รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 90

เปปเปอร์กดไหล่ตัวเองไว้ “ฉันไม่เป็นอะไร”

“ไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอ?” ปีโป้ยังไม่ค่อยวางใจ

เปปเปอร์ตอบอืม “ไม่เป็นไร”

“งั้นก็ดีแล้ว” ปีโป้ถอนหายใจ จากนั้นก็ถามมายมิ้นท์ “พี่มายมิ้นท์ พี่ล่ะ?”

“ฉันก็ไม่เป็นไร” มายมิ้นท์ส่ายหน้า

เธอถูกเปปเปอร์ปกป้องไว้อย่างดี ไม่บาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว

แน่ใจแล้วว่าทั้งสองไม่เป็นอะไร ปีโป้ก็หันศีรษะ มองไปทางผู้เล่นเกาหลีบนสนามกีฬาด้วยสายตาแดงก่ำ “ไอ้พวกชั่ว เล่นไม่ชนะฉันก็ใช้วิธีนี้ ดูสิฉันจะสั่งสอนพวกแกยังไง!”

เขากำหมัดกลับไปที่สนามกีฬาด้วยความโกรธ จะไปทะเลาะกับผู้เล่นเกาหลี

แต่สุดท้ายก็ถูกเพื่อนร่วมทีมดึงไว้ ทะเลาะไม่สำเร็จ

อย่างไรแล้วถ้าทะเลาะขึ้นมาจริงๆ การแข่งรอบนี้ของทั้งสองฝ่ายจะถูกระงับ

“คุณไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหม?” มายมิ้นท์ได้ยินเสียงโอดครวญของเปปเปอร์เมื่อครู่นี้ ไม่เชื่อง่ายๆ ว่าเขาจะไม่เป็นอะไรเหมือนปีโป้

เปปเปอร์ก็รู้ว่าตนหลอกเธอไม่สำเร็จ ริมฝีปากบางยกขึ้นพูดเบาๆ “ไหล่โดนกระแทก ไม่ได้ร้ายแรงอะไร”

“งั้นเหรอ……” ขนตามายมิ้นท์สั่นเทิ้ม ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

ผ่านไปสองวินาที เธอระงับการเต้นภายในใจ มองเขาแล้วถามขึ้น “เมื่อกี้ทำไมคุณต้องช่วยฉัน? ทั้งๆ ที่คุณไม่ต้องสนใจฉันก็ได้ไม่ใช่เหรอ?”

เปปเปอร์ผลุบเปลือกตาลง ปกปิดความรู้สึกในดวงตา ตอบกลับด้วยเสียงเรียบ “เหตุผลที่เมื่อกี้คนคนนั้นกระแทกลูกบาสมา ก็เพราะเอาชนะปีโป้ไม่ได้เลยอับอายกลายเป็นโกรธ และปีโป้มองมาทางพวกเราหลายครั้ง คนคนนั้นก็เลยเดาออกว่าพวกเราเป็นคนที่ปีโป้ใส่ใจ เพื่อโจมตีปีโป้ คนคนนั้นก็เลยขว้างลูกบาสใส่เรา”

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง” มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว

ผู้เล่นทีมเกาหลีนี่ทำไมคุณภาพต่ำกว่ามาตรฐานขนาดนี้!

เล่นสู้ไม่ได้ก็มาระบายกับผู้ชม!

ปีโป้พูดอีกครั้ง “ดังนั้นลูกบาสที่ขว้างใส่คุณคือไว้ยั่วโมโหปีโป้ ถ้าลูกบาสลูกนั้นทำร้ายคุณจริงๆ ปีโป้จะรู้สึกตำหนิตัวเองและรู้สึกผิดมาก ฉันคือพี่ใหญ่ของเขา ฉันมีหน้าที่ช่วยเขาหยุดทุกอย่างนี้”

“ฉันเข้าใจแล้ว” มายมิ้นท์ดึงมุมปาก ตอบเรียบๆ ในใจเยาะเย้ยตัวเอง

ที่แท้การช่วยเหลือเธอไว้ก็เพื่อปีโป้ น่าขำจริงๆ เธอคาดหวังอย่างเลื่อนลอยอีกครั้งแล้วสินะ

ในชั่วขณะหนึ่ง หัวใจมายมิ้นท์ที่กว่าจะมีความอบอุ่น ก็กลายเป็นขี้เถ้าอีกครั้ง

ในเวลานี้ ผู้จัดการโรงยิมพาพนักงานสองคนเดินมา กล่าวกับทั้งสองคนด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง “ขออภัยจริงๆ ครับคุณผู้ชายคุณผู้หญิง พวกคุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”

“ไหล่เขาได้รับบาดเจ็บ รบกวนคุณเตรียมหมอให้หนึ่งคน” มายมิ้นท์ชี้ไปที่เปปเปอร์

ผู้จัดการพยักหน้า “ยินดีครับ งั้นคุณผู้ชายคุณผู้หญิงตามเราไปที่ห้องรับรอง”

“ค่ะ” มายมิ้นท์ตอบตกลง

อย่างไรก็ตาม เปปเปอร์ก็ช่วยเธอไว้ถึงได้รับบาดเจ็บ

เธอมีหน้าที่ไปหาหมอเป็นเพื่อนเขา

มายมิ้นท์ใช้ไม้เท้ายืนขึ้นมา

เปปเปอร์ยื่นมือไปหาเธอ “ฉันจะประคองคุณ!”

มายมิ้นท์เหลือบมองมือของเขา ปฏิเสธด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ไม่ต้อง ฉันทำเองได้”

ขณะที่พูด เธอก็เดินไปข้างหน้าก่อน

เปปเปอร์เห็นเธอเดินอย่างระมัดระวังมาก แต่ก็ยังปฏิเสธเขา ริมฝีปากบางก็เม้ม

สุดท้าย เขาก็ระงับความหงุดหงิดในใจ วางมือลงแล้วเดินตามไป

ภายในห้องรับรอง เปปเปอร์ถอดชุดสูทและเสื้อเชิ้ตออก เผยร่างแข็งแกร่งกำยำ ให้หมอทายา

มายมิ้นท์นั่งโซฟาตรงข้ามเขา สายตาจ้องไหล่เขาโดยไม่ละสายตาออกเลย ตรงนั้นมันแดงขนาดใหญ่ เห็นได้ชัดว่าตอนนั้นลูกบาสลูกนั้นกระแทกมาแรงแค่ไหน

ถ้าเขาไม่บังให้เธอ บางทีฟันเธออาจจะหัก

เมื่อคิดถึงตรงนี้ มายมิ้นท์ก็ค่อนข้างกลัว มองไหล่เขาอีกครั้ง ในใจรู้สึกผิดมากขึ้น

“ประธานเปปเปอร์……”