รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 89

บล็อกเกอร์พูดอย่างอิจฉาระหว่างการถ่ายทอดสดของตนเอง “เห็นหรือยังคะ พี่ชายกับพี่สาวหวานกันมาเลยล่ะ”

“เห็นแล้วๆ อวดความรักกันมากไปแล้ว”

“พริกแซ่บก็ต้องรีบหาแฟนหล่อเท่แบบพี่ชายดีกว่า แบบนี้จะได้ไม่ต้องอิจฉา ฮ่าๆๆ”

“ข้างบนจริงจังไหม ถ้าพริกแซ่บหาแฟนได้ ก็คงไม่โสดจนถึงตอนนี้หรอก!”

เห็นการแซวของเหล่าแฟนคลับ บล็อกเกอร์พริกแซ่บก็ทั้งโกรธทั้งขำ “ถ้าพวกคุณเป็นแบบนี้อีก ฉันจะไม่ให้พวกคุณดูพี่ชายพี่สาวแล้ว”

“อย่าๆๆ เราไม่พูดแล้ว” เหล่าแฟนคลับรีบยอมจำนน

บล็อกเกอร์พริกแซ่บทำเสียงฮึดฮัดอย่างภูมิใจ ยังไม่เลื่อนกล้องออก เล็งไปที่มายมิ้นท์และเปปเปอร์สองคนนั้นต่อ

ขนมผิงก็เป็นแฟนคลับพริกแซ่บเช่นกัน เทคนิคการแต่งหน้ามากมายก็เรียนจากระหว่างการถ่ายทอดสดของพริกแซ่บ

สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงก็คือ ตัวเองจะเห็นมายมิ้นท์และเปปเปอร์ระหว่างการถ่ายทอดสดของพริกแซ่บจริงๆ

“ไม่ได้การ ต้องบอกส้มเปรี้ยว!” ขนมผิงวางแท็บเล็ตลง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาส้มเปรี้ยว

ส้มเปรี้ยวกำลังนั่งมาส์กหน้าอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง เห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้น ก็เอ่ยปากด้วยเสียงอ่อนโยน “ผิง โทรมาหาฉันมีอะไรเหรอ?”

“ส้มเปรี้ยว เธอรีบดูลิงก์ถ่ายทอดสดที่ฉันส่งไปเร็วเข้า” ขนมผิงพูดเร่งอย่างรวดเร็ว

ส้มเปรี้ยวจัดการหงายขอบมาส์กขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“โอ๊ย ก็มายมิ้นท์ไง หล่อนยั่วประธานเปปเปอร์อีกแล้ว!”

“เธอว่าไงนะ?” ส้มเปรี้ยวดวงตาหดลง ดึงมาส์กออกจากใบหน้า

ขนมผิงทำเสียงฮึดฮัดอย่างขุ่นเคือง “หล่อนไร้ยางอายเกินไปแล้วจริงๆ หย่ากับประธานเปปเปอร์แล้ว ตัวเองก็มีแฟนแล้ว ยังไปยุ่งกับประธานเปปเปอร์อีก ตามไปถึงโรงยิม”

ส้มเปรี้ยวฟังเข้าใจคร่าวๆ แล้ว ก็คือตอนนี้มายมิ้นท์กับเปปเปอร์กำลังอยู่ในโรงยิม ดูการแข่งบาสของปีโป้

เปปเปอร์ไปดูการแข่งเป็นเรื่องปกติ อย่างไรแล้วปีโป้ก็เป็นน้องชายเขา

แต่มายมิ้นท์ไปทำไมอีก หกปีมานี้ที่เธออยู่ตระกูลนวบดินทร์ก็ถูกปีโป้ข่มเหงไม่น้อย ตามหลักการ เธอไม่อาจไปสนับสนุนปีโป้ได้ หรือเป็นอย่างที่ผิงพูดจริงๆ คือไปยุ่งกับเปปเปอร์?

ขณะที่คิด ส้มเปรี้ยวก็กัดปาก รีบลุกขึ้นเดินไปที่หน้าคอมพิวเตอร์ คลิกลิงก์ที่ขนมผิงส่งมา

เห็นภาพมายมิ้นท์กับเปปเปอร์นั่งด้วยกันระหว่างการถ่ายทอดสด แววตาเธอมืดมนอย่างมากในพริบตาเดียว

“ส้มเปรี้ยว ยังอยู่ไหม?” ขนมผิงถาม

แววตาส้มเปรี้ยวหลบหลีกเล็กน้อย เก็บสายตาอันน่ากลัว แล้วตอบกลับอย่างไม่เต็มใจ “ผิง ฉันยังอยู่……”

ฟังออกถึงความเสียใจในน้ำเสียงเธอ ขนมผิงก็ยิ่งโกรธ “ส้มเปรี้ยว มายมิ้นท์นั่นไม่เห็นเธอในสายตาจริงๆ เราปล่อยหล่อนไปไม่ได้เด็ดขาด ตอนนี้เราไปคิดบัญชีเธอที่โรงยิมกัน!”

“ไม่ได้นะผิง เราไม่มีบัตรผ่านประตู เข้าไปไม่ได้” ส้มเปรี้ยวก้มศีรษะ ทำหน้าจะร้องไห้ แต่แสร้งทำเป็นเข้มแข็ง “อีกอย่างไม่แน่เราอาจจะเข้าใจผิดก็ได้นะ คุณมายมิ้นท์แค่ไปดูการแข่งเฉยๆ”

“เข้าใจผิดอะไรอ่า ส้มเปรี้ยวเธอใจดีเกินไปแล้ว ชอบคิดกับคนอื่นในแง่ดี” ขนมผิงกระทืบเท้าด้วยความขุ่นเคือง “เธอยังไม่เห็น ก่อนหน้านี้มายมิ้นท์นั่นจงใจพิงหน้าอกประธานเปปเปอร์ด้วยล่ะ”

“ว่าไงนะ?” สีหน้าส้มเปรี้ยวเปลี่ยนไปทันที “คุณมายมิ้นท์เธอทำแบบนี้จริงๆ เหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันเลยบอกว่าปล่อยหล่อนไปไม่ได้ไง”

ส้มเปรี้ยวร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเสียใจ “แต่ฉันจะทำยังไงได้ล่ะ ฉันสัญญากับเปปเปอร์ไว้แล้วว่าทำร้ายคุณมายมิ้นท์ไม่ได้”

“งั้นส้มเปรี้ยวเธอคงไม่คิดจะช่างมันแบบนี้หรอกใช่ไหม?” ขนมผิงไม่ค่อยยินยอม

ส้มเปรี้ยวยิ่งร้องไห้เสียใจ “คุณมายมิ้นท์คงกำลังแก้แค้นฉันอยู่ เพราะการฟื้นของฉัน ทำให้เธอกับเปปเปอร์ต้องหย่ากัน ฉันเป็นหนี้หล่อน ผิง เราทำเป็นไม่รู้อะไรดีกว่านะ”

พูดจบ เธอก็วางสายไป