รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 842

สีหน้าท่าทางของพัดชายิ่งดูไม่ดี

ต้องใช้จ่ายหนึ่งร้อยล้านถึงได้สิทธิ์ไอพี นี่มันตั้งใจทำให้คนลำบากใจชัดๆ!

ต่อให้เมื่อก่อนนี้……เธอไม่ขาดเงิน ก็ไม่เคยใช้จ่ายถึงหนึ่งร้อยล้านทั้งหมดภายใต้แบรนด์นี้นะ นับประสาอะไรกับตอนนี้

มองเห็นสีหน้าของพัดชาไม่ดี ไม่ได้พูดอะไร พนักงานขายของหญิงก็เข้าใจในทันที หลังจากที่หรี่ตา ก็ยิ้มอย่างรวดเร็วอีกครั้ง“ไม่มีสิทธิ์วีไอพีก็ยังมีวิธีการอื่น ก็เอาบัตรธนาคารที่สามารถพิสูจน์ทรัพย์สินของคุณออกมา ยอดคงเหลือในบัตรเป็นจำนวนเก้าหลัก ก็สามารถสั่งทำได้”

พัดชาเบิกตากว้าง“เก้าหลัก?”

นั่นก็หลายร้อยล้านไม่ใช่เหรอ?

แตกต่างอะไรกับการใช้จ่ายหนึ่งร้อยล้าน?

“ใช่ค่ะ”พนักงานขายของพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม“ดังนั้นคุณผู้หญิงมีการ์ดธนาคารสำหรับสินทรัพย์นี้มั้ยค่ะ?”

พัดชามองดูใบหน้ายิ้มแย้มของพนักงานขายของ รู้สึกแค่ว่าขายหน้าเป็นอย่างยิ่ง

ถ้าหากเธอมีการ์ดธนาคารที่มีทรัพย์สินแบบนี้ ยังไม่มีสิทธิ์วีไอพีเหรอ?

พนักงานขายของคนนี้ เห็นได้ชัดตั้งใจทำให้เธออับอาย

อย่าบอกกับเธอว่า พนักงานขายของคนนี้มองไม่ออกว่าเธอไม่มี แต่ดันจะถามเหล่านี้ ก็ตั้งใจดูเรื่องตลกของเธอ

พัดชาจับที่วางแขนของรถเข็นด้วยมือทั้งสองข้างแน่นๆ เนื่องจากใช้แรงเกิน เส้นเลือดที่หลังมือก็ปูดโปนขึ้นมา

ในพื้นที่พักผ่อนด้านหลังของเธอ มายมิ้นท์ก็ย่อมได้ยินพัดชาถูกพนักงานขายของทำให้อับอายเป็นธรรมดา และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าพนักงานขายของนั้นไม่สุภาพ แต่คนที่ถูกทำให้อับอายเป็นคนที่เธอเกลียด ถ้าอย่างนั้นเธอก็ย่อมรู้สึกว่าสิ่งที่พนักงานขายของทำไม่มีอะไร

ถ้าหากพัดชาคนนี้ ไม่มีความคิดที่ลับลมคมในแบบนั้น เห็นแก่ที่รู้จักกัน ไม่แน่เธออาจจะยอมก้าวไปข้างหน้าเพื่อแก้หน้าให้

แต่ตอนนี้ช่างมันเถอะ

คนแบบนี้ หน้าด้านไร้ยางอาย ก็สมควรโดนสังคมสั่งสอน

มายมิ้นท์กระตุกริมฝีปากส่ายหน้า หยิบนิตยสารแฟชั่นเล่มหนึ่งวางไว้บนเข่า และค่อยๆเปิดดู

ในเวลานี้มีการทะเลาะกันดังมาจากข้างหลัง

มายมิ้นท์ได้ยินเต็มหู ไม่มีอะไรมากไปกว่าที่พัดชาไม่พอใจกับท่าทีของพนักงานขายของ และกำลังสั่งสอนพนักงานขายของแค่นั้นเอง

และพนักงานขายของก็ไม่ได้อ่อนแอ ใช้ท่าทีที่สุภาพที่สุด ตอกกลับคำสั่งสอนของพัดชาไปอย่างไม่ใช้อารมณ์

ไม่ต้องพูด ดูนิตยสารไปด้วย ฟังเรื่องตลกไปด้วย ก็ค่อนข้างสนุกดีเหมือนกัน

มายมิ้นท์ยกกาแฟที่พนักงานขายของคนอื่นเอามาให้ดื่มคำหนึ่ง รอยยิ้มลึกมากขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้น โทรศัพท์ที่เธอวางลงบนโต๊ะกระจกกาแฟเล็กตรงหน้าก็สั่นขึ้นมา

มายมิ้นท์วางกาแฟลง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นข้อความวีแชตที่เปปเปอร์ส่งมา เธอเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

เขาในเวลานี้ ทำไมถึงได้ส่งข้อความมา?

ไม่ยุ่งเหรอ?

แม้ว่าจะสงสัย แต่มายมิ้นท์ก็ปลดล็อกโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว กดเข้าไปในแถบข้อความ หลังจากที่ดูข้อความที่เปปเปอร์ส่งมา เธอก็รู้สึกว่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกในทันที

ไม่นึกเลยว่าเปปเปอร์จะถามว่าเธอไม่สบายท้องตรงไหนหรือเปล่า ปวดหรือเปล่า?

ผู้ชายคนนี้ คาดว่าน่าจะเป็นห่วงว่าตอนเที่ยงเธอทานเผ็ดมากขนาดนั้น จะทำร้ายกระเพาะ

ดีจริงๆที่เขาเป็นห่วงตั้งตอนเที่ยงจนถึงตอนนี้

แม้ว่าบนใบหน้าจะยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แต่ในใจของมายมิ้นท์ซาบซึ้งใจมากที่ได้รับผลประโยชน์

ยังไงซะ มีเพียงคนที่สนใจเธอจริงๆ ถึงได้เป็นห่วงเธอ ไม่อย่างนั้น ใครจะไปสนว่าเธอทานเผ็ดมากขนาดนั้นจะมีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า?

มุมปากของมายมิ้นท์มีรอยยิ้มอ่อนโยน มือทั้งสองก็จับโทรศัพท์ไว้แล้วพิมพ์ตอบกลับ: ฉันไม่เป็นไร ไม่มีตรงไหนที่ไม่สบาย นายสบายใจได้

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เปปเปอร์มองดูข้อความที่มายมิ้นท์ตอบกลับ ขมวดคิ้วแน่น และในที่สุดก็เหยียดออกมา

ก็เหมือนอย่างกับที่มายมิ้นท์คิด เขาเป็นห่วงตลอดว่าหลังจากที่ตอนเที่ยงที่เธอทานอาหารเผ็ดไปมากขนาดนั้น จะปวดกระเพาะ

ดังนั้น เขาถึงได้เจียดเวลาออกมาเล็กน้อยเป็นพิเศษ ถามเธอดู