รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 86

เปปเปอร์กำลังดูฟอร์มรายงานบนแท็บเล็ต ได้ยินคำนี้ คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย

ส้มเปรี้ยวรู้ว่าพิสมัยต้องการจับคู่พวกเขา เดิมทีแล้วก็ดีใจ แต่เห็นผู้ชายขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจก็กระตุก

“เปปเปอร์ คุณไม่อยากใช่ไหมอ่า?” เธอกัดปากมองผู้ชาย

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับ กำลังจะเอ่ยปาก

พิสมัยก็ตบที่ต้นขา “เปปเปอร์ไม่อยากที่ไหนกันล่ะ ตัดสินใจตามนี้แหละ!”

“แม่!” เปปเปอร์ยิ่งขมวดคิ้วแน่น “แบบนี้มันไม่ดีต่อส้มเปรี้ยว เรายังไม่แต่งงานกัน”

สีหน้าส้มเปรี้ยวซีดทันที

คุณป้าตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว เขายังปฏิเสธ

เขาเคยคิดถึงใบหน้าเธอบ้างไหม!

ปีโป้ที่กัดแอปเปิลอย่างสบายๆ บนโซฟาข้างๆ เห็นส้มเปรี้ยวสีหน้าไม่ดี ในใจก็ค่อนข้างดีใจอย่างอธิบายไม่ถูก

“ยังไม่ได้แต่งงาน? พวกลูกเป็นว่าที่สามีภรรยากัน ก็ต้องแต่งงานอยู่ห้องเดียวกันไม่ช้าก็เร็ว ตอนนี้แค่ล่วงหน้าเท่านั้น” พิศมัยพูดอย่างคัดค้าน

เปปเปอร์มองผู้หญิงข้างกายที่ก้มศีรษะอยู่ “นี่มันไม่ให้เกียรติส้มเปรี้ยว”

“ไม่ให้เกียรติอะไร ส้มเปรี้ยวเธอ……”

“พอเถอะค่ะคุณป้า” ส้มเปรี้ยวฝืนยิ้มส่ายหน้า “ในเมื่อเปปเปอร์ไม่อยาก งั้นก็ช่างเถอะค่ะ ในคฤหาสน์ยังมีอีกตั้งหลายห้อง ฉันอยู่ห้องอื่นก็ได้ค่ะ”

“แต่……” พิสมัยยังไม่ค่อยเต็มใจ ยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

ปีโป้ทิ้งแกนแอปเปิลทิ้งแล้วลูบมือ “แม่ ในเมื่อพี่ส้มเปรี้ยวบอกว่าช่างเถอะ ก็ช่างเถอะครับ อีกอย่างคืนนี้พี่ใหญ่ต้องติวการบ้านให้ผมด้วย ไม่มีเวลาอยู่กับพี่ส้มเปรี้ยวหรอก”

เปปเปอร์กวาดตามองน้องชาย แววตาหลีกเลี่ยงเล็กน้อย

“ติว?” พิศมัยมองปีโป้ด้วยแววตาประหลาดใจ

ไม่ใช่เธอดูถูกลูกชายตัวเองนะ

แต่เจ้าเด็กนี่ไม่ชอบเรียนหนังสืออยู่ตลอด ตอนนี้บอกต้องติว มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้จริงๆ โอเคไหม?

“แม่ นั่นสายตาอะไรของแม่ ผมติวแล้วทำไมเหรอ?” ปีโป้เหมือนแมวถูกเหยียบหาง กระโดดขึ้นมาทันที

พิสมัยเบ้ปาก “ลูกเล่นบาส แม้แต่มหาวิทยาลัยก็ไม่เตรียมสอบแล้วไม่ใช่เหรอ? ยังติวอะไรอีกล่ะ?”

“มันไม่เหมือนกัน ถึงผมจะไม่สอบมหาวิทยาลัย แต่ก็ยังต้องเรียนวิชาวัฒนธรรมนะ ถ้าวิชาวัฒนธรรมผมแย่เกินไป ทีมบาสอาจจะถูกระงับ ไปกันเถอะพี่ใหญ่”

พูดจบ ปีโป้ก็ลากเปปเปอร์ไปข้างบน

ส้มเปรี้ยวมองร่างสองคน มือสองข้างกำแน่นขึ้นมา

ภายในห้อง เปปเปอร์ปิดประตู “นายจงใจใช่ไหม?”

ปีโป้หัวเราะฮ่าๆ “ผมทำเพื่อพี่ไม่ใช่เหรอ? พี่ไม่อยากอยู่กับพี่ส้มเปรี้ยว ผมก็เลยทำแบบนี้ไง”

นอกจากเหตุผลนี้ ก็ยังมีอีกเหตุผล

นั่นก็คือ เขาอยากแก้แค้นพฤติกรรมก่อนกินข้าวของส้มเปรี้ยว

ปีโป้มองพี่ใหญ่ของตัวเอง “พี่ ทำไมพี่ไม่อยากอยู่กับพี่ส้มเปรี้ยวอ่ะ?”

เปปเปอร์อึ้งกับคำถามนี้ จู่ๆ ก็ตอบไม่ค่อยออก

เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ในใจมันคัดค้านอย่างอธิบายไม่ถูก

ถึงแม้ตอนที่อยู่รีสอร์ตวันหยุด เขากับส้มเปรี้ยวนอนห้องเดียวกันแต่คนละเตียง

“ช่างเถอะ ถามเยอะแยะทำไม เอาหนังสือออกมา ฉันจะติวให้นาย” เปปเปอร์เปลี่ยนหัวข้อ

ปีโป้เบิกตากว้าง “ไม่ใช่แล้วพี่ ผมแค่อ้างเฉยๆ พี่จะติวให้ผมจริงเหรอ?”

“เร็ว!” เปปเปอร์มองเขาอย่างเย็นชา น้ำเสียงไม่ให้ขัด

“……” ปีโป้ทำหน้าร้องไห้ หยิบหนังสือเรียนตัวเองออกมาเงียบๆ

วันรุ่งขึ้น

มายมิ้นท์เพิ่งมาถึงบริษัท เลขาซินดี้ก็ส่งซองจดหมายพัสดุซองหนึ่งให้เธอ

“ใครส่งมา?” มายมิ้นท์รับมาดู ด้านบนไม่มีข้อมูลผู้ส่ง

เลขาซินดี้ส่ายหน้า “ไม่แน่ใจค่ะ แผนกต้อนรับบอกว่าคุณชายคนหนึ่งส่งมา ระบุว่าต้องเอาให้คุณ”

“วัยรุ่น?” มายมิ้นท์เม้มปาก ในสมองมีใบหน้าปีโป้โผล่ขึ้นมาทันที

วัยรุ่นที่เธอรู้จักก็มีแค่คนนี้

คงไม่ใช่เขาจริงๆ หรอกนะ?

“ฉันรู้แล้ว เธอไปรับเอกสารที่ต้องอ่านวันนี้ ฉันกลับห้องทำงานก่อน” มายมิ้นท์หนีบซองจดหมายไว้ที่แขน