รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 853

มายมิ้นท์จ้องมองท่าทีที่หนักแน่นและจริงจังอย่างเต็มที่ของชายหนุ่ม ก็พยักหน้าขึ้นมาอัตโนมัติ “ฉันเชื่อค่ะ”

เปปเปอร์รวบตัวเธอเข้ามากอดไว้ในอกอีกครั้ง “เชื่อผมก็ดีแล้ว วางใจเถอะ ผมจะไม่มีทางทำให้คุณผิดหวังแน่”

“อืม” มายมิ้นท์พยักหน้าขึ้นมาอีกครั้ง มือทั้งคู่กอดไปที่แผ่นหลังเขา

เปปเปอร์ถูซอกคอเธอไปเล็กน้อย “เรื่องชุดที่โดนขโมยไป แจ้งความหรือยัง?”

“แจ้งแล้วค่ะ” พอมาพูดเรื่องจริงจัง ท่าทีของมายมิ้นท์ก็เคร่งขรึมขึ้นมาเยอะ คิ้วที่เรียวงามก็ขมวดขึ้นมาเล็กน้อย “ในช่วงเวลาแรกที่โดนขโมยชุดไป ฉันก็โทรแจ้งความไปแล้วค่ะ และตอนนั้นทางตำรวจก็ได้ส่งคนไปตามจับคนร้ายตามเบาะแสที่ฉันแจ้งไปแล้วค่ะ ตำรวจบอกว่าถ้าจับตัวคนร้ายได้แล้ว ก็จะโทรหาฉันทันทีเลยค่ะ แต่ก็ผ่านมาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว ทางตำรวจก็ยังไม่โทรหาฉันเลยค่ะ”

และสิ่งเหล่านี้ ก็ทำให้เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ดวงตาของเปปเปอร์กลับหรี่ลงมา “ถ้าเกิดว่าเป็นแค่โจรขโมยของธรรมดา ก็ไม่มีทางที่ถึงตอนนี้แล้ว ตำรวจยังจับตัวผู้ร้ายไม่ได้หรอก แล้วตอนนี้ทางตำรวจก็ยังจับตัวคนไม่ได้ ดูท่าน่าจะเป็นโจรที่มีพรรคพวกจริง ๆ การเผชิญหน้ากับโจรแบบนี้ ถ้าตำรวจอยากจะกระชากตัวออกมา ก็ต้องยุ่งยากพอสมควรจริง ๆ เรื่องนี้ มอบให้เป็นหน้าที่ผม เดี๋ยวผมจะจัดการเอง”

“คุณกะว่าจะทำยังไง……”

พูดยังไม่ทันจบ อยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของมายมิ้นท์ก็ดังขึ้นมา ขัดคำพูดด้านหลังของเธอไปเลย

เธอขมวดคิ้วขึ้นมาก่อน จากนั้นก็มองตามเปปเปอร์ไป มองไปที่โต๊ะรับแขก

โทรศัพท์ของเธอ วางไว้บนโต๊ะรับแขกนั่นเอง

พอมองไป ดวงตาของมายมิ้นท์ก็เป็นประกายขึ้นมาทันที “เป็นสายโทรเข้าของตำรวจ”

บนใบหน้าเธอมีรอยยิ้มที่ดีอกดีใจปรากฏขึ้นมาทันที “เปปเปอร์ ตำรวจโทรมาแล้ว ดูท่าคงจะจับตัวผู้ร้ายได้แล้ว หาชุดกลับมาได้แล้ว”

พอเห็นใบหน้าเรียวเล็กที่ดีใจของหญิงสาว หัวคิ้วที่ขมวดกับเป็นปมของเปปเปอร์ก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย “งั้นก็เป็นเรื่องที่ดี รีบรับสายเร็ว”

“อืม” มายมิ้นท์พยักหน้าขึ้นมา จากนั้นก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดรับสายขึ้น “ฮัลโหล”

“สวัสดีครับ คุณมายมิ้นท์” ในโทรศัพท์ มีเสียงผู้ชายที่ค่อนข้างหยาบกระด้างเสียงหนึ่งดังลอยมา

พอมายมิ้นท์ฟังออกได้ว่า นี่คือเสียงของตำรวจคนหนึ่ง ตอนที่ตัวเองโทรไปแจ้งความในตอนนั้น

เธอใช้มือทั้งคู่จับโทรศัพท์ไว้แน่น แล้วก็รีบพูดขึ้นว่า “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจับตัวคนร้ายได้แล้วใช่หรือเปล่าคะ? ชุดฉันหาเจอหรือยังคะ?”

แต่ว่าทางปลายสายกลับเงียบขรึมไป

พอเห็นแบบนี้ ใจของมายมิ้นท์ก็กระตุกวุบขึ้นมาทีหนึ่ง และลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง และทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าเธอ ค่อย ๆ แข็งทื่อไปด้วย จากนั้นก็เลือนหายไปเลย

เปปเปอร์เห็นท่าทางของเธอเป็นแบบนี้ ดวงตาก็หรี่ลง “ทำไมเหรอ?”

มายมิ้นท์ส่ายหน้าให้กับเขา และบอกว่าเธอเองก็ไม่รู้

จากนั้น เธอก็รีบถามขึ้นกับทางโทรศัพท์อีกรอบว่า “คุณตำรวจค่ะ คุณช่วยตอบหน่อยได้ไหมคะ ว่าจับตัวคนร้ายได้หรือยัง? ชุดของฉันหาเจอหรือยังคะ?”

คราวนี้ ในที่สุดคนที่อยู่ปลายสาย ก็มีการตอบสนองสักที แต่กลับถอนหายใจทีหนึ่ง “ขอโทษด้วยนะครับคุณมายมิ้นท์ พวกเราจับตัวคนร้ายได้แล้วจริง ๆ แต่ว่าชุด……”

มายมิ้นท์กัดริมฝีปากเล็กน้อย “หมายความว่ายังไงคะ หาชุดไม่เจอเหรอคะ?”

ชุดคงจะไม่ได้โดนโจรขายไปแล้วหรอกมั้ง?

“ชุดหาเจอแล้วครับ แต่ว่าผลมันเกินคาดไปหน่อย” ในโทรศัพท์ ตำรวจจ้องมองชุดทั้งสองชุดที่อยู่ตรงหน้า แล้วก็ส่ายหน้าขึ้นมาอย่างเบื่อหน่าย “สรุปก็คือคุณมายมิ้นท์ คุณจะต้องเตรียมใจไว้สักหน่อย สำหรับสถานการณ์มันเป็นยังไงนั้น คุณมาทำปิดคดีที่สถานีตำรวจสักหน่อยก็จะรู้แล้วครับ”

พอได้ยินตำรวจพูดแบบนี้ ใจของมายมิ้นท์ก็ยิ่งหนักหน่วงมากขึ้นไปอีก แต่ว่าบนใบหน้ากลับพยายามฝืนยิ้มออกมาทีหนึ่ง แล้วตอบอืมไปคำหนึ่ง “ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

พอจบการสนทนาแล้ว เธอก็ค่อย ๆ เอาโทรศัพท์ออกจากข้างหู

เปปเปอร์มองไปที่เธอแล้วถามขึ้นว่า “ชุดหาไม่เจอเหรอ?”

“หาเจอแล้วค่ะ” มายมิ้นท์ขมวดคิ้วขึ้น “แต่ตำรวจบอกว่า เกิดเรื่องไม่คาดคิดกับชุดนิดหน่อย”

ทีแรกเธอก็นึกว่าท่าทีที่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่อยากบอกของตำรวจ จะเป็นเพราะว่าหาชุดไม่เจอ

แต่ในเมื่อหาเจอแล้ว แล้วจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดอะไรได้ล่ะ?

มายมิ้นท์กัดริมฝีปากเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าคิดไม่ค่อยตก

เปปเปอร์ลูบคางแล้วก็เงียบขรึมไปครู่หนึ่ง “ชุดพังไปแล้วเหรอ?”