รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 877

“ใครบอกว่าผมไม่หึง ผมหึงอยู่ต่างหาก” หลังจากเปปเปอร์นั่งลงไป ก็มองมายมิ้นท์ แล้วตอบกลับไปนิ่งๆ

น้ำเสียงเรียบเฉยขนาดนี้ แสดงว่าเขากำลังหึงอยู่จริงๆ

มายมิ้นท์ลูบๆคางพยักหน้า “แต่เมื่อกี้ฉันมองไม่ออกเลยนะว่าคุณกำลังหึง”

“บางครั้งถึงจะหึงอยู่ แต่อาจจะไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าไง” เปปเปอร์คว้ามือของเธอ ไปวางไว้บนขาของตนเอง เอาไว้จับเล่น

มือของเธอเล็กกว่ามือเขารอบนึง ทั้งขาวทั้งนุ่ม ลูบแล้วรู้สึกดี ทำให้เขาไม่อยากปล่อยมือเลย

ดังนั้น เขาจึงชอบจับมือของเธอมาเล่นบ่อยๆ

“บางเวลาก็ไม่ควรแสดงความรู้สึกออกมาทางใบหน้าจริงๆนั่นแหละ แต่คนๆนั้น ไม่น่าใช่คุณนะ” มายมิ้นท์เอียงหัว มองเปปเปอร์ด้วยท่าทีหยอกเย้า “คุณเป็นคนประเภทที่ถ้าหึงขึ้นมา ต้องแสดงความรู้สึกออกมาทางสีหน้าอยู่แล้ว ทำให้คนที่เห็นรู้ได้ทันทีว่าคุณกำลังหึง แต่เมื่อกี้ที่คุณหึง บนใบหน้ากลับไม่แสดงความรู้สึกออกมาเลย นี่ทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจมาก ฉันถึงได้คิดว่าคุณไม่หึงน่ะสิ”

“หึงสิ” เปปเปอร์เหลือบตาไปสบสายตากับเธอ “แต่ผมรู้ว่า คุณไม่ได้สนใจวุฒิภัทร จึงไม่จำเป็นต้องหึงจนรุนแรงเกินไป”

วุฒิภัทร ก็คือทนายวุฒินั่นแหละ

มายมิ้นท์เลิ่กคิ้ว “อ้อ? ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันไม่สนใจล่ะ?”

“เขาหน้าตาดีไม่เท่าผม รูปร่างดีไม่เท่าผมไง” เปปเปอร์ยืดตัวขึ้น พูดด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง: “แล้วสายตาของคุณก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นด้วย!”

มายมิ้นท์ขำพรืดออกมา

นี่มันเป็นคำพูดที่เธอใช้ง้อเขาก่อนหน้านี้ไม่ใช่เหรอ

ก่อนหน้านี้เขาหึงทนายวุฒิ เธอถึงได้ง้อเขาอย่างนี้

คิดไม่ถึงว่าเขาจะจดจำใส่ใจไว้จริงๆ

แต่ทว่าเขาก็พูดถูก เธอไม่น่าจะสายตาแย่ขนาดนั้น

ไม่ได้บอกว่าทนายวุฒิเป็นผู้ชายที่ไม่ดี แต่คนเราน่ะ ก็ต้องชอบมองของสวยๆงามๆกันทั้งนั้น

รูปลักษณ์ภายนอกของทนายวุฒิไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกสนใจเลย เธอจึงไม่ได้สนใจทนายวุฒิจริงๆ

“ในเมื่อคุณรู้แล้วว่าฉันไม่น่าจะคิดอะไรกับทนายวุฒิ งั้นคุณยังหึงเต้อยู่ไหม? หรือว่า ฉันคิดอะไรกับเต้งั้นเหรอ?” มายมิ้นท์กอดแขนเปปเปอร์ถามขึ้นอีก

เปปเปอร์เม้มปาก “นี่ไม่เหมือนกัน ถึงลาเต้จะหน้าตาสู้ผมไม่ได้ รูปร่างก็ดีไม่เท่าผม แต่ดูดีกว่าผู้ชายคนอื่นอยู่มาก ที่สำคัญที่สุด ลาเต้เขาคิดอะไรกับคุณ”

ดังนั้น แน่นอนว่าเมื่อเขารู้สึกได้ถึงความวิกฤต ปฏิกิริยาความหึงหวงก็ต้องมากกว่าปกติอยู่แล้ว

ตอนที่ได้ยินชายหนุ่มด้อยค่าลาเต้ แล้วยังชมตัวเองอีก มายมิ้นท์จึงอดไม่ได้ที่จะขำ “พอเลย ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็คือคนของคุณอยู่แล้ว ไม่มีทางโดนคนอื่นแย่งไปหรอก นอกเสียจากว่าวันไหนที่เราเลิกกัน ไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว แต่ถ้าเรายังคบกันอยู่ คุณก็สบายใจได้เลย”

เธอเพิ่งพูดจบ ก็โดนเปปเปอร์ปิดปากเอาไว้

“เป็นอะไรไป?” มายมิ้นท์กระพริบๆตา เสียงงึมงำลอยออกมา จากในมือของเขา

เปปเปอร์มองเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึมสุดๆ “ไม่มีทางเลิกกัน เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ใครก็ไม่มีทางแยกเราออกจากกันได้ ถึงจะเป็นเราสองคนก็ทำไม่ได้ ต่อให้ตายก็ต้องอยู่ด้วยกัน”

มายมิ้นท์ยิ้ม จับมือเขาลงมาจากบนปาก “ฉันอุตส่าห์คิดว่าที่คุณเคร่งขรึมขนาดนี้ เพราะมีเรื่องใหญ่อะไรซะอีก”

“ผมจริงจังนะ”

“ฉันรู้ว่าคุณจริงจัง” มายมิ้นท์เอียงหัว พิงไปบนไหล่ของเขา “เพียงแต่บางครั้ง อย่าพูดอย่างมั่นใจจนเกินไป ชีวิตคนเรามันยาวนะ ใครจะรู้อนาคตล่ะ”

เปปเปอร์โอบเธอไว้แน่น “อนาคตก็ต้องเหมือนกับตอนนี้ ไม่มีวันเปลี่ยนไป”

มายมิ้นท์เห็นเขาดึงดันที่จะไม่คิดถึงอนาคต ทั้งยังคิดว่าอนาคตก็ต้องไม่เปลี่ยนแปลงไปอย่างแน่วแน่ จึงถอนหายใจ ไม่ได้พูดอะไรอีก

เธอกลัวว่าถ้าตนเองยังพูดถึงเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดในอนาคตอีก ผู้ชายคนนี้คงเป็นบ้าแน่ๆ

คงเป็นเพราะเรื่องที่เคยสูญเสียเธอไป ดังนั้น เขาจึงต่อต้านทั้งยังอ่อนไหวง่ายกับคำว่าแยกจากกัน เลิกกัน ไม่รักกันอีกแล้วพวกนี้สุดๆเลย

เขาไม่ชอบฟังคำพูดพวกนี้ รวมไปถึงยังคิดว่าในอนาคตเหตุการณ์พวกนี้ก็ไม่มีทางที่จะปรากฏเข้ามาในชีวิตของพวกเขา

เธอไม่รู้ว่าเขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหนถึงคิดว่าในอนาคตความรักระหว่างพวกเขาก็จะลึกซึ้งเหมือนกับตอนนี้ ไม่มีทางจืดจางลงแม้แต่นิดเดียว

แต่ต้องบอกเลยว่า ท่าทางที่แน่วแน่อย่างนี้ของเขา ทำให้ความสับสนกับความกระวนกระวายใจที่เธอมีต่ออนาคต เจือจางลงไปเยอะเลย