รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 876

ท่าทางนี้ของเธอ เหมือนกับคนโรคจิต ที่จู่ๆก็อาการกำเริบขึ้นมาอย่างนั้น ทำให้คนที่ได้เห็นรู้สึกขนลุกขนชัน

มายมิ้นท์กลัวว่าจะติดเชื้อไปด้วย จึงรีบสะบัดคางของพัดชาออกไปแล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เปปเปอร์ก็ลุกขึ้น เดินมาถึงด้านหลังของเธอ ใช้ร่างกายขวางเธอเอาไว้ เธอจะได้ไม่ล้มลงมาถ้าถอยอย่างไม่ทันระวัง หรืออาจจะไปกระแทกอะไรเข้าก็ได้

ถึงเวลานั้น คนที่ปวดใจก็เป็นเขาอยู่ดี

“เช็ดมือหน่อย” เปปเปอร์หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ ส่งไปให้มายมิ้นท์ บอกเป็นนัยๆว่าให้มายมิ้นท์เช็ดมือที่เพิ่งสัมผัสพัดชาเมื่อกี้นี้

มายมิ้นท์ยิ้มให้ชายหนุ่มเล็กน้อย “เราสองคนใจตรงกันอย่างที่คิดเลยนะ เมื่อกี้ฉันกำลังเตรียมจะหยิบของมาเช็ดมืออยู่เลย”

แต่ไม่ต้องรอให้เธอหาในกระเป๋าของตนเอง เขาก็ส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้เธอแล้ว

เปปเปอร์ได้ยินคำว่าใจตรงกันของเธอ ก็หัวเราะเบาๆ “งั้นแสดงว่า เดิมทีเราสองคนคงจะเกิดมาคู่กันอยู่แล้ว ต่อให้คุณไม่พูดอะไรเลย แต่เพียงแค่สายตาของคุณ แค่ท่าทางของคุณ ผมก็จะรู้ได้ทันที ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ คุณต้องการอะไร”

นอกจากนั้น เพียงแค่เป็นสิ่งที่เธอต้องการ เขาก็จะเตรียมเอาไว้อย่างดี แล้วส่งไปที่ด้านหน้าของเธอทันที

คำพูดของชายหนุ่ม ทำให้มายมิ้นท์ซาบซึ้งใจ

หลังจากเช็ดมือเสร็จ ก็เก็บผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา แล้วเป็นฝ่ายยื่นมือเข้าไปกอดชายหนุ่มเอาไว้

ชายหนุ่มตกใจเป็นอันดับแรก แล้วถึงยิ้มออกมา ยกแขนขึ้น กอดเธอกลับไป

ทั้งสองคนเริ่มโชว์ความหวานต่อหน้าพัดชาแล้ว

ถ้าเป็นเวลาปกติ พัดชาอาจจะคลุ้มคลั่งไปแล้วก็ได้

แต่ตอนนี้ พัดชาตกอยู่ในสภาวะสติฟั่นเฟือน ยิ้มอย่างเสียสติทั้งยังน่าขนลุกอยู่ตรงนั้น ในปากเอาแต่พึมพำอยู่กับตัวเอง

ส่วนกำลังพึมพำอะไรนั้น มายมิ้นท์กับเปปเปอร์ต่างฟังไม่ชัดเจน พูดเร็วเกินไป อีกอย่างค่อนข้างยุ่งเหยิงน่าสับสนด้วย

สรุปแล้ว พัดชาในตอนนี้ เหมือนคนไข้จิตเภทคนหนึ่งเลย

มายมิ้นท์ปล่อยเปปเปอร์ออก ขมวดคิ้วสวยๆมองพัดชาที่เป็นอย่างนี้ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม: “ท่าทางนี้ของเธอ เหมือนไม่ได้แสร้งทำนะ”

เปปเปอร์อืมออกมา ถือเป็นการตอบรับ

เห็นได้ชัดว่า เขาก็มองออก ท่าทางอย่างนี้ของพัดชาไม่ได้กำลังแสดงอยู่

มายมิ้นท์เม้มปากเล็กน้อยแล้วพูดต่อ: “หลังจากที่เธอบอกว่า ระหว่างฉันกับเธอไม่ได้มีความแค้นกันแค่นี้ ก็เปลี่ยนเป็นอย่างนี้เลย คุณว่า ประโยคนั้นหมายความว่าไงกันแน่? หรือจะบอกว่า ระหว่างฉันกับเธอ ยังมีความเกลียดชังความแค้นอื่นที่ฉันไม่รู้อีก? แต่ว่า เมื่อก่อนฉันไม่รู้จักเธอเลยนะ”

เปปเปอร์มองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมอก “อย่าคิดมาก ตอนนี้ดูแล้วเธอน่าจะมีอาการทางจิต บางทีเธออาจจะคิดอะไรบางอย่างออกมาเองก็ได้”

มายมิ้นท์พยักหน้า “ก็เป็นไปได้ แต่ฉันไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ไม่นึกว่าเธอจะมีอาการป่วยทางจิต”

พูดๆอยู่ เธอก็มองพัดชาที่ยังหัวเราะอย่างเสียสติอยู่ตรงนั้นอีกครั้ง “บางที ในอดีตเธออาจจะประสบพบเจอกับอะไรมาก็ได้”

“ไม่ว่าเธอจะเจออะไรมา นั่นก็ไม่เกี่ยวกับเราทั้งนั้น สภาพของเธอเป็นอย่างนี้ คาดว่าคงถามไม่ได้ความอะไรออกมาแล้วแหละ จนปัญญาที่จะได้คุยกันแบบปกติๆแล้ว เราออกไปกันก่อนเถอะ” เปปเปอร์บีบมือของมายมิ้นท์เบาๆ

มายมิ้นท์พยักหน้า อืมออกมา จากนั้นจึงโดนเขาจูงมือเดินไปทางประตู

ตอนที่เดินมาถึงประตูห้องไต่สวน มายมิ้นท์กลับหยุดฝีเท้าลง

เปปเปอร์รู้สึกได้ว่าเธอหยุดฝีเท้าลง จึงหยุดตามไปด้วย แล้วหันมามองเธอ “มีอะไรเหรอ?”

มายมิ้นท์ไม่ได้ตอบ แค่ส่ายหัวให้เขา แล้วหันไปมองพัดชาที่อยู่ด้านหลัง

พัดชายังคงมีสภาพอย่างนั้น ก้มหน้า แววตาหม่นหมอง ในปากพึมพำ ส่งเสียงหัวเราะแปลกๆออกมาบ่อยๆ ท่าทางนั้น เห็นแล้วน่าตกใจอยู่เหมือนกัน

เปปเปอร์เห็นแล้ว หรี่ตาขึ้นมาด้วยความสะอิดสะเอียน จากนั้นจึงใช้ฝ่ามือใหญ่ๆช้อนหลังหัวของมายมิ้นท์ หันใบหน้าของเธอกลับมา “พอเถอะ มีอะไรให้น่ามอง อย่าทำให้ตาของตัวเองสกปรกเลย”

มายมิ้นท์หัวเราะเบาๆ “ฉันไม่เคยเจอคนที่มีอาการทางจิตนี่นา ถึงได้สงสัยจนอยากมองหลายๆรอบหน่อย”

“ใครบอกว่าคุณไม่เคยเจอ?”

“ฉันเคยเจอเหรอ?” มายมิ้นท์ชะงักเล็กน้อย “ตอนไหน ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ?”

เปปเปอร์ดึงเธอออกไปจากห้องไต่สวน “ราเม็งไม่ใช่หรือไง?”

“......” มายมิ้นท์สะอึกเล็กน้อย พูดไม่ออกบอกไม่ถูก “อะไรกัน ราเม็งแค่มีหลายบุคลิกนะ ไม่ใช่โรคจิตสักหน่อย”