รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 847

ผู้จัดการจะฟังน้ำเสียงเยาะเย้ยไม่ออกยังไงได้ รอยยิ้มบนใบหน้าไม่เปลี่ยนแปลง แต่น้ำเสียงกลับเยือกเย็นมากขึ้น“ในเมื่อคุณพัดชาไม่ถูกใจ งั้นก็เชิญคุณพัดชาไปดูที่ร้านอื่นเถอะค่ะ”

พูดให้เคลียร์ก็คือไล่คน

แน่นอนว่าพัดชาฟังออกมา ในใจก็ย่อมก็โกรธมากเป็นธรรมดา

แต่เธอรู้ว่า ตอนนี้ตัวเองแตกต่างจากเมื่อก่อนนี้มาก แค่ผู้จัดการของสาขาแบรนด์เล็กๆก็มีเรื่องด้วยไม่ได้

ดังนั้น เธอก็ทำได้เพียงอดกลั้นความโกรธแค้นไว้ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ไปก็ไป แบรนด์นี้ของพวกคุณ ก็อย่างงั้นแหละ”

ผู้จัดการฝืนยิ้ม“งั้นก็ขอโทษคุณผู้หญิงด้วยจริงๆ”

พัดชาเม้มริมฝีปากอย่างเย็นชา และเลื่อนรถเข็นออกไป

ผู้จัดการมองดูร่างของเธอ ในดวงตาเต็มไปด้วยการเสียดสี

เธอเป็นผู้จัดการสาขานี้มาหลายปีแล้ว และได้พบปะกับผู้คนมากมาย คิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอกับผู้หญิงพิสดารที่ชื่อพัดชาคนนี้

ผู้หญิงคนนี้เย่อหยิ่งขนาดนี้ เธอก็ค่อยดูว่าผู้หญิงคนนี้จะเย่อหยิ่งไปได้สักเท่าไหร่กันเชียว

ก็ต้องมีใครสักคนจัดการผู้หญิงคนนี้!

ผู้จัดการละสายตาไปอย่างเรียบเฉย เดินไปทางห้องลองชุด

เมื่อมาถึงประตูห้องลองชุด ประตูห้องลองชุดก็เปิดออกพอดี

มายมิ้นท์ใส่ชุดราตรีหางปลาปาดไหล่สีน้ำเงินเดินออกมาจากข้างใน

วินาทีที่เดินออกมา ราวกับโลกทั้งใบจะสว่างขึ้นเล็กน้อย

ผู้จัดการสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าไม่ซ่อนเร้นความตื่นเต้นกับความประหลาดใจไว้เลยสักนิด“คุณมายมิ้นท์ คุณสวยมาก”

เธอจ้องมองมายมิ้นท์ ไม่ซ่อนเร้นความชื่นชมในดวงตา

คุณมายมิ้นท์ที่อยู่ตรงหน้านี้ แม้ว่าหน้าตาจะสวยมาก แต่กลับไม่ใช่คนสวยมากอย่างนั้น คนที่สวยยิ่งกว่าคุณมายมิ้นท์ เธอก็เคยเจอมาก่อน

แต่ถึงกระนั้นผู้หญิงที่สวยยิ่งกว่าเหล่านั้น ก็ไม่ได้ทำให้เธอเผยสีหน้าท่าทางตื่นตาตื่นใจออกมาเลย

คุณมายมิ้นท์ตรงหน้า เดิมทีรัศมีก็เฉพาะตัวมาก บางทีอาจมีประสบการณ์มากเกินไป และซ่อนเร้นเรื่องราวมากมายไว้ในใจ ดังนั้นรัศมีรอบตัว เป็นสิ่งที่ผู้หญิงอื่นไม่มี

และกระโปรงหางปลาชุดนี้ เดิมที่ก็ความใกล้เคียงกับรัศมีของคุณมายมิ้นท์ ดังนั้นคุณมายมิ้นท์สวมใส่แล้ว ต่างส่งเสริมซึ่งกันและกัน ก็ย่อมสวยจนทำให้คนตื่นตะลึงเป็นธรรมดา

มองดูสายตาของผู้จัดการ ฟังคำชมเชยของผู้จัดการ ใบหน้าของมายมิ้นท์ก็แดงก่ำ ค่อนข้างเขินอาย “คุณชมเกินไปแล้ว”

ผู้จัดการส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว“ไม่ๆๆ คุณมายมิ้นท์ ฉันพูดความจริง คุณสวยมากจริงๆ ไม่เชื่อคุณก็ดูเอง”

จากนั้น เธอแค่อยากจะหันหน้าไปที่กระจกบานยาว

มายมิ้นท์ช้อนตาขึ้นมองไป เผชิญหน้ากับกระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามสะท้อนเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าออกมา

มองดูตัวเองในกระจก เธอนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงในกระจกคือตัวเอง

ตัวเอง…….เหมือนกับว่าสวยมากจริงๆ!

หัวใจของมายมิ้นท์เต้นเร็วขึ้น อดไม่ได้ที่จะยกเท้าขึ้นเดินเข้าใกล้กระจก ก็ยิ่งมองดูตัวเองอย่างจริงจังมากขึ้น

ต่อจากนั้น ยิ่งมองยิ่งดูดีขึ้นเรื่อยๆ

แต่เดิมมนุษย์ก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบชื่นชมสิ่งสวยงาม รวมทั้งตัวเองด้วย ขอแค่ตัวเองสวยถึงขั้นน่าทึ่ง งั้นตัวเองก็จะมองดูตัวเองจนสติเลื่อนลอย

ในเวลานี้ เธอก็เป็นลักษณะแบบนี้

ที่ผ่านมา เธอก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยใส่ชุดราตรีที่สวยงามมาก่อน แต่เธอก็ไม่เคยดูดีขนาดนี้ในเวลานี้มาก่อน

นี่ก็ทำให้เธอคิดไม่ออกว่าเหตุผลคืออะไร

แต่ว่านี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นสำคัญคือ เธอสวยมากก็พอ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มายมิ้นท์มองดูตัวเองในกระจกแล้วยิ้ม รอยยิ้มนั้นอ่อนโยนสวยงาม ทำให้เธอดูไปแล้ว สวยยิ่งขึ้นไปอีก

ผู้จัดการเดินมาถึงข้างกายของเธอ“เป็นยังบ้างคุณมายมิ้นท์ สวยมากจริงหรือเปล่าคะ?”

มายมิ้นท์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม“ก็สวย”

“ถ้าคุณแต่งหน้าสวยๆ ใส่เครื่องประดับเหมาะสมมากกว่า ทำทรงผมที่ดียิ่งกว่า และรองเท้าส้นสูงที่เข้าชุดกัน งั้นก็สวยมากยิ่งขึ้นไปอีก”