รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 856

ตอนนี้เป็นเวลาหลังเที่ยงคืนไปแล้ว แต่ว่าในสถานีตำรวจยังคงเปิดไฟสว่างเอาไว้

มายมิ้นท์กับเปปเปอร์จูงมือกันเดินเข้าไปด้วยกัน

เจ้าหน้าที่ตำรวจที่โทรคุยกับมายมิ้นท์ พอเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามาแล้ว ก็รีบเดินหน้าเข้ามาต้อนรับ จากนั้นก็พาทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง

“คุณมายมิ้นท์ ชุดของคุณอยู่บนโต๊ะครับ คุณไปดูเองเถอะ หวังว่าคุณจะเตรียมใจไว้ก่อนนะครับ” ตำรวจชี้ไปที่โต๊ะในห้องเล็กน้อย แล้วถอนหายใจและพูดขึ้นมา

ในเมื่อเป็นของมูลค่าหลายล้าน แต่ตอนนี้มากลายเป็นสภาพแบบนี้ไปแล้ว ไม่เตรียมใจเอาไว้ซะก่อน ถ้าเกิดเป็นลมเป็นแล้งไปจะทำยังไงล่ะ?

ในเมื่อถ้าเกิดว่าเป็นเขา เขาต้องทนรับความสะเทือนใจไปไหว แล้วเป็นลมไปแน่

พอได้ยินคำพูดของตำรวจ ที่บอกให้เตรียมใจไว้ก่อน จิตใจของมายมิ้นท์ที่สงบนิ่งไปมากแล้วในตอนแรก ตอนนี้ก็เต้นขึ้นมาอย่างร้อนรนอีกครั้ง และเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ

เธอปล่อยมือเปปเปอร์ออก แล้วก้าวเดินไปที่โต๊ะในห้องข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าเปปเปอร์ก็เดินตามไปอยู่ข้าง ๆ เธอ

พอตำรวจเห็นทั้งสองคนเดินเข้าไปแล้ว ก็ไม่ได้ยืนอยู่ที่หน้าประตูอีก แล้วก็เดินตามเข้าไปด้วย

มายมิ้นท์เดินมาถึงหน้าโต๊ะ ก็เห็นกล่องสองใบที่ใส่ชุดออกงานไว้

กล่องยังอยู่ดีไม่มีความเสียหายอะไร ยังคงสวยงามอย่างเดิม

แต่ของข้างในอาจจะ……

มายมิ้นท์ไม่อยากจะคิดอะไรต่อไป เธอกัดริมฝีปากไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยื่นมือออกไป แล้วฝาเปิดกล่องใบหนึ่งในนั้นออก

ในระหว่างที่เปิดออก มือของเธอก็เกิดอาการสั่นขึ้นมา เพราะว่าตื่นเต้น

พอเห็นแบบนี้ เปปเปอร์ก็เอามือตัวเองวางลงบนมือมายมิ้นท์ แล้วบีบเบา ๆ ทีหนึ่ง น้ำเสียงอ่อนโยน และแฝงไว้ด้วยความปลอบโยนที่นับไปถ้วน “ไม่ต้องกลัว ไม่ว่าสภาพจะเป็นยังไง ผมก็จะอยู่ข้างหลังคุณ คุณสามารถวางใจไปทำเรื่องอะไรก็ได้ ทุกอย่างจะมีผมอยู่ด้วยเสมอ”

มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นมามองเขา

บนใบหน้าของเขาแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ถึงจะจาง แต่กลับทำให้จิตใจที่สั่นไหวของเธอ เปลี่ยนเป็นสงบนิ่งขึ้นมาทันที

เธอคิดว่า เขาพูดถูก ไม่ว่าในกล่องจะเป็นสภาพไหน จะดีหรือร้าย เธอก็ต้องเผชิญหน้าทั้งนั้น

ในเมื่อต้องเผชิญหน้า งั้นก็อย่าไปเกรงกลัวอะไร ในเมื่อมันก็ได้เป็นไปแล้ว เธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสภาพของในกล่องได้แล้ว

งั้นก็ไม่สู้ สงบสติอารมณ์หน่อยจะดีกว่า

ที่สำคัญ ไม่ว่าในกล่องจะมีอะไร เธอก็ไม่ได้เผชิญหน้าอยู่ตัวคนเดียว เธอยังมีเขาอยู่เป็นเพื่อนด้วย

พอคิดได้แบบนี้ ใบหน้าที่เคร่งเครียดในตอนแรกของมายมิ้นท์ ก็ค่อย ๆ มีรอยยิ้มปรากฏออกมาเสี้ยวหนึ่ง “คุณพูดถูก ฉันไม่ตื่นเต้นแล้วค่ะ”

พูดแล้ว เธอก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง จากนั้นพอสงบสติอารมณ์ได้หมดแล้วจริง ๆ มือก็ไม่สั่นอีกต่อไป

แต่ว่าเปปเปอร์ยังคงไม่ได้เอามือออกจากบนมือเธอ แล้วก็เปิดฝากล่องออก พร้อมกันกับเธอ

ในวินาทีที่เปิดออก แล้วเห็นสภาพที่อยู่ด้านใน ม่านตาของมายมิ้นท์ก็หดตัวไปทันที สีหน้าก็เปลี่ยนไปเลย

และสีหน้าของเปปเปอร์ก็มีแววตกตะลึงพาดผ่านไปเสี้ยวหนึ่ง จากนั้นสีหน้าก็ดูแย่ลงและเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก รอบตัวก็แผ่ซ่านไปด้วยความเย็นยะเยือกที่ทำให้คนกลัวจนหายใจไม่ออก จนทำให้ตำรวจที่อยู่ด้านหลังรู้สึกหนาวจนตัวสั่นขึ้นมา จากนั้นก็มองไปที่เปปเปอร์อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

โอ้โห นี่ก็คือบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ที่ควบคุมพนักงานหลายแสนคนนี่เอง