รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 871

“เกิด เกิดอะไรขึ้นครับ?” ทนายหน้าตางุนงง ไม่รู้ว่าตนเองเผลอไปล่วงเกินเปปเปอร์ตรงไหนเข้าแล้ว เปปเปอร์ถึงได้มองเขาด้วยสายตาน่ากลัวขนาดนี้

ตอนที่เขากำลังอยากจะถามให้รู้เรื่อง เปปเปอร์ก็เอ่ยปากขึ้น น้ำเสียงเย็นยะเยือก “ไสหัวไป!”

ทนายหดมุมปากกลับมา รู้แล้วว่าเขาโมโหจริงๆ จึงไม่กล้าอืดอาด พยักหน้าแล้วรีบเดินออกไป

มายมิ้นท์ดึงมือของชายหนุ่มที่ปิดตาตนเองอยู่ลงมา เบ้ปากมองเขาด้วยความไม่พอใจ “คุณทำอะไรเนี่ย?”

เปปเปอร์ไม่ตอบ แต่ใช้มือทั้งคู่ประคองใบหน้าของเธอเอาไว้ แล้วเขยิบเข้าไป เขยิบเข้าไปใกล้ๆเธอ ถึงได้เอ่ยปาก น้ำเสียงทุ้มต่ำ พูดขึ้นอย่างชัดเจน: “ต่อไปห้ามมองผู้ชายคนอื่นอย่างนี้ ยิ่งห้ามใช้สายตาชื่นชมอย่างนั้นด้วย ได้ยินไหม? คุณมองผมได้แค่คนเดียวเท่านั้น!”

ความอิจฉาในน้ำเสียงของฝ่ายชาย รวมไปถึงความหึงหวงที่กำลังอดกลั้นเอาไว้ ทำให้มายมิ้นท์รู้สึกตัวได้ทันที สายตาของตนเองที่มองทนายคนนั้นเมื่อกี้ ทำให้เขาไม่สบายใจซะแล้ว เธอจึงแอบขำอยู่ในใจ

เปปเปอร์เห็นมายมิ้นท์ไม่ตอบตนเอง เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว ก็รู้สึกไม่พอใจ “ได้ยินไหม?”

เขาถามย้ำอีกรอบ ในเวลาเดียวกันยังออกแรงบีบใบหน้าของมายมิ้นท์เล็กน้อย

มายมิ้นท์รีบพยักหน้า “ได้ยินแล้วได้ยินแล้ว”

เปปเปอร์ถึงได้ปล่อยมือออก

มายมิ้นท์ถูๆแก้มของตนเองที่โดนเขาบีบจนแดง พูดด้วยความหงุดหงิด: “คุณนี่จริงๆเลย ทำไมขี้หึงขนาดนี้ วันนี้คุณหึงไปหลายรอบแล้วนะ”

เปปเปอร์เงียบไปแปปนึงแล้วถึงได้ตอบกลับ “เพราะผมรักคุณมากเกินไป ใส่ใจคุณมากเกินไป เมื่อก่อนเพราะผมโดนสะกดจิต ทั้งๆที่คุณอยู่ข้างผมแท้ๆ แต่ผมกลับไม่รู้ว่าคุณต่างหากที่เป็นคนรักของผม มองตนเองที่มีคุณอยู่ข้างๆแล้วก็สูญเสียคุณไปโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย ผมไม่อยากประสบกับเหตุการณ์อย่างนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว ผมให้ความสำคัญกับคุณมากกว่าอะไรทั้งนั้น และแน่นอนว่าผมจนปัญญาที่จะยอมให้คุณแบ่งความสนใจไปอยู่ที่คนอื่นด้วย”

จริงๆแล้วก็ไม่ใช่เขาไม่รู้นะว่าตนเองขี้หึงมากเกินไป เอาแต่หึงอย่างไม่มีเหตุผลอยู่ตลอดเลย

แต่เขาควบคุมไม่ได้นี่นา

เธอเป็นของล้ำค่าที่เขาสูญเสียไปแล้วได้กลับคืนมา จนแทบอยากจะหลอมละลายเข้าไปในจิตใจ แล้วเขาจะยินยอมได้ยังไง ที่ความสนใจและความคิดทั้งหมดของเธอ ไม่ได้อยู่บนตัวเขา

ได้ยินคำพูดของฝ่ายชาย เห็นสายตาของฝ่ายชาย มายมิ้นท์จึงถอนหายใจ ในใจรู้ดีว่าเขาแค่รู้สึกไม่ปลอดภัย

เขาเคยสูญเสียเธอไปครั้งหนึ่ง ดังนั้นต้องไม่อยากสูญเสียเป็นครั้งที่สองอยู่แล้ว

เขากลัวมาโดยตลอด กลัวว่าหัวใจของเธอ จะโดนคนอื่นชักจูงไป เพราะเธอเคยผิดหวังในตัวเขา เคยไม่รักเขา

มายมิ้นท์ถอนหายใจ แล้วกอดแขนของเปปเปอร์เอาไว้

เธอคนนั้นในอดีตที่เคยรู้สึกไม่ปลอดภัย คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะกลายเป็นเขาไปซะแล้ว

“วางใจเถอะ” มายมิ้นท์พิงหัวไปที่ไหล่ของชายหนุ่ม น้ำเสียงอ่อนโยน “ในใจของฉัน คุณนี่แหละที่เป็นคนที่สำคัญที่สุดคนนั้น ต่อให้ฉันจะสนใจคนอื่น นั่นก็เป็นแค่ความสงสัยเฉยๆ แต่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคนๆนั้นสักหน่อย ดังนั้น คุณไม่ต้องกังวลเลย ความสนใจที่ฉันมีต่อคุณน่ะ มันเยอะที่สุดตลอดไปอยู่แล้ว”

นอกเสียจาก พวกเขาไม่ได้เป็นคนรักกันอีกแล้ว ทั้งยังเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่เกี่ยวข้องกันด้วย

นั่นมันเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะไม่สนใจเขาอีก

แน่นอนว่าคำพูดพวกนี้ เธอไม่มีความจำเป็นที่ต้องพูดออกมาหรอก

ไม่งั้นผู้ชายคนนี้คงไม่สบายใจขึ้นมาอีก

เปปเปอร์ได้ฟังคำพูดของมายมิ้นท์ สีหน้าที่ตึงเครียดจึงดีขึ้นมาก แต่น้ำเสียงยังคงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ “แล้วคุณสงสัยอะไรเขา? ถึงต้องใช้สายตาที่ชื่นชมขนาดนั้นมองเขา?”

มายมิ้นท์กอดแขนของเขาแน่นขึ้น “ก็ต้องสงสัยประวัติส่วนตัวของเขาอยู่แล้วน่ะสิ คุณคิดว่าสงสัยอะไรล่ะ?”

เธอเงยหน้ามองเขา “เขาหน้าตาดีสู้คุณไม่ได้ รูปร่างก็ดีไม่เท่าคุณ นี่ฉันต้องสนใจเขางั้นเหรอ?”

เปปเปอร์ได้ยินหญิงสาวชมตนเองหน้าตาดี รูปร่างดี ริมฝีปากบางๆจึงหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่ได้ “นี่พอฟังขึ้นหน่อย”

มายมิ้นท์ค้อนขวับอยู่ในใจ แต่กลับขำออกมา

ผู้ชายคนนี้ ทำเป็นนิ่งเฉย