รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 857

“รู้ว่าคือใครแล้วเหรอ?” เปปเปอร์ถามขึ้นมา

มายมิ้นท์มองสบตากับเขา และพยักหน้าเล็กน้อย “ค่ะ จะต้องเป็นเธอแน่ ๆ”

“ใครเหรอ?” เปปเปอร์ถามขึ้นอีกครั้ง

มายมิ้นท์กำมือไว้แน่น “พัดชา!”

“เธอเหรอ?” ในดวงตาเปปเปอร์มีแววแปลกใจพาดผ่านไปเสี้ยวหนึ่ง

ทำไมถึงคิดไม่ถึงนะ ว่าคนที่เธอสงสัย จะเป็นผู้หญิงคนนั้นไปได้

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อใจเธอ แต่ว่าประวัติของผู้หญิงคนนั้น เขาเคยตรวจสอบมาก่อนแล้ว ก็เป็นแค่เด็กกำพร้าธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

เด็กกำพร้าคนหนึ่ง แต่กลับกล้ามาแตะต้องประธานบริษัทคนหนึ่ง และที่สำคัญก็ยังเป็นคนที่เขาเปปเปอร์ใส่ใจอีกด้วย

ผู้หญิงคนนั้น จะมีความกล้าแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?

ไม่รู้จริง ๆ เหรอ ว่าถ้าโดนเขาสืบเจอตัวขึ้นมา จะต้องเจอกับจุดจบยังไงบ้าง?

“จะต้องใช่เธอแน่ ๆ!” ในดวงตามายมิ้นท์เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว “ที่จริงวันนี้ ฉันเจอกับเธอในร้านชายชุดออกงานด้วย และที่สำคัญ เธอก็ถูกใจชุดของฉัน แล้วยังอยากมาแย่ง และบอกให้ฉันยกให้เธอ แต่ว่าฉันไม่ยกให้ เพราะฉะนั้นจึงมีความเป็นไปได้สูงมากที่เธอจะนึกโกรธอยู่ในใจ แล้วให้คนมาขโมยชุดฉัน ทำให้ฉันไม่ได้เป็นเจ้าของ เพราะว่าตอนที่อยู่ในร้านชายชุดออกงานนั้น เธอก็ได้พูดไว้แล้วว่าของที่เธอไม่ได้ก็จะต้องทำให้ฉันไม่ได้ด้วยเหมือนกัน และที่สำคัญก็ยังได้ทำการเคลื่อนไหวออกมาจริง ๆ แล้วด้วย แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ไป เพราะฉะนั้นมีความเป็นไปได้สูงมาก ที่หลังจากฉันออกมาจากร้านแล้ว เธอจะเป็นคนวางแผนให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา”

“อะไรนะ?” สีหน้าของเปปเปอร์ดูตื่นเต้นขึ้นมาทันที มือทั้งคู่จับอยู่ที่หัวไหล่เธอ และวิเคราะห์ไปรอบหนึ่ง “คุณโดนคนรังแกในร้านชายชุดออกงานมา ทำไมตอนนั้นถึงไม่บอกผม?”

ตอนที่เธออยู่ในร้านชายชุดออกงานนั้น เขาทั้งโทรศัพท์หาเธอ ทั้งส่งข้อความไปให้เธอ

แต่เธอ แม้แต่เรื่องที่ตัวเองโดนรังแกก็ยังไม่ยอมเอ่ยถึงสักนิด

เรื่องนี้ทำให้เปปเปอร์รู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่อย่างเห็นได้ชัดเจนเลย

มายมิ้นท์จ้องมองสีหน้าที่ไม่ค่อยดีชายหนุ่ม ก็รู้แล้วว่าชายหนุ่มกำลังไม่พอใจเรื่องอะไรอยู่ และมองไปชายหนุ่มและส่งยิ้มที่สบายใจไปให้ชายหนุ่มทีหนึ่ง “ฉันไม่ได้ไม่อยากบอกคุณ แต่ว่าสำหรับฉันแล้ว เธอก็เป็นแค่ตัวละครเล็ก ๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น และฉันก็มีความสามารถมากพอที่จะจัดการกับเธอได้ แล้วอีกอย่างถึงจะพูดว่าเธอรังแกฉัน แต่ฉันกลับไม่ได้ถูกรังแกเลย ในทางกลับกันสุดท้ายฉันกลับเป็นคนรังแกเธอมากกว่า เพราะว่าฉันไม่ได้รู้สึกลำบากใจ เพราะฉะนั้นก็เลยไม่ได้บอกคุณ ถ้าเกิดว่าฉันบอกคุณแม้แต่เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ งั้นฉันก็ไม่เอาไหนมากจริง ๆ ใช่ไหมคะ? และที่สำคัญคุณงานยุ่งซะขนาดนั้น ฉันไม่อยากไปกวนใจคุณเพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ เข้าใจไหมคะ?”

เปปเปอร์หรี่ตาลงไม่ยอมพูดอะไร

เขาเข้าใจ แต่ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

มายมิ้นท์ถอนหายใจทีหนึ่ง แล้วจับมือเขาขึ้นมา วางลงบนหน้าตัวเอง

จากนั้นตัวเองก็ค่อย ๆ ถูฝ่ามือเขาไปเบา ๆ

เรียวปากบางของเขาคลี่ยิ้มออกมา และกระแอมไปขึ้นมาคำหนึ่ง “เข้าใจแล้ว”

ก็ได้ ที่แท้ก็ต้องให้ออดอ้อน ให้โอ๋นี่เอง

พอมายมิ้นท์เห็นเป็นแบบนี้ ก็ส่ายหน้าขึ้นมาอย่างขำขัน

พอตำรวจที่อยู่ด้านหลังเห็นการกระทำของทั้งสองคน ก็มองตาขาวขึ้นมาอย่างเบื่อหน่าย

นี่ นี่ นี่ ตอนนี้กำลังพูดเรื่องสำคัญอยู่นะ พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?

แน่นอนว่า ถึงตำรวจจะพร่ำบ่น แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้เปิดปากรบกวนทั้งสองคนอยู่ดี

ดีที่ว่าทั้งสองคนต่างก็รู้จักพอประมาณ และรู้ว่าตอนนี้เรื่องตรงหน้าสำคัญกว่า ด้วยเหตุนี้พอคลอเคลียกันไปครู่หนึ่ง ไม่นานก็กลับสู่สภาพปกติแล้ว

พอมายมิ้นท์เอามือของชายหนุ่มวางลงแล้ว ก็พูดต่อขึ้นว่า “ตอนที่อยู่ในร้านชายชุดออกงาน พัดชารังแกฉันไม่สำเร็จ แต่กลับโดนฉันรังแกกลับไป เธอจะต้องโกรธเกลียดฉันแน่ ๆ ด้วยเหตุนี้ เรื่องนี้ จะต้องเป็นฝีมือเธอแน่ ๆ เพราะว่าใช้ชุดออกงานมาระบายความแค้นและแก้แค้นฉัน และที่สำคัญพอคำนึงถึงเรื่องชุดแล้ว คนที่มีความแค้นกับฉัน ก็มีแค่เธอคนเดียวแล้ว”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกคุณรู้แล้วใช่ไหมว่าควรทำยังไง?” ความเย็นยะเยือกกะพริบขึ้นมาในตาเปปเปอร์ แล้วมองไปที่ตำรวจ

ตำรวจพยักหน้าขึ้น “คุณมายมิ้นท์สามารถให้เบาะแสกับเราได้ นี่เป็นประโยชน์ต่อเราเป็นอย่างมากเลยครับ พวกเราจะรีบส่งคนไปเรียกตัวคุณพัดชาคนนั้นมา ท่านทั้งสองกรุณารอสักครู่นะครับ”

“ไม่ต้องรอหรอก พาพวกเราไปเจดคนที่ขโมยของคนนั้นหน่อย” เปปเปอร์พูดขึ้น

มายมิ้นท์รีบแสดงความเห็นด้วยขึ้นมา “ใช่ ฉันอยากเห็นคนคนนั้นหน่อย ฉันจะไปยืนยันสักหน่อยว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเขาคือคนที่ฉันคิดไว้หรือเปล่า”

จ้องมองทั้งสองคน ตำรวจก็พยักหน้าขึ้นมาเล็กน้อย “ได้ครับ แต่ว่าคนคนนั้นปากแข็งมาก บางทีพวกคุณก็คงจะสอบถามไม่ได้ผลอะไรนะครับ”