รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 875

“เธอไม่ได้เกลียดฉันแบบปกติทั่วไปนะเนี่ย” น้ำเสียงของมายมิ้นท์สงบนิ่ง

เปปเปอร์ขมวดคิ้วจดจ้องไปที่พัดชาทันที เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจมากๆที่พัดชาเกลียดชังมายมิ้นท์

ความเกลียดชังประเภทนี้ มันทำให้อกสั่นขวัญแขวนจริงๆ

คนที่ไม่รู้ คงคิดว่ามายมิ้นท์ทำเรื่องที่ไม่รู้จักบาปบุญคุณโทษต่อพัดชาแน่ๆ อย่างเช่นฆ่าพ่อแม่ของพัดชา

อันที่จริงความเกลียดชังประเภทนี้ มันเกินกว่าระดับความเกลียดชังที่ควรจะมีอยู่ในความแค้นสองครั้งนี้นะ

ความแค้นระหว่างมายมิ้นท์กับพัดชา จะบอกว่าเล็กก็ไม่เล็ก แต่ถ้าจะบอกว่าใหญ่ ก็ไม่ใหญ่อย่างแน่นอน

ถ้าพูดตามเหตุผล พัดชาสามารถเกลียดมายมิ้นท์ได้ ถึงยังไงมายมิ้นท์ก็กำลังจะส่งเธอเข้าไปอยู่ในคุกแล้ว

แต่ความเกลียดชัง ยังไงมันก็ไม่น่าจะเข้มข้นเช่นนี้

ระดับความเข้มข้นอย่างนี้ ต้องมีอยู่ในความอาฆาตแค้นที่ไม่สูญสลายไป ไม่ยินยอมที่จะอยู่ใต้ฟ้าเดียวกันสิ

แต่ระหว่างมายมิ้นท์กับพัดชา เดิมทีก็ไม่ได้อาฆาตแค้นกันอย่างนี้อยู่แล้ว แต่พัดชากลับจงเกลียดจงชังมายมิ้นท์รุนแรงขนาดนี้ นี่เป็นเพราะแต่ไหนแต่ไรพัดชาก็เป็นคนที่ชอบแสดงพลังความเกลียดชังอย่างยิ่งใหญ่ หรือยังมีเหตุผลอื่นกันแน่?

เปปเปอร์หรี่ดวงตาเรียวยาวขึ้นมา กำลังจ้องพัดชา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

มายมิ้นท์ไม่ได้สังเกตเห็นความเปลี่ยนไปในสายตาของชายหนุ่มที่กำลังมองพัดชาอยู่ เธอยังคงสบสายตาที่อยากจะกินเธอซะเหลือเกินของพัดชาอย่างสงบนิ่ง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก: “เธอดูสิ ความเกลียดชังที่เธอมีต่อฉัน อยากจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆจนใจจะขาดแล้วสินะ! จะว่าไป ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่เลย เธอไปเอาความมั่นใจจากไหนมาเกลียดฉันกันแน่?”

ระหว่างที่พูด มายมิ้นท์ยื่นมือออกไป บีบคางของพัดชาอีกครั้ง ทั้งยังออกแรงยกขึ้นมา ให้พัดชามองหน้าเธอ “แต่ก่อนเธอกับฉันไม่เคยรู้จักกันเลย ถ้าไม่ใช่จู่ๆเธอก็โผล่มาที่หน้ารถของคนรักฉัน ชีวิตนี้เราสองคนคงไม่ได้รู้จักกัน ยิ่งไม่ต้องมาเจอหน้ากันด้วย”

ได้ยินคำว่าคนรักออกมาจากปากของมายมิ้นท์ เปปเปอร์จึงเบิกบานขึ้นมาทันที ไม่นั่งอย่างเอื่อยเฉื่อยอีกแล้ว รีบวางขาลงมา นั่งยืดตัวตรง เชิดคางเล็กน้อย ท่าทางภูมิอกภูมิใจ

ก็ไม่น่าภูมิใจหรือไงล่ะ!

ตั้งแต่กลับมาคบกัน มายมิ้นท์ยังไม่เคยแนะนำเขากับคนนอกเลย

แม้คนพวกนั้นจะรู้จักเขามันก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่เธอจะแนะนำหรือเปล่า มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

นี่ยังเป็นครั้งแรกด้วยที่เธอเป็นฝ่ายเอ่ยปาก ยอมรับสถานะของเขาต่อหน้าคนนอก ไม่ใช่แฟน แต่เป็นคนรักแหละ

คนรัก ดูสูงส่งกว่าแฟนเยอะเลย

คิดๆแล้ว เปปเปอร์จึงยิ้มออกมา ยังไงก็ปกปิดเอาไว้ไม่อยู่

ทั้งมายมิ้นท์และพัดชาต่างไม่รู้ว่าชายหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ ทั้งสองคนยังคงสบตากัน

มายมิ้นท์ออกแรงบีบแน่นมากขึ้น ใบหน้าที่กำลังเจ็บปวดของพัดชาบิดเบี้ยวแล้ว

แต่มายมิ้นท์กลับไม่คิดจะเบามือเพื่อทะนุถนอมเธอเลย ยังคงบีบคางเธอไว้แน่น “ครั้งแรกที่เรารู้จักกัน เธอก็จะล่อลวงคนของฉัน คิดจะแย่งผู้ชายของฉันไป ฉันให้เธอขอโทษ เธอก็ทำท่าทีไม่ยินยอม พูดขอโทษอย่างไม่จริงใจ การกระทำพวกนี้เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรือไง? ไม่เลย ฉันรู้ทั้งหมด ฉันแค่ไม่อยากคิดเล็กคิดน้อยกับเธอ เพราะฉันคิดว่าต่อไปเราสองคนคงไม่ได้เจอะเจอกันอีก ส่วนตัวฉันน่ะเป็นขี้ใจอ่อน ไม่ชอบมีเรื่องกับใคร ถึงได้ตัดสินใจปล่อยเธอไป”

ระหว่างที่พูด เธอก็ออกแรงมากขึ้นอีก

พัดชาเจ็บจนร้องออกมา ดวงตาชุ่มฉ่ำไปหมด

แต่เธอในตอนนี้กลับลนลานมาก โยกร่างกายไปมาอย่างรุนแรง พูดขึ้นด้วยความร้อนรน: “มายมิ้นท์ปล่อยมือนะ อย่าจับคางของฉัน คางฉันจะเบี้ยวแล้ว!”

ได้ยินเธอพูดอย่างนี้ มายมิ้นท์จึงตะลึงเล็กน้อย แล้วถึงได้สติกลับมา ผู้หญิงคนนี้ทำศัลยกรรมทั้งตัวนี่นา

ดังนั้นด้วยแรงเมื่อกี้ของตนเอง อาจจะบีบจนซิลิโคนในคางของเธอเบี้ยวไปจริงๆก็ได้

ตอนที่มายมิ้นท์กำลังคิดว่าตนเองควรจะปล่อยมือดีไหมนั้น เสียงเย็นชาของเปปเปอร์ก็ลอยเข้ามา “ไม่ต้องสนใจเธอ เบี้ยวก็เบี้ยวสิ ไม่ใช่ว่าเราจะชดใช้ไม่ไหวสักหน่อย”

มายมิ้นท์เลิ่กคิ้ว มองท่าทีที่คาดไม่ถึงของพัดชา แล้วยิ้มออกมาทันที “คุณพูดถูก เราชดใช้ไหวอยู่แล้ว”

ในเมื่อชดใช้ได้อยู่แล้ว งั้นก็ไม่มีอะไรต้องกังวลอีก