รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 85

ณ คฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์

ปีโป้ก็อ่านจดหมายแล้ว

ถึงแม้จดหมายนี้ เขาอ่านมาหลายรอบแล้วก็ตาม แต่ทุกครั้งก็สามารถพบสิ่งใหม่ๆ จากในนั้นได้

โดยเฉพาะชีวิตประจำวันและงานอดิเรกที่ข้าวก้องเล่า มันเหมือนพี่ใหญ่จริงๆ

แน่นอนว่าสิ่งที่เหมือนที่สุด ก็คือลายมือของข้าวก้องคนนี้ แค่ลายมือรุนแรงน้อยกว่าพี่ใหญ่อยู่บ้าง มีความสบายๆ มากกว่า

ถ้าเขาไม่รู้ว่าเพื่อนทางจดหมายของพี่ใหญ่คือพี่ส้มเปรี้ยว เขาจะคิดจริงๆ ว่าตอนนั้นคนที่เขียนจดหมายกับพี่ใหญ่คือมายมิ้นท์

ปีโป้พับจดหมายเรียบร้อย ใส่กลับไปในซอง เตรียมเก็บมัน

มายมิ้นท์ผู้หญิงคนนั้นต้องโกรธที่เขาเอาจดหมายมาโดยไม่ได้รับอนุญาตแน่ๆ ถึงได้บอกว่าให้เขาทิ้งมัน

เขาไม่ทิ้งหรอก คราวหน้าค่อยคืนให้เธอก็พอ

ปีโป้ทำเสียงฮึดฮัด เพิ่งจะใส่จดหมายไว้ในลิ้นชัก ประตูก็ถูกใครสักคนเคาะ “คุณชายรอง ลงมากินข้าวข้างล่างค่ะ”

“มาแล้ว!” ปีโป้ตอบ ลากเก้าอี้ยืนขึ้น

มาถึงด้านล่าง ส้มเปรี้ยวก็ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน “น้องปีโป้”

“พี่ส้มเปรี้ยวมาแล้วเหรอครับ” ปีโป้ก็ยิ้มให้เธอเช่นกัน

ส้มเปรี้ยวพยักหน้า “คุณป้าเชิญฉันมากินข้าวน่ะ”

“อ๋อ” ปีโป้มองไปที่พิสมัย เรียกอย่างอุดอู้ “แม่”

พิสมัยทำเสียงฮึดฮัด ไม่สนใจ ยกเท้าเดินไปที่ห้องอาหาร

ปีโป้ไม่มีทางเลือก มองไปที่เปปเปอร์อีกครั้ง

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย

ปีโป้ดวงตาเป็นประกาย กระโดดขึ้นมาอย่างสุขใจ “ดีจัง ขอบคุณครับพี่”

เขาก็รู้ว่าพี่ใหญ่สุดยอดที่สุดแล้ว

สามารถพูดโน้มน้าวแม่ได้ทุกครั้ง

“นายควรขอบคุณส้มเปรี้ยวด้วย ส้มเปรี้ยวก็ช่วยนายพูดโน้มน้าว” เปปเปอร์จับมือส้มเปรี้ยว

ปีโป้ตกตะลึง จากนั้นก็มองส้มเปรี้ยวอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “พี่ส้มเปรี้ยวก็ช่วยผมเหรอ?”

ส้มเปรี้ยวทัดผมไว้หลังหู ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูดขึ้น “ฉันแค่แนะนำคุณป้าสองประโยคเอง”

จริงๆ แล้วสำหรับการที่ปีโป้เล่นบาส เธอก็ชอบฟังชอบดู เมื่อเป็นแบบนี้ จะได้ไม่แย่งทรัพย์สินกับเปปเปอร์

ต่อไปเธอเป็นภรรยาของเปปเปอร์ จะไม่ให้ทรัพย์สินตระกูลนวบดินทร์ตกอยู่ในมือคนอื่นเด็ดขาด ถึงแม้คนคนนี้จะเป็นน้องชายเปปเปอร์ก็ไม่ได้!

ปีโป้ยังคงไม่อยากจะเชื่อ ไม่คิดว่าส้มเปรี้ยวจะช่วยเขาจริงๆ แต่ก็ยังกล่าวขอบคุณอย่างเชื่อฟัง

ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกว่าเธอค่อนข้างปลอม

คราวก่อนเขาให้เธอช่วยเซ็นสัญญาทีมบาสหน่อย แต่เธอบอกว่าไม่อยากให้แม่เขาเสียใจ ปฏิเสธเขาทันที

ครั้งนี้ เธอกลับออกตัวช่วยเขาพูดโน้มน้าว หรือไม่กลัวแม่เขาเสียใจแล้วเหรอ?

ส้มเปรี้ยวได้ยินปีโป้กล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แค่รู้สึกว่าเขาไม่ได้ซาบซึ้งอะไรเธอมาก ในใจก็ไม่ค่อยพอใจ แสดงสีหน้าน้อยใจขึ้นมา “น้องปีโป้ไม่ค่อยพอใจที่ฉันพูดโน้มน้าวหรือเปล่า ทำไมรู้สึกนายไม่ดีใจเลยล่ะ?”

“ฮะ?” ปีโป้งุนงง

เขาไม่พอใจตอนไหน?

และไม่ดีใจตอนไหน?

เห็นปีโป้ไม่ตอบ ส้มเปรี้ยวก็กัดปาก มองเปปเปอร์อย่างทำอะไรไม่ถูก “เปปเปอร์ ฉันทำอะไรผิดไปใช่ไหมอ่า?”

“ไม่มีอะไรหรอก” เปปเปอร์ลูบผมเธอ จากนั้นก็มองไปที่น้องชาย “ปีโป้ ขอโทษส้มเปรี้ยว”

“ไม่ ทำไมผมต้องขอโทษล่ะ?” ปีโป้งุนงงอย่างแท้จริง

เขาไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นเลยโอเคไหม

เธอเองกำลังคิดมาก เกี่ยวอะไรกับเขา?

“เอาล่ะเปปเปอร์ ช่างเถอะ” ส้มเปรี้ยวดึงแขนเสื้อเปปเปอร์ บ่งบอกว่าไม่ต้อง

เปปเปอร์ลูบหลังมือเธอ จากนั้นก็ทำหน้าบึ้งตึง ดุปีโป้ด้วยน้ำเสียงเข้มงวด “ฉันบอกว่า ขอโทษไง ไม่ได้ยินเหรอ?”