รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 828

“อือ กลับกัน”เปปเปอร์ติดกระดุมไป ตอบกลับไปด้วย

มายมิ้นท์ก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า

น่าจะเพราะเพิ่งตื่น และหิวหน่อยๆ ตอนนี้เลยไม่มีแรง

พอเธอเดิน ขาสองข้างเลยอ่อนลง ร่างล้มลงไป

เปปเปอร์เห็นแบบนี้ สีหน้าดูตึงเครียดทันที ไม่สนว่าจะติดกระดุมสองเม็ดได้ไหม เขาดึงแขนของมายมิ้นท์ทันที ออกแรงดึงมา เพื่อให้มายมิ้นท์เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน

มายมิ้นท์พิงไปที่หน้าอกเปปเปอร์ ใบหน้าก็ดูตื่นตระหนก

ชัดเจนว่า เมื่อกี๊ทำเธอตกใจ

เปปเปอร์กอดเธอไว้เบาๆ โอบเอวของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างตบหลังเธอเบาๆ ถามอย่างกังวล“ไม่เป็นไรใช่ไหม？”

มายมิ้นท์ส่ายหน้า“ไม่เป็นไร”

“เมื่อกี๊เป็นอะไรไป？”มือทั้งสองข้างของเปปเปอร์จับไหล่เธอไว้ ผลักเธอออกไปเล็กน้อย มองเธอแล้วถาม

มายมิ้นท์ถอนหายใจเบาๆ ตอนนี้อารมณ์คืนตัวกลับมาไม่น้อยแล้ว จึงตอบไปอย่างใจเย็นว่า：“หิวน่ะ ไม่มีแรง ขาอ่อน จากนั้นพอเดินก็โซเซเล็กน้อย แล้วก็เป็นอย่างที่คุณเห็น”

ที่แท้ก็แบบนี้เอง

เปปเปอร์ก้มหน้าลงมองไปที่เท้าเธอ“ขาแพลงไหม？”

เธอสวมรองเท้าส้นสูง สถานการณ์แบบเมื่อกี๊ ง่ายมากที่ขาจะพลิกได้

ถึงแม้เขาไม่ได้ยินเสียงกระดูกตอนเธอเท้าพลิก แต่ยากจะยืนยันได้ว่าเขาไม่ได้ยินนี่?

“ไม่”มองดูท่าทางกังวลใจของชายหนุ่ม มายมิ้นท์ก็ส่ายหน้าตอบกลับด้วยรอยยิ้ม：“เท้าฉันยังดีอยู่ ไม่เป็นไร”

พูดไป กลัวเขาไม่เชื่อ เธอเลยตั้งใจขยับข้อเท้าให้เป็นพิเศษ

ขยับเท้าซ้ายแล้วก็ขยับเท้าขวา หลังจากขยับเท้าทั้งสองข้างแล้ว จึงยืนดีๆใหม่อีกครั้ง

เปปเปอร์เห็นแบบนี้ จึงโล่งอกเสียที พยักหน้าเล็กน้อย“งั้นก็ดี ไปเถอะ ไม่ใช่ว่าหิวเหรอ รีบกลับไปเถอะ”

“อือ”มายมิ้นท์พยักหน้า

เปปเปอร์จึงทำแบบนี้ โอบเอวเธอ พาเธอเดินไปที่ลิฟต์

มายมิ้นท์กลับอยากให้เขาปล่อยตัวเอง แบบนี้จะได้เดินสะดวก

ยังๆงทั้งสองกอดกันเดินไป ก็ต้องเดินไม่สะดวกแน่นอน

แต่ชายหนุ่มกลับคิดว่าเธอไม่มีแรง กลัวเธอล้มอีก เลยตัดสินใจโอบเอวของเธอ

มายมิ้นท์ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ปล่อยเขาไป

แป๊บเดียว ในที่สุดก็กลับมาถึงคอนโด

มายมิ้นท์วางกระเป๋าลง หยิบผ้ากันเปื้อนที่แขวนไว้ในห้องรับแขก จะเข้าครัวทำอาหาร

แต่เดินไปได้ก้าวหนึ่ง แขนก็ถูกชายหนุ่มดึงไว้“ไม่ต้องทำอาหารแล้ว ดึกแบบนี้แล้ว คุณก็หิวจนไม่มีแรงแล้ว ดังนั้นเรื่องแบบนี้ ผมจัดการเอง”

มองสภาพจริงจังของชายหนุ่ม มายมิ้นท์ก็ไม่ยืนหยัดต่อไป ยื่นผ้ากันเปื้อนให้เขา“โอเค งั้นฉันมอบให้คุณ”

“รอก่อนนะ แป๊บเดียวก็เสร็จ”เปปเปอร์รับผ้ากันเปื้อนมา ลูบผมเธอ จากนั้นเข้าไปในครัว

มายมิ้นท์ยกมือขึ้นลูบผมที่ถูกเขาทำจนยุ่ง ทั้งโกรธทั้งตลก จากนั้นหันกลับ เดินไปที่โซฟา ดูโทรทัศน์ไป รอชายหนุ่มทำอาหารค่ำเสร็จไปด้วย

รอไปประมาณสิบกว่านาที อาหารค่ำชายหนุ่มก็ยังไม่เสร็จ โทรศัพท์ของมายมิ้นท์ก็ดังขึ้นมา

เธอหยุดทีวีลงชั่วคราว วางรีโมตลง หยิบโทรศัพท์มาดู มองเห็นเบอร์ที่โชว์ ก็กดรับ“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะคุณมายมิ้นท์ พวกเราโทรมาจากร้านชุดราตรีนะคะ”ที่ปลายสายมีเสียงผู้หญิงที่ฟังดูมีมารยาทพูดเข้ามา

มายมิ้นท์พยักหน้า“ฉันทราบค่ะ ดึกแบบนี้แล้ว มีอะไรไหมคะ？”

“คือแบบนี้ค่ะคุณมายมิ้นท์ ครั้งที่แล้วที่คุณสั่งชุดร้านเราเมื่อวานถูกส่งมาจากเมลี่แล้วค่ะ ขอโทษนะคะคุณจะมาลองเมื่อไหร่คะ จะได้ดูว่ามีตรงไหนต้องแก้ไหม？”