รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 829

การเลี้ยงดูศึกษาของเขาเข้มงวดมากตั้งแต่ยังเด็ก ไม่ว่าจะด้านไหน ก็จะมีมาตรฐานที่เข้มงวดเป็นพิเศษ มากทั้งการกิน

ทุกวันสามมื้อต้องตรงเวลา และกินมากแค่ไหน ก็จะมีกำหนด เกินไปไม่ได้

ดังนั้น สามสิบปีมานี้ เขากินข้าวจะกินให้แค่พออิ่มแปดสิบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ไม่กินอิ่มพอดี กินบะหมี่ชามใหญ่เกลี้ยงหมดครั้งเดียวแบบนี้ จนท้องป่อง เป็นครั้งแรกของเขา

ตอนที่เขากินแค่พออิ่มแปดสิบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ สติจะบอกเขาว่า เขาควรจะวางตะเกียบลง กินต่อไปไม่ได้

แต่พอเห็นมายมิ้นท์กินอย่างมีความสุข เขาก็ไม่อยากหยุดกิน อยากอยู่กินกับเธอต่อ

แต่ต้องบอกว่า มีคนกินกับตัวเองแล้ว กินอร่อยแบบนี้ ก็ทิ้งกฎทุกอย่างในอดีต แล้วกินข้าวมื้อนี้อย่างอร่อย มีความสุข

เปปเปอร์ลูบท้องที่รู้สึกไม่ค่อยสบาย จากนั้นยืนขึ้นมา“คุณพักเถอะ ผมเก็บชามตะเกียบเอง”

“ไม่ต้อง”มายมิ้นท์กดมือเขาลง“ฉันเอง คุณทำอาหารแล้ว งั้นเก็บจานฉันเอง ให้คุณทำอย่างเดียวไม่ได้ ดังนั้นคุณนั่งไปเถอะ ฉันเห็นคุณไม่ค่อยสบายด้วย”

พูดไป เธอก็ถือตะเกียบชามขึ้นมาแล้วเดินไปที่ครัว

สำหรับเธอแล้ว ความรู้สึกนั้นต้องให้กันและกัน การใช้ชีวิตก็ด้วย

ทั้งสองอยู่ด้วยกัน จะให้คนหนึ่งทุ่มเทอยู่ฝ่ายเดียว ส่วนอีกฝ่ายคอยรับอย่างเดียวโดยไม่ทำอะไรไม่ได้

แบบนั้นไม่ถูกต้อง ถึงความรู้สึกดีแค่ไหน นานๆไป ก็จะเสียไปทั้งหมดแล้วไม่เหลืออะไร

ดังนั้น เรื่องความรัก ควรจะให้ทั้งสองคนดูแลร่วมกัน การใช้ชีวิตก็เช่นกัน แบบนี้ถึงจะยืนยาว

มองร่างมายมิ้นท์ถามและตะเกียบเข้าไปในครัว เปปเปอร์ก็ถอนหายใจเบาๆ จากนั้นนั่งลงไปใหม่

คิดไม่ถึงว่า จู่ๆเธอจะมองออกว่า เขารู้สึกไม่สบายตัวนัก

จะเห็นได้ว่า เธอคอยใส่ใจเขาตลอด

เปปเปอร์ละสายตาลงแล้วหัวเราะเบาๆ

ผ่านไปสองสามนาที มายมิ้นท์ก็เก็บครัวอย่างสะอาด ในมือถือกล่องยา

เปปเปอร์มองกล่องยาในมือเธอ สายตาดูเกร็งขึ้นมาทันที จากนั้นยืดหลังตรง“ทำไมเหรอ？คุณเจ็บตรงไหน？”

มายมิ้นท์เห็นเขาห่วงตัวเองแบบนี้ ในใจก็รู้สึกอบอุ่น ส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม“ไม่ใช่ฉัน คุณต่างหาก”

“ผม？”เปปเปอร์เลิกคิ้วขึ้น

มายมิ้นท์กลับไปนั่งลงตรงที่ตัวเองนั่งเมื่อกี๊ จากนั้นเปิดกล่องยาแล้วพูด：“คุณกินจุกจนแน่นท้อง ฉันเลยหายาย่อยอาหารมาให้คุณ”

พูดจบ เธอก็ถือกล่องยามาแล้ว หลังจากดูอย่างละเอียด ก็เปิดกล่องยาออก หยิบยาสามเม็ดจากขวดยาสีขาวออกมาจากข้างในยื่นให้เปปเปอร์“อ่ะ ช่วยย่อย กินสิ”

เปปเปอร์มองยาในฝ่ามือเธอ ไม่ได้ยื่นมือไปรับ แต่คว้าข้อมือเธอไว้ แล้วกดมือเธอ เอายาใส่ไปในปาก

ยังไม่จบ ตอนที่ยาเข้าไปในปาก เขายังจงใจเลียฝ่ามือเธอด้วย

ฝ่ามือของมายมิ้นท์ถูกเปปเปอร์เลียจนคัน เธอจ้องไปที่เขาอย่างไม่พอใจ“ทำอะไรน่ะ？”

เปปเปอร์หัวเราะเสียงเบา“ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ”

มายมิ้นท์จิ๊ปาก“ท่าทางแบบนั้นของคุณไม่เหมือนกับไม่ได้ตั้งใจเลย”

เธอมองบนใส่เขา ชักมือกลับมา จากนั้นยื่นน้ำไปให้เขา“ดื่มน้ำหน่อยสิ”

เปปเปอร์ตอบอือ ครั้งนี้ไม่ทำอะไรมั่วๆอีกแล้ว รับน้ำมาไว้อย่างจริงจัง ดื่มน้ำ ให้ยาในปากละลาย ขมจนทำให้เขาขมวดคิ้วกลืนยาลงไป

มายมิ้นท์ปิดกล่องยา“กินเยอะแบบนั้นไม่ได้ ต่อไปอย่าโง่ฝืนตัวเองกินแบบนี้อีก กินแล้วเป็นอะไรขึ้นมา จะได้ไม่คุ้มเสียอีก”

“คุณรู้ว่าผมกินเยอะแบบนี้ไม่ได้เหรอ？”เปปเปอร์ถือแก้วน้ำไว้แล้วมองเธอ