รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 80

ทามทอยคาดเข็มขัดไปด้วย แล้วก็ยิ้มตอบกลับไป: “ไม่มีอะไร แค่เล่าเรื่องน่ากลัวให้เธอฟังเรื่องหนึ่ง”

“ฉันดูโง่มากใช่ไหม?” มายมิ้นท์มองเขาอย่างหมดคำพูด

ทามทอยสตาร์ทรถ สีหน้าจำใจ “ ฉันพูดเรื่องจริงนะ เธอไม่เชื่อฉันจะทำอะไรได้!”

“น่าเบื่อ!” มายมิ้นท์ค้อนขวับแล้วหันกลับมา

จู่ๆทามทอยก็หันไปมองเธออย่างรวดเร็ว “ประธานมายมิ้นท์ จู่ๆฉันก็รู้สึกว่า เธอกับคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์หน้าตาค่อนข้างเหมือนกันนะ”

“ห๊ะ?” มายมิ้นท์งุนงง “ฉันเหมือนเธองั้นเหรอ?”

“ใช่”

“จะเป็นไปได้ยังไง!” มายมิ้นท์ส่ายหน้า “อย่ามาล้อเล่น”

“ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันจริงจังนะ โครงหน้ากับดวงตาของเธอ เหมือนเธอมากจริงๆ” ทามทอยพยักหน้าอย่างจริงจัง

แล้วเขาก็พูดเพิ่มเติม “แทบจะเหมือนกันเป๊ะเลย ถ้าบอกว่าพวกเธอเป็นแม่ลูกกันใครๆก็เชื่อทั้งนั้นแหละ”

มายมิ้นท์แน่ใจแล้วว่า ทามทอยไม่ได้ล้อเล่นจริงๆ จึงตะลึงงันไปชั่วครู่

แต่อย่างรวดเร็ว เธอก็กลับมาสงบนิ่ง โบกๆมือ “เหมือนก็เหมือนสิ บนโลกนี้คนที่หน้าเหมือนกันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี ไม่มีอะไรน่าแปลกซะหน่อย”

“ก็จริง” ทามทอยตอบรับ

ทั้งสองคนไม่ได้เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ ทิ้งไว้ข้างหลังอย่างรวดเร็ว

มายมิ้นท์ลดกระจกลง ยอมให้ลมหนาวปะทะเข้ามาที่ใบหน้า “ใช่สิ ฉันมีคำถามอยากถามนาย”

“เธอว่ามา” ทามทอยฟังเพลงที่เปิดอยู่ในรถ ร่างกายจึงโยกเบาๆไปตามจังหวะเพลง

มายมิ้นท์มองค้อนใส่คนขับรถที่ไม่มีความรับผิดชอบคนนี้ แล้วพูดขึ้น: “เพื่อนของนาย วีแชทของใครเหรอที่ชื่อว่า Z-H?”

“อะไรนะ?” เพลงดังเกินไป ทามทอยจึงได้ยินไม่ชัด

มายมิ้นท์ขมวดคิ้วด้วยความปวดหัว ตะโกนถามออกมาดังๆ: “Z-H เป็นใคร!”

เอี๊ยด!

หลังจากเสียงแหลมๆของล้อรถที่เสียดสีกับพื้นถนนจบลง รถก็หยุดนิ่ง ร่างของทั้งสองคนในรถพุ่งไปข้างหน้า เกือบจะกระแทกอยู่แล้ว แต่โดนเข็มขัดดึงกลับมาบนที่นั่งซะก่อน

มายมิ้นท์ตกใจจนหน้าซีด สักพักถึงจะกลับมาเป็นปกติ หันหน้าไปด้วยความโมโห ฟาดไปที่แขนของทามทอย “นายทำอะไรเนี่ย?”

ทามทอยก็รู้ว่าเมื่อกี้ตนเองเกือบจะก่ออุบัติเหตุแล้ว ปล่อยพวงมาลัยแล้วเช็ดๆหน้า “แค่กๆ โทษที พลาดไปหน่อย”

ถ้าเมื่อกี้เธอไม่ถามถึง Z-H อย่างกะทันหัน เขาคงไม่ตกใจจนเหยียบเบรกอย่างฉับพลันหรอก

มายมิ้นท์นวดๆขมับ “พอเลย นายไปอธิบายตัวตนที่แท้จริงของนายกับชาหวานเองนะ คนขับรถอย่างนี้ ฉันทนไม่ไหว”

“อย่าสิ เพราะฉันขับรถพลาดแค่ครั้งเดียว เธอก็จะตัดสินฉันทั้งหมดไม่ได้นะ” ทามทอยยิ้มมองเธอ

มายมิ้นท์ส่งเสียงเฮอะๆออกมา “ขับรถ !”

ทามทอยยักไหล่ ขับรถไปบนถนนอีกครั้ง แต่หางตากลับแอบมองเธอ “เมื่อกี้เธอถามฉันว่า Z-H เป็นใครใช่ไหม?”

“อืม” มายมิ้นท์พยักหน้า

ทามทอยกลอกตาไปมา “เธอถามถึงเขาทำไม?”

มายมิ้นท์หลบตาลง ปกปิดความรู้สึกในแววตา พูดนิ่งๆ: “ไม่มีอะไร ฉันบังเอิญเพิ่มเขาเป็นเพื่อน เขาเองก็ช่วยฉันมาสองครั้งแล้ว ก็เลยอยากรู้สถานการณ์ของเขา เขาบอกว่าเขาเป็นเพื่อนของนาย ฉันจึงถามนายดู”

“อย่างนี้เอง” ทามทอยไม่กล้ามองเธอ กลัวจะโดนเธอมองเห็นความไม่มั่นใจในแววตา “เขาเป็นเพื่อนฉันจริง แต่ฉันกับเขาก็ไม่ได้สนิทกันมากเป็นพิเศษ แม้แต่ชื่อยังไม่รู้เลย แค่เคยดื่มด้วยกันไม่กี่ครั้งเอง ตอนนี้เขาไปต่างประเทศแล้ว”

“อ้อ” มายมิ้นท์พยักหน้า

ไปต่างประเทศ ก็แสดงว่าตนเองจะไม่เจอเขาแล้ว

ในทันที มายมิ้นท์ก็คลายกังวล

จริงๆเธอกลัวว่าจะได้เจอกับเขาเข้าสักวัน แล้วจะเพิ่มความอึดอัดให้ตนเอง ถึงยังไงเธอกับทามทอยก็สนิทกัน

ตอนนี้เขาอยู่ต่างประเทศ งั้นเธอก็ไม่ต้องกังวลแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าทำไม ในใจกลับรู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก

มายมิ้นท์มองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ไม่ได้พูดอะไรอีก

ทามทอยคลายกังวลลงเงียบๆ แต่ในใจกำลังคิดว่าอีกเดี๋ยวต้องไปหาเปปเปอร์แล้ว ไปเอาเปรียบเปปเปอร์ที่นั่นสักหน่อย

ถึงยังไงเขาก็เสียแรงไปตั้งมากมาย จึงช่วยเปปเปอร์ปกปิดตัวตนเอาไว้ได้เป็นอย่างดี