รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 818

แต่ที่เขาประหลาดใจ ก็เป็นช่วงเวลาเพียงชั่วคราวเท่านั้น อยากจะพบก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกชั่วขณะ

และก็เป็นเพราะอารมณ์เพียงชั่วขณะ ทำให้เขาผัดวันประกันพรุ่ง ผัดมาเป็นเวลาหกปีก็ไม่เคยพบเธอเลยสักครั้ง เพราะแต่ต้นจนจบ ในหัวใจของเขา เขาคิดมาตลอดว่า จะพบเธอหรือไม่นั้นมันไม่สำคัญอะไร สำหรับเขาแล้ว เธอเป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจแค่นั้น ไม่นับว่าใส่ใจอะไรมากมาย

ดังนั้นเขาคิดว่า จะเจอหรือไม่นั้นก็ไม่สำคัญอะไร

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงได้พลาดโอกาสที่จะทำให้เธอประทับใจ และได้คบหากับเธอไป

เขาเสียใจ เสียใจมากจริง ๆ

ถ้าหากตอนนั้น เขาสละเวลาเพียงเล็กน้อย หาโอกาสไปพบเธอ มันก็จะไม่เป็นเหมือนอย่างวันนี้แล้วหรือเปล่า?

คิดมาถึงตรงนี้ ทามทอยก็ร้องออกมาอย่างแปลก และเอนตัวไปด้านหลัง สองมือปิดหน้าเอาไว้แน่น ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยความเสียดาย

ทามทอยในท่าทางเช่นนี้ไม่เพียงทำให้มายมิ้นท์ตกใจ แถมยังทำให้คนอื่น ๆ ที่อยู่ในร้านกาแฟพลอยตกใจไปด้วย และต่างก็ได้มองมา

มายมิ้นท์ถูกจ้องมองด้วยสายตามากมายขนาดนี้ ก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย หลังจากที่เธอได้ยิ้มให้คนพวกนั้นเป็นเชิงขอโทษ จากนั้นก็ไอขึ้นมาสองครั้ง และกล่าวเสียงเบา: “ทามทอย คุณทำอะไรน่ะ?”

ทามทอยยิ้มให้กับเธอด้วยรอยยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้ และโบกมืออย่างอ่อนแรง พลางเอ่ยตอบอย่างไร้ชีวิตชีวา: “ไม่มีอะไร ผมก็แค่รำลึกถึงโอกาสที่ผมเสียไป และอยากจะอีดตัวเองให้ตายเท่านั้นเอง”

“หา?” มายมิ้นท์งงงัน เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจความหมายของเขา

ทามทอยส่ายหน้า “ไม่มีอะไร คุณรีบรับโทรศัพท์เถอะ”

“อ่อ” เมื่อเห็นว่าเขาไม่อยากพูดอะไรมาก มายมิ้นท์ก็ไม่บังคับ หลังจากที่พยักหน้า ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู และไม่ไปสนใจเขาอีก

“ฮัลโหล” มายมิ้นท์สีหน้าอ่อนโยนลง และเพ่งความสนใจทั้งหมดไปที่โทรศัพท์

อีกฝั่งของสาย เมื่อได้ยินเสียงของมายมิ้นท์ คิ้วที่ขมวดแน่นของเปปเปอร์ก็คลายออก “ทำไมรับสายช้าจัง? การพิพากษายังไม่เสร็จอีกเหรอ?”

“เสร็จแล้ว” มายมิ้นท์เอ่ยตอบ: “เมื่อกี้คุยกับทามทอยอยู่น่ะ”

เธอเงยหน้าขึ้นมองทามทอยแวบหนึ่ง”

ทามทอยยิ้มให้เธอ และยกแก้วกาแฟให้เป็นเชิงสัญลักษณ์

อีกฝั่งของสาย เมื่อได้ยินชื่อของทามทอย เปปเปอร์ก็ดีดตัวลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ทำงานทันที และเม้มริมฝีปากแน่น “ทามทอย?”

“ใช่” มายมิ้นท์พยักหน้า

เปปเปอร์ขมวดคิ้วขึ้นมาอีกครั้ง “เขาอยู่กับคุณ?”

“อืม” มายมิ้นท์พยักหน้า “มีเรื่องต้องคุยกับเขาหน่อย ก็เลยนัดเจอกัน”

“เรื่องอะไรทำไมต้องเจอหน้ากันถึงจะคุยได้?” เปปเปอร์กำโทรศัพท์แน่น น้ำเสียงทุ้มต่ำ

ทามทอยมีความรู้สึกไม่ธรรมดาต่อเธอ แม้จะบอกว่าปล่อยมือแล้ว แต่ความรู้สึกไม่ใช่บอกว่าตัดก็ตัดได้

ถ้าหากได้เจอเธอ แล้วไม่อยากปล่อยมือขึ้นมาจะทำยังไง?

สรุปก็คือ ทามทอยนั้นเป็นเหมือนระเบิดเวลาลูกหนึ่ง

แม้เขาจะคิดว่าทามทอยไม่สามารถแย่งเธอไปจากเขาได้ แต่การดำรงอยู่ของมารหัวใจอย่างทามทอย กลับทำให้เขารู้สึกไม่ชอบ

เพราะมีคนที่คอยจับจ้องคนรักของตัวเองตลอดเวลาอยู่ตรงนั้น เขาไม่เพียงอึดอัดหัวใจ ยังรู้สึกถึงอันตราย ไม่กล้าที่จะเดินพลาดแม้แต่ก้าวเดียว กลัวว่าจะโดนจับผิดอะไรได้ ทำให้มารหัวใจพวกนั้นแย่งมายมิ้นท์ไปจากเขา

เพียงชั่วพริบตา เปปเปอร์ก็ได้คิดไปต่าง ๆ นานา ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห แทบอยากจะวางงานที่อยู่ในมือลง และรีบไปที่นั่น และถีบทามทอยออกไปแบบนี้ถึงจะสบายใจ

แน่นอน เขาเองก็รู้ว่า มันแทบจะเป็นไปไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงโมโห

มายมิ้นท์ฟังความงอนที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงของผู้ชายคนนี้ออก และได้หลุดหัวเราะออกมาพลางส่ายหัว

โอเค ระดับความหึงกำลังพุ่งสูงขึ้น

เธอว่าแล้วว่าหากเขารู้ว่าตัวเองพบกับทามทอย จะต้องเป็นแบบนี้แน่

ดังนั้น เธอก็เลยไม่คิดที่จะบอกเขาว่า ทามทอยได้ไปขึ้นศาลพร้อมกับเธอด้วย ไม่อย่างนั้นละก็จากระดับความขี้หึงของเขา คงต้องโกรธจนรีบมาที่นี่แน่

“คุณธุระน่ะ คุณก็รู้ว่าระหว่างฉันกับทามทอยมีการร่วมมือกัน ร่วมมือกันจัดการตระกูลภักดีพิศุทธิ์ ตั้งนั้นก็เลยต้องคุยกันว่ามีแผนการอะไรต่อไปอีกหรือเปล่า” มายมิ้นท์ตอบพลางกลอกลูกตาไปมา

เมื่อทามทอยที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ฝั่งตรงหลังจากที่อารมณ์ได้สงบลงได้ยินคำพูดนี้ของเธอ มือที่ถือแก้วกาแฟอยู่ก็ชะงักและมองเธอด้วยความประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจ ว่าทำไมเธอต้องโกหกด้วย