึกเสียงเอาไว้ จากนั้นบิดลูกบิดประตูเบาๆ

เธอไม่ได้เปิดประตูออกไปทันที แต่แง้มประตูไว้ แล้วแอบมองไปด้านนอก หลังแน่ใจแล้วว่าด้านนอกไม่มีคน จึงโล่งใจมาก และเปิดประตูออกไป

มายมิ้นท์เดินพลาง ตบหน้าอกที่ใจเต้นแรงเบาๆ เดินไปล็อกประตูห้องทำงานเปปเปอร์ และเปิดวีแชท เตรียมจะบอกเรื่องเมื่อกี้ให้เปปเปอร์รู้

เพราะเรื่องแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องเล็ก ต้องรีบบอกเร็วๆ ขืนรอให้เขาประชุมเสร็จ เธอลืมขึ้นมา จะทำอย่างไร

มายมิ้นท์พิมพ์เรื่องนี้โดยละเอียด ส่งไปให้เปปเปอร์ จากนั้นนั่งบนโซฟา สงบสติอารมณ์เมื่อครู่

“ฟู่ว......” มายมิ้นท์หยิบกระดาษทิชชูซับหน้า

ฟ้าล่วงรู้ เมื่อกี้เธอกลัวและเครียดขนาดไหน อย่าว่าแต่เหงื่อแตกเต็มหน้าผาก ด้านหลังก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

เธอรู้มาตลอดว่า ธุรกิจเหมือนสงคราม ในบริษัทหนึ่ง มีคนไม่ดีเต็มไปหมด เทนเดอร์กรุ๊ปยังเคยมีช่วงที่ปลาเน่าตัวเดียวเหม็นทั้งข้องเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างนวบดินทร์กรุ๊ป คนไม่ดีเยอะเข้าไปอีก

แต่ไม่คิดไม่ฝันว่า ตัวเองมาถึงก็เจอเข้าให้แล้ว

อันที่จริงเหตุการณ์เมื่อกี้ อันตรายมาก เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง เพราะกลัวโดนจับได้

ยังดีที่สุดท้ายคนนั้น เอาแต่หาบริเวณที่ทำงานของเปปเปอร์ ไม่ได้มาหาห้องอื่น ไม่งั้นเธอซวยแน่

นวดหว่างคิ้ว มายมิ้นท์มองมือถือ ที่ตัวเองวางไว้บนโต๊ะชา

หน้าจอดำสนิท ไม่มีการตอบกลับจากเปปเปอร์ เธอก็ไม่รีบเช่นกัน

ตอนนี้เปปเปอร์กำลังประชุมอยู่ ไม่แน่มือถืออาจไม่อยู่กับตัว เลยไม่เห็นข้อความของเธอ รอให้เขากลับจากประชุมเสร็จ ค่อยคุยกันก็ไม่สาย เพราะเธอส่งข้อความไปแล้ว ไม่กลัวว่าจะลืมอีก

อีกด้านหนึ่ง ในห้องประชุมนวบดินทร์กรุ๊ป

เปปเปอร์ยืนอยู่ข้างหน้า หน้าจอขนาดใหญ่ ในมือถือพอยเตอร์ กำลังบรรยายให้คนด้านล่าง เกี่ยวกับจุดที่ต้องปรับปรุงในการวางแผน

ขณะที่เขากำลังบรรยายถึงจุดสำคัญ จู่ๆ มีเสียงสั่นดังขึ้น