รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 806

ขอร้องเธอ？

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์กำลังขอร้องเธอ！

นี่มัน......

ชั่วอึดใจนี้ มายมิ้นท์รู้สึกสับสนมาก กำลังดีใจอยู่หรือ？

เหมือนจะไม่ใช่！

ตามหลักแล้ว เมื่อศัตรูเอ่ยปากขอร้องตน เธอควรดีใจไม่ใช่เหรอ

ทว่าเธอไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ

เธอรู้สึกสับสนอย่างพรรณนาไม่ถูก

ยังไม่พูดถึงอารมณ์ของมายมิ้นท์ในตอนนี้ กระทั่งเยี่ยมบุญก็ตกตะลึงหนักมาก

ใบหน้าเหี่ยวย่นของเขาสั่นระริก จ้องเขม็งคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์“คุณพูดจาเหลวไหลอะไร？ทำไมต้องขอร้องด้วย？”

มันไม่เท่ากับให้เด็กมายมิ้นท์คนนี้หัวเราะเยาะหรอกหรือ？

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์รู้ว่าการเอ่ยปากขอร้องมายมิ้นท์คือการก้มหน้าให้มายมิ้นท์ ทำให้ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ลดค่าให้ต่ำกว่าตระกูลกิตติภัคโสภณ

ทว่ายามนี้เธอไม่สนใจเรื่องพวกนี้แล้ว เธออยากรู้ว่ารอยแผลเป็นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร！

“เยี่ยมบุญ คุณดูสิ ข้อมือเธอมีรอยแผล” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ดึงข้อมือมายมิ้นท์มาตรงหน้าเยี่ยมบุญ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงตกตระหนก

“รอยแผลอะไร?” เยี่ยมบุญเลิกคิ้ว เขารู้สึกโกรธในใจอย่างท่วมท้น โกรธจนไตปวดไปหมดแล้ว

ทว่าสุดท้ายเขาก็ก้มหน้ามอง

ตอนที่เห็นรอยแผลเป็นที่ข้อมือมายมิ้นท์ เขาก็อึ้ง

ตำแหน่งรอยแผลนี้......

ทำไมคล้ายกับไฝแดงของชวนชมจัง？

มิน่าล่ะภรรยาของเขาจึงตื่นเต้นขนาดนี้ เกรงว่าเพราะข้อมือมายมิ้นท์มีรอยแผลตำแหน่งเดียวกับไฝแดงของชวนชม ดังนั้นจึงเริ่มคิดว่ามายมิ้นท์คิดชวนชมสินะ

ทว่ามันจะเป็นไปได้อย่างไร！

ช่วงเวลาที่เยี่ยมบุญจะให้ภรรยาของตนมีสติ ให้ภรรยารู้ว่ามายมิ้นท์ตรงหน้าไม่ใช่ชวนชมของพวกเขา พวกเขาตามหาชวนชมเจอแล้ว ตอนนี้กำลังอยู่ในบ้าน อย่าให้งานแถลงข่าววันนั้นส่งผลกระทบอีกเลย รีบดึงสติกลับมาเสียเถอะ

ทันใดนั้นคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์จ้องมายมิ้นท์ด้วยดวงตาแดงก่ำ แววตาซับซ้อนเล็กน้อย “เธอ.......เธอได้รอยแผลเป็นนี้ยังไง？”

มายมิ้นท์มองคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ที่ไม่ชอบมาพากล จึงขมวดคิ้วแน่นเป็นปม “ถามทำไม？”

รอยแผลของเธอถูกลูกสาวพวกเขา ชวนชมเฉือนนะสิ

ยังจะมีอะไรได้อีก

“เธออย่าพึ่งถาม บอกฉันก่อนว่ารอยแผลเป็นนี้มาได้ยังไง?” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์จับข้อมือมายมิ้นท์แน่นกว่าเดิม น้ำเสียงก็ร้อนรนยิ่งขึ้น“ก่อนจะมีรอยแผลเป็น เคยมีอะไรจุดนี้มาก่อนหรือเปล่า？เธอบอกฉันมาสิว่ามีหรือเปล่า！”

เธอถามหน้าจริงจัง และอนาทรร้อนใจยิ่ง อยากรู้ทุกอย่างโดยเร็วที่สุด

มายมิ้นท์เห็นอีกฝ่ายร้อนรนใจเกินเหตุ จึงคิดว่าคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์บ้าไปแล้ว ริมฝีปากแดงของเธอเม้มขึ้น ไม่ได้ตอบคำถาม

อันที่จริง บอกว่าก่อนที่เธอจะมีรอยแผลเป็นเคยมีไฝแดง ซึ่งบอกไปก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย

ทว่าไม่รู้เพราะอะไร เสียงในสมองเธอบอกว่า ห้ามบอก บอกเรื่องรอยแผลบนข้อมือเธอไม่ได้เด็ดขาด

หากพูดออกไป อานาคตอาจไม่สงบสุขก็เป็นได้

มายมิ้นท์เป็นคนที่เชื่อในเซ้นส์ของตัวเอง บวกกับคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เป็นศัตรูเธอด้วย เธอจึงยิ่งเชื่อเข้าไปอีก

เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์จึงสนใจรอยแผลบนข้อมือเธอจัง

ทว่าอยู่ ๆ ก็มาสนใจอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ย่อมต้องประสงค์ร้ายแน่

ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องพูด ยิ่งไม่มีความจำเป็นจ้องบอกศัตรูให้รับรู้ ใครจะไปรู้ว่าศัตรูจะวางกับดักอะไรให้ หลังจากบอกแล้วก็อาจจะตกหลุมพรางก็เป็นได้

นึกมาถึงจุดนี้ มายมิ้นท์ก็หลุบตาลง บดบังแววตาของตัวเอง ก่อนจะกล่าวด้วยสีหน้าเย็นเยียบ “ไม่มี ข้อมือฉันสะอาดมาก ไม่มีอะไรทั้งนั้น ก่อนหน้านี้ไม่ระวังโดนน้ำร้อนลวกเฉย ๆ”

กล่าวจบเธอก็ใช้แรงชักมือตัวเองกลับมา

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ไม่ทันตั้งตัว ร่างกายจึงโยกเย้จนเกือบล้ม