รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 787

ถึงว่าล่ะ เธอถึงได้โดนเขาทำให้จิตใจหวั่นไหวขึ้นมาอีกครั้งได้ คนที่สามารถเข้าใจความชอบอย่างหนึ่งของเธอได้ขนาดนี้ และที่สำคัญยังแอบไปพยายามมาขนาดนี้ ได้ทำการเตรียมการมามากมายแบบนี้ แค่ความตั้งใจนี้ ก็มากพอที่จะทำให้เธอหวั่นไหวได้แล้ว

เกรงว่าคงจะไม่ใช่แค่เธอเท่านั้น ผู้หญิงทุกคนก็คงจะเป็นมั้ง

แล้วผู้หญิงก็เป็นคนที่เห็นแก่ความรู้สึกอยู่แล้ว มีผู้ชายมาคิดเผื่อตัวเองอยู่แบบนี้ และแอบทำอะไรเพื่อตัวเองอยู่เงียบ ๆ แบบนี้ แล้วหัวใจดวงนี้ จะไม่สั่นไหวได้ยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่ว่าผู้ชายทุกคนจะสามารถทำได้อย่างเปปเปอร์ได้นะ

มีผู้ชายมากมาย ที่ปากเอาแต่พูดว่ารักคนคนหนึ่งที่สุด แต่ความจริงแล้ว กลับไม่ค่อยทำอะไรเพื่อคนที่รักเลย แค่ไม่คิดว่ายุ่งยากก็ดีมากแล้ว

แต่เปปเปอร์ที่มีสถานะที่สูงส่งขนาดนี้อยู่ตรงนี้ กลับยอมพยายามทำเพื่อเธอได้ขนาดนี้ แล้วเธอจะไม่หวั่นไหวได้ยังไงกัน

คิดแล้ว มายมิ้นท์ก็ก้มหน้าลงไปยิ้มทีหนึ่ง จากนั้นก็ตักเนื้อปูขึ้นมาช้อนหนึ่ง แล้วยื่นไปทางเปปเปอร์ “อ้าปาก”

เปปเปอร์อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นพอตั้งสติกลับมาได้ ก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยแล้วมองไปที่เธอ “ทำไม อยากป้อนผมเหรอ?”

“อืม ค่ะ” มายมิ้นท์พยักหน้าขึ้น “นี่มันก็ชัดเจนมากอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

เปปเปอร์ยิ้มให้ทีหนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมือไปขวางช้อนไว้ “ไม่ต้องหรอก นี่เป็นปูที่ผมตั้งใจแกะให้คุณ คุณกินเองเถอะ”

“ไม่เอาค่ะ” มายมิ้นท์ขมวดคิ้วขึ้นมา แล้วพูดขึ้นอย่างไม่ชอบใจ “ฉันรู้ว่านี่เป็นปูที่คุณตั้งใจแกะให้ฉัน แต่คุณให้ฉันแล้วมันก็เป็นของฉัน ดังนั้นถ้าฉันจะให้คุณกิน คุณก็ต้องกินค่ะ ก็เหมือนกับเนื้อปูอันนี้ ที่คุณให้ฉันมา ก็ไม่อยากให้ฉันปฏิเสธเหมือนกันไม่ไหมคะ? ถ้าฉันปฏิเสธเลย ในใจคุณก็คงจะไม่ชอบใจ และในขณะเดียวกัน ถ้าคุณปฏิเสธฉัน ฉันก็จะไม่ชอบใจเหมือนกัน แล้วที่สำคัญนี่เป็นเนื้อปูที่คุณแกะ แล้วเปลือกปูมันก็แข็งซะขนาดนั้น จะต้องแกะจนมือรู้สึกไม่สบายแน่ ถ้าคุณไม่ยอมกินเองสักคำ แล้วมันจะไปมีความหมายอะไรละคะ เพราะฉะนั้นอ้าปากค่ะ รีบ ๆ กินเข้าไป ไม่งั้นฉันจะโกรธแล้วนะคะ!”

เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความข่มขู่

เปปเปอร์จ้องมองใบหน้าของมายมิ้นท์ที่มีท่าทีอย่างกับว่าคุณห้ามปฏิเสธนะ แล้วก็หัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้าขึ้น “ได้ ผมไม่ปฏิเสธก็ได้”

ที่พูดมามันก็จริง ถ้าเธอปฏิเสธ เขาก็จะต้องไม่ชอบใจ

งั้นแน่นอนว่า พอเขาปฏิเสธ เธอก็คงจะไม่ชอบใจเหมือนกัน

ดังนั้น ก็ยอมรับเถอะ

นี่ก็เป็นความตั้งใจอย่างหนึ่งของเธอ เป็นหลักฐานที่เธอนึกถึงเขา

พอคิดได้แบบนี้ เปปเปอร์ก็ก้มหน้าลงแล้วค่อย ๆ เอียงไปด้านหน้า แล้วอ้าเรียวปากบางออกเล็กน้อย แล้วก็กินเนื้อปูในช้อนไป

พอมายมิ้นท์เห็นแบบนี้แล้ว ถึงได้ชักมือกลับมาอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็ถามขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “รสชาติเป็นยังไงบ้างคะ?”

“ดีมากเลย” เปปเปอร์กลืนเนื้อปูลงไปแล้วก็พยักหน้าขึ้นมา “กินผ่านมือคุณ ก็ยิ่งดีเข้าไปอีก”

มายมิ้นท์คิดไม่ถึงว่าในเวลาแบบนี้ อยู่ ๆ เขาจะพูดคำลามกออกมาได้ บนใบหน้าก็แดงระเรื่อขึ้นมาทันที “ไปเลย”

เปปเปอร์หัวเราะไปอย่างอารมณ์ดี

อาหารมื้อนี้ กินไปประมาณเกือบชั่วโมงถึงได้สิ้นสุด

เปปเปอร์เรียกเลขาเข้ามาเก็บโต๊ะออกไป

เลขากระทำงานอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานก็เก็บโต๊ะจนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ออกไปเลย โดยไม่เสียเวลาอยู่ที่นี่สักวินาทีเดียว

สำหรับสิ่งนี้นั้น เปปเปอร์รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก จากนั้นก็มองไปที่หญิงสาวที่อยู่บนโซฟา

ตอนนี้มายมิ้นท์กำลังกินอิ่มหนำสำราญแล้วก็นอนอยู่บนโซฟา ทั้งตัวดูอ่อนปวกเปียก ดูขี้เกียจไปทั้งตัว และไม่อยากจะลุกขึ้นเลยสักนิด นอนขดตัวอยู่ตรงนั้น อย่างกับแมวที่นอนตากแดดยามบ่ายอยู่เสมอยังไงอย่างงั้น ดูน่ารักมาก

เปปเปอร์ดึงมือเธอขึ้นมา “เพิ่งกินข้าวเสร็จ อย่านอนเลย ลุกขึ้นมาเดินสักหน่อยเถอะ”

“ไม่อยากลุกค่ะ” มายมิ้นท์นอนอยู่บนโซฟาไปยอมขยับ ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมลุกขึ้น เธอลืมตาแอปริคอทที่สวยงามจ้องมองเขาไปอยู่อย่างงั้น “คุณอย่ามาดึงฉันเลยนะคะ ฉันไม่อยากลุก ให้ฉันนอนสักพักเถอะนะคะ ขอร้องล่ะ”

พูดแล้ว เธอก็กะพริบตาให้เขาอย่างอ้อนวอน จากนั้นก็จะชักมือกลับมาจากมือเขา

พอเปปเปอร์เห็นเธอเป็นแบบนี้ ในใจก็อ่อนยวบลงทันที แล้วปล่อยมือออกอัตโนมัติเลย

พอปล่อยมือแล้ว มายมิ้นท์ก็รีบกอดหมอนข้างใบหนึ่งไว้ แล้วเปลี่ยนเป็นท่าทางที่สามารถนอนได้สบายขึ้น

พอเปปเปอร์เห็นเธอเป็นแบบนี้ ดวงตาดำก็อึ้งไปเล็กน้อย แล้วถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองโดนความน่ารักของเธอทำให้ลุ่มหลงไปซะแล้ว แล้วก็ปล่อยมือไปไม่ดึงเธอลุกขึ้นมาแล้วจริง ๆ!

นี่มัน……

อยู่ ๆ เปปเปอร์ก็ตกเข้าไปอยู่ในความเงียบและสงสัยในตัวเองไปอย่างลึกซึ้งขึ้นมา