รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 797

“โอเคครับ เดี๋ยวผมจะให้คนเตรียมไว้ให้พร้อม พอถึงเวลาที่ประธานใหญ่ภพโกรธขึ้นมา ก็จะเอาไปให้เขาเลย” ผู้ช่วยเหมันตร์ยิ้มแล้วก็พูดขึ้นมา

เปปเปอร์ตอบอืมไปคำหนึ่ง “นายไปตัดสินใจเองก็พอแล้ว”

ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็เก็บรอยยิ้มขึ้นมา และขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ประธานเปปเปอร์ครับ ถึงแม้ว่าประธานใหญ่ภพปฏิเสธที่จะซื้อหุ้นในมือของธนู แต่ว่าก็ธนูไม่ได้จะขายให้พวกเรา เขาบอกว่า ถึงเขาจะเอาหุ้นเข้าคุกไปด้วย ก็ไม่มีทางขายให้พวกเราง่าย ๆ นี่ครับ”

พูดมาถึงตรงนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็มองไปที่เปปเปอร์ “ประธานเปปเปอร์ครับ คุณกะว่าจะทำยังไงครับ?”

“ไม่ให้พวกเราง่าย ๆ เหรอ?” เปปเปอร์ไขว้ขาทั้งคู่เข้าหากัน ใบหน้าทั้งหน้าซ่อนอยู่ใสนเงามืด ทำให้คนมองปฏิกิริยาบนใบหน้าและอารมณ์ไม่ออก แต่รอยยิ้มเยือกเย็นที่เขาคลี่ยิ้มออกมา เหมือนกับสามารถทำให้เดาออกได้ว่า สภาพจิตใจของเขาในตอนนี้นั้นแย่มาก กำลังกล้ำกลืนไฟโกรธอยู่

“เขานึกว่า หุ้นที่ฉันจดจ้องไว้ เขาไม่ขายให้ฉัน ฉันก็จะไม่มีทางได้มาเหรอ?”

เปปเปอร์กำหมัดแน่นขึ้นมาทันที “ในทางกลับกัน ฉันจะทำให้เขายอมขายหุ้นให้กับฉันด้วยความเต็มใจเลย”

“ประธานเปปเปอร์ คุณมีวิธีเหรอครับ?” ผู้ช่วยเหมันตร์ก็รีบหันหน้ามา

เปปเปอร์เงยหน้าขึ้นมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเฉยเมยขึ้นว่า “ฉันจำได้ว่า ลูกชายของเขาชอบเล่นการพนันใช่ไหม?”

“ใช่ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าขึ้น “แต่ว่าก่อนหน้านี้โดนธนูตีไปอย่างแรงรอบหนึ่งและโดนขังไว้ในบ้านแล้ว ก็ไม่ค่อยไปเล่นแล้ว ที่สำคัญคือไม่มีเงินครับ”

เปปเปอร์เหอะไปคำหนึ่ง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็หาคนไปดึงดูดลูกชายคนโตของเขาสักหน่อย ฉันจะให้ลูกชายของเขาเข้าสู่นรกแห่งการพนันที่ลึกซึ้งนี่สักหน่อย แล้วก็ให้เสียจนไม่มีอะไรเหลือเลย พอถึงตอนนั้น นายก็หาตัวธนูที่คุก เขาจะต้องยอมเซ็นหนังสือโอนหุ้นด้วยความเต็มใจแน่ ในเมื่อเขามีลูกชายแค่เดียว ไม่มีทางที่จะทนดูอยู่เฉย ๆ นั่งมองลูกชายตัวเองโดนจัดการไปหรอก เขาจะต้องคิดหาวิธีชดใช้หนี้ให้ลูกชายแน่”

อย่าหาว่าเขาลงมือโหด ที่ลากคนในบ้านธนูเข้ามาซวยไปด้วย

ใครใช้ให้ตัวธนูเองที่โดดออกมาหาเรื่องภายใต้ความอดทนของเขาไม่หยุดหย่อน คอยยั่วยุขีดจำกัดของเขาล่ะ

แล้วอีกอย่าง ถ้าเกิดว่าวันนี้เขาเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป ธนูก็ไม่มีทางที่จะปล่อยเขาไปง่าย ๆ เหมือนกัน

ยิ่งไปกว่านั้น ในวงการธุรกิจ ผู้ที่ชนะก็จะได้เป็นราชา ฝีมือโหดเหี้ยม ก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ?

ผลปรากฏว่า ผู้ช่วยเหมันตร์เองก็ไม่ได้รู้สึกว่าความคิดนี้ของเปปเปอร์ ไม่ได้มีปัญหาอะไร แล้วก็พยักหน้ารับอย่างไม่ลังเลสักนิด “รู้แล้วครับประธานเปปเปอร์ เดี๋ยวผมจะไปจัดแจงเอง นอกเหนือจากนี้ ยังมีอีกเรื่องหนึ่งครับ”

“พูดมา” เปปเปอร์เอาโทรศัพท์ออกมาหมุนบนฝ่ามือเล็กน้อย จากนั้นก็กดเปิดหน้าสว่างขึ้นมา

เขากะว่าจะดูเวลาสักหน่อย แต่คิดไม่ถึงว่า บนหน้าจอจะข้อความที่ไม่ได้อ่านสองข้อความ เป็นข้อความที่มายมิ้นท์ส่งมาทั้งนั้นเลย

นี่ทำให้ใบหน้าที่เคร่งขรึมเย็นชาของเปปเปอร์ ค่อย ๆ อ่อนโยนขึ้นมามาก

จากนั้น เขาก็รีบกดเปิดข้อความออก อยากจะดูว่ามายมิ้นท์ส่งอะไรมาบ้าง

ข้อความแรก มายมิ้นท์ส่งมาบอกขอบคุณที่เขาให้คนส่งอาหารเช้ามาให้ ข้อความที่สอง กลับบอกว่า เธอได้ตุ๋นซุปให้เขา แล้วให้คนเอามาส่งที่บริษัทตระกูลนวบดินทร์ให้

เวลาที่ส่งมาคือเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วนี่เอง

ระยะทางที่รถยนต์จากเทนเดอร์กรุ๊ปมาที่บริษัทตระกูลนวบดินทร์ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่า งั้นก็แปลว่า ในเวลานี้ซุปยังส่งมาไม่ถึงน่ะซิ

ถ้าเขากลับไปตอนนี้ คาดว่าคงจะสามารถไปทันได้รับซุปที่มายมิ้นท์ให้คนส่งมาให้เองกับมือแน่

“ออกรถ!” เปปเปอร์พลิกมือเก็บโทรศัพท์ไป จากนั้นก็ออกคำสั่งขึ้นมาทันที

ตอนแรกผู้ช่วยเหมันตร์ยังเรียบเรียงอยู่ว่าจะพูดอะไรบ้าง อยู่ ๆ ก็ได้เขาบอกว่าให้ออกรถ แล้วก็ตกใจจนสะดุ้งขึ้นมาทีหนึ่ง และสำลักน้ำลายไปเลยทีหนึ่ง พอไอไปหลายคำแล้ว ถึงได้ถามขึ้นมาด้วยใบหน้าอดกลั้นจนแดงก่ำว่า “ประธานเปปเปอร์ครับ เกิดเรื่องด่วนอะไรขึ้นมาหรือเปล่าครับ?”

เปปเปอร์ตอบอืมไปคำหนึ่ง จากนั้นก็ไม่ได้อยากจะพูดว่าเกิดเรื่องด่วนอะไรขึ้นมา

เมื่อไม่มีทางเลือก ผู้ช่วยเหมันตร์จึงได้แต่ต้องหุบปากไป และขับรถออกไป

พอรถขับออกจากโรงงานแล้ว อยู่ ๆ เปปเปอร์ถึงได้ถามขึ้นเรื่องเมื่อกี้ขึ้นมา “เมื่อกี้นายบอกว่า ยังมีเรื่องอีกอย่างเหรอ เป็นเรื่องอะไร?”

“……” มุมปากของผู้ช่วยเหมันตร์กระตุกเล็กน้อย

เขาก็นึกว่าประธานเปปเปอร์ลืมไปแล้วซะอีก

ผู้ช่วยเหมันตร์เอามือข้างหนึ่งออกมาดึงเนกไทเล็กน้อย แล้วถึงได้กระแอมไอทีหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรครับ คือทนายที่ผมส่งไปเจรจาเรื่องค่าเสียหายกับ พัดชาได้กลับมาเมื่อช่วงสายแล้วครับ และบอกว่าค่าเสียหายได้เจรจาเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ”

“อ๋อ?” เปปเปอร์เงยหน้าขึ้นมามองกระจกมองหลังไปทีหนึ่ง แล้วสบตาเข้ากับผู้ช่วยเหมันตร์ “เจรจาไปเท่าไหร่?”

“ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องค่ารักษาพยาบาลและค่าพักฟื้นระหว่างการรักษาของประธานเปปเปอร์เลย แค่บอกค่าซ่อมรถไปสามแสน พัดชาคนนั้นก็ตอบตกลงอย่างไม่ลังเล แล้วก็โอนมาให้ตอนนั้นเลยครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบกลับมา